Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 35

höfðu borið þetta umrædda
kvöld. Og það mátti hann eiga,
lögreglufulltrúinn, að hann hlust-
aði á hina ósennilegu frásögn
mína til enda, án þess að grípa
fram í fyrir mér.
— Ætlizt þér í rauninni til þess
að ég leggi trúnað á þetta?
spurði hann, þegar sögu minni
var lokið.
— Kannski get ég ekki ætlazt
til þess, en dagsatt er það engu
að síður.
— Það er einungis eitt, sem
gerir sögu yðar kannski senni-
lega, varð honum að orði. Ein-
ungis það hve ósennileg hún er.
Þér munduð aldrei hafa getað
fundið upp á svo fáránlegri lygi
sem málsvörn. Ekki að það sé
þar með sagt að ég trúi henni
að svo stöddu. Og nú ætla ég að
segja yður dálítið.
Ég beið þess með eftirvænt-
ingu, að lögreglufulltrúinn leysti
frá skjóðunni.
— Það var skömmu fyrir mið-
nætti, sagði hann, að svörtum
bíl var ekið upp að benzínstöð-
inni við Brúarbraut.
— Ég hef þegar sagt yður, að
Marjorie hafi numið staðar við
einhverja benzínstöð, varð mér
að orði.
-— Að minnsta kosti var þar
um að ræða bílinn yðar, sagði
Bentz. Afgreiðslumaðurinn á
stöðinni man og gerla útlit bíl-
stjórans. Ungur maður, grannur
vexti en mjúkur í hreyfingum;
virtist allur í uppnámi, þó að
hann reyndi að leyna því. Klædd-
ur gráum buxum og hvitri
skyrtu.
— Jú, jú ... hún var í föt-
unum mínum . ..
— Meðan afgreiðslumaðurinn
dældi benzíninu í geyminn, gekk
bílstjórinn inn í símaklefann,
haringdi, en fékk ekki samband.
Því næst stakk hann fjórðungs-
dal í siálfsalann og náði sér í
sígarettupakka.
— En ég reyki alls ekki, flýtti
ég mér að segja. Og það liggur
í augum uppi hvers vegna hún
fór inn í símaklefann. Auðvitað
til að komast hjá því að af-
greiðslumanninum gæfist tæki-
færi til að virða hana nánara
fyrir sér. Gat hann veitt andliti
hennar athygli, svo að hann muni
það?
— Já, að minnsta kosti svona
nokkurnveginn. Við látum hann
svo benda á yður í hópi með
nokkrum ungum mönnum, til að
fá úr því skorið hvort hann ber
kennsl á yður aftur. En hverfum
nú aftur að Eugen Sperry. Hann
átti heima þarna úti við trjá-
garðinn, ekki alllangt frá benzín-
stöðinni. Sambýlisfólk hans tel-
ur sig hafa séð þess nokkur
merki, að hann hafi verið anzi
léttlyndur og lífsglaður náungi.
Hann var í góðri stöðu, hafði
mikil peningaráð og íbúð hans
var búin vönduðum og glæsileg-
um húsgögnum. Þegar sendillinn
frá mjólkurbúðinni kom þangað
Nýtt Toni
með tilbúnum bindivökva liðar hárið á íegurstan hátt
Auðveldasta og fljótvirkasta heima permanentiðj sem völ er á, er
hið dásamlega Toni með nýja tilbúna bindivökvanum.
Allur bindivökvinn, sem þér þarfnist er tilbúinn til notkunar í
sérstakri plastflösku. Vatn ónauðsynlegt. — Ekkert duft, sem þarf
að hræra í vatni. Með því að þrýsta bindivökvanum úr plastflös-
kunni er öruggt að hver einstakur lokkur fær jafna óaðfinnanlega
liðun, án þess að liðirnir verði hrokknir og broddar myndist.
Toni bindivökvinn lífgar einnig hár yðar, gerir það mjúkt,
gljáandi og auðvelt í meðfórum. Nú má leggja hárið á hvern þann
hátt, sem þér óskið, hvortheldur stóra eða smáa liði. Toni fæstí
þremur styrkleikumSuper (Sterkt) ef Uða á hárið mikið, Regular
(Meðal sterkt) ef liða skal í meðallagi og Gentle (Veikt) ef liða skal
lítið, —og þannig má velja þá tegund sem hentar yður bezt.
Toni, stór pakkning Tip Toni, minni pakkning, til að
til að liða allt hárið. liða hluta hársins eða stutt hár.
VATN ÓNAUÐSYNLEGT—ENGIN ÁGIZKUN—ENGIR ERFIGLEIKAR
Mjög auðvelt. Klippið Með nýja Toni bindivök-
spíssinn af flöskunni og vanum leggið pér hvem
bindivökvinn er tilbúinn sérstakan lokk jafnt og
til notkunar. reglulega og tryggið um
leið betri og varanlegri
háfliðun.
í morgun, stóðu eldhúsdyrnar
galopnar, aldrei þessu vant, og
Sperry lá á gólfinu. Steindauður,
enda hafði hann fengið hvorki
meira né minna en sex hníf-
stungur í skrokkinn.
— Og svo kom lögreglan að
mér, öllum útötuðum í blóði,
andvarpaði ég mæðulega.
— Já, og aftur í bílnum lá
hnífur, alblóðugur, bætti lög-
reglufulltrúinn við.
Ég fól andlitið í höndum mér
og grét. Grét af reiði. Enn sem
komið var fann ég þó ekki til
neinnar hræðslu, þar sem ég gat
blátt áfram ekki ímyndað mér
annað en að hið sanna í málinu
hlyti að koma í ljós. Þessi
Marjorie hlaut að finnast, og
þá var öllu borgið.
— Jæja, herra Norman, sagði
Bentz lögreglufulltrúi. Hafið þér
hugsað yður að breyta framburði
yðar?
- Hvers vegna skyldi ég gera
það? spuroi ég. Ég hef ekki sagt
annað en það sem satt er. Og
hvað ætti mér svo sem að hafa
gengið til að myrða þennan
Sperry?
— Til fjár?
Þið hafið ekki fundið neina
peninga, hvorki á mér sjálfum
né í bílnum.
-—• Það er ekki að vita nema
þér hafið falið þá einhvers
staðar.
■— En ég hef aldrei rænt nokk-
urn mann ...
— Ekki það við vitum. En það
eru allmörg rán, sem okkur hef-
ur enn ekki tekizt að upplýsa.
ÞEGAR ég var kominn aftur
i klefa minn, lagðist ég á bólk-
inn, teygði úr mér og reyndi að
hugsa skýrt og skilmerkilsga.
Mér tókst það ekki. En Marjorie
hafði svo sannarlega tekizt það.
Seinna um daginn sór af-
greiðslumaðurinn á benzínstöð-
inni að ég væri ungi maðurinn
í gamla, svarta bílnum.
Ég ræddi við lögreglufulltrú-
ann smástund á eftir. — Ég veit
að ég er bæði lágvaxinn og
grannur, sagði ég. En ég er þó
að minnsta kosti hundrað sex-
tíu og níu sentimetrar, en
Marjorie er áreiðanlega ekki
hærri en hundrað sextíu og þrír.
Og hún getur ekki verið yfir
VIKAN 32. tbl. — gg