Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 36

fimmtíu kíló, en ég er sextíu og
sex. Þar að auki erum við að
sjálfsögðu ólík að líkamsbygg-
ingu. Afgreiðslumaðurinn hlýtur
því að hafa séð að fötin færu
einkennilega á henni.
Lögreglufulltrúinn yppti öxl-
um.
— Hann er áreiðanlega ekki
neinn tízkusérfræðingur. Og auk
þess var hann önnum kafinn við
að dæla á bílinn.
— En hann þóttist samt bera
kennsl á mig.
— Það var andlitið. Var þessi
Marjorie kannski svipuð yður í
sjón?
Ég starði á hann. - Já, ef til
vill. Nema hvað hún var að sjálf-
sögðu öll kvenlegri. Líka í
andliti.
— En í karlmannsfötum . ..
Nú rann allt í einu ljós upp
fyrir mér. — Ætli hún hafi þá
ekki setið þarna í veitingastof-
unni og beðið þess, að einhvern
þann náunga bæri þar að garði,
sem hefði einmitt það útlit sem
hæfði. Ungan mann, sem væri
svipaður henni á velli, ljós á hör-
und og sem líkastur henni að
andlitsfalli? spurði ég.
Hann kinkaði kolli. — Marjor-
ie er ekki neitt blávatn, sagði
hann.
— Þér trúið mér þá?
— Það hef ég aldrei sagt.
Annars höfum við spurzt fyrir
á landsímastöðina. Þar vinnur
ekki nein stúlka, sem heitir
Marjorié.
Þetta varð mér langur dagur
og leiður. Ég var peningalaus
og vinfár. Átti enga ættingja á
þessum slóðum. Þekkti ekki
neinn, sem ég gat snúið mér til.
Verjandinn, sem þeir skipuðu
í máli mínu, var kornungur lög-
fræðingur og lítt reyndur. Á ald-
ur við mig. Hann hlýddi frásögn
minni af þolinmæði og það leit
út fyrir að hann tryði mér.
— Hafa þeir nægar sannanir
til þess að dæma mig sekan um
þetta morð? spurði ég.
— Þeir hafa allveigamiklar
sannanir, svaraði hann. Þeir hafa
rannsakað blóðið á fötunum, og
það reyndist vera blóð úr Sperry.
Þeir hafa og fundið spor úti fyr-
ir húsdyrunum, og þau reyndust
eftir skóna yðar.
— Ég er ekkert hissa á því,
varð mér að orði. Hún var með
þá á fótunum.
Mér kom ekki dúr á auga
þessn nótt. Þarna li ég bak við
lás og slá og fékk engum vörn-
um við komið, á meðan lögregl-
an hrúgaði óvefengjanlegum
sönnunum á hendur mér til að
fá mig dæmdan málsbótalaust
fyrir morð, sem ég hafði ekki
komið nærri.
Um morguninn kom Bentz
inn í klefann til mín. Þeir höfðu
verið að rannsaka fingraför í búð
hins myrta.
— Og þið hafið að sjálfsögðu
ekki fundið mín fingraför þar,
sagði ég sigurglaður. Þarna sjáið
þér. Það sannar ...
— Það sannar ekki annað en
það, að þér hafið ekki skilið þar
nein fin'Traför eftir.
— En hvað um hnífinn? Fund-
uð þið fingraför mín á honum?
- Nei. Skeptið var svo útatað,
að þar voru ekki nein greinileg
fingraför finnanleg.
— Enn eitt, lögreglufulltrúi.
Ég þykist vita, að þið hafið einn-
ig athugað allt heima í minni
íbúð. Funduð þér nokkrar sígar-
ettur þar, öskubakka, eldspýtur
eða annað, sem benti til að ég
reykti?
— Nei.
— Hvað skyldi þá hafa komið
mér til að fara að kaupa sígarett-
ur þarna á benzínstöðinni?
Hann yppti öxlum. Mér var
Ijóst að ég hafði ekki afsannað
neitt. Ef til vill höfðu rök mín
þó vakið með honum nokkurn
efa.
Skömmu áður en ég var opin-
berlega ákærður fyrir morð,
sagði lögreglufulltrúinn mér
hvers hann hefði orðið vísari um
ástir Sperrys. - Hafi þessi
Marjorie myrt hann, hefur þar
ekki verið um ránmorð að ræða,
heldur hefur það án efa verið
framið í hefndarskyni. Sperry
hefur svikið hana á einhvern
hátt. Kannski heitið að kvænast
henni, en síðan reynt að koma
sér hjá að efna það. Hann var
ekki við eina fjölina felldur í
ástamálum, en gætti það vand-
lega að engum fjötrum yrði þar
á hann komið.
SVO hófust réttarhöldin. Enda
þótt þetta „morð mitt“ vekti svo
sem ekki neina þjóðarathygli,
var réttarsalurinn fullsetinn á-
heyrendum.
Lögfræðingurinn ungi, Arthur
Karnes hét hann, annaðist vörn-
ina þar sem ég hafði ekki efni
á að fá mér dýran og reyndan
málafærslumann fyrir verjanda.
Saksóknarinn, MacGahan, var
aftur á móti bæði reyndur og
harðskeyttur, og mér varð það
brátt ljóst að málið hallaðist
stöðugt meir á mig í hvert skipti
sem hann opnaði munninn. Raun-
ar líka í hvert skipti sem verj-
andi minn tók til máls, svo lak-
lega hélt hann á spilunum.
Það leyndi sér ekki heldur, að
ég hafði alla áheyrendur á móti
méár. Og þegar saksóknarinn
sýndi þeim blóðblettuð klæðin,
var andúðin gegn mér svo rík,
að mér fannst sem ég gæti bók-
staflega þreifað á henni.
Ég var hins vegar ekki í nein-
um vafa um það, nú orðið,
hvernig Marjorie hefði farið að.
Hún hafði bókstaflega káfað
höndunum í blóð hins myrta til
þess að geta útatað fötin.
— Sér fólk ekki að það er
eitthvað bogið við þetta? hvísl-
aði ég að verjanda mínum. Eitt
er að myrða mann, annað að
— VIKAN 32. tbl.