Vikan - 08.08.1963, Blaðsíða 45

lítið úr og liann gat, „núna, þeg-
ar við erum orðin hjón, þá þori
ég að segja þér frá því, að ég
trúi því varla að þú skyhlir
vilja mig .... þú, sem hefðir
getað fengið svo marga, sem eru
miklu meiri og betri en ég, þú,
sem ert svo falleg....“
Veslings maðurinn gat lítið
annað sagt við hana. Og lionum
l'annst nýju fötin þrengja að sér,
svo liamingjusamur var hann er
hann horfði á Möru sína taka
til og færa í lag eitt og annað í
húsinu, svo sem hæfði góðri
húsmóður. Og ])egar mánudag-
urinn rann upp, vissi hann ekki
hvernig hann átti að fá sig til
að yfirgefa hana og fara aftur
til Salonia. Hann dokaði við um
stund eftir að liann hafði ferð-
húizt, tekið til malinn, kápuna
og fernisbornu regnhlífina og
gengið frá þvi í klyfsöðli litla
asnans.
„Þú ættir eiginlega að koma
með með til Salonia," sagði
hann við konu sina, sem stóð á
þröskuldinum og horfði á liann.
„Þú ættir að koma með mér.“
En hún byrjaði bara að hlæja
og svaraði því til, að hún væri
ekki sköpuð til að vcra hjarð-
mey, og því væri engin ástæða
til að hún færi til Salonia.
Það er i rauninni sannleik-
ur, að Mara virtist ekki sköpuð
til að vera hjarðmey. Hún hafði
ekki vanizt við hinn bitra norð-
ankulda, sem oft er í Salonia i
janúarmánuði, ])egar hendurn-
ar sem lialda um stafinn eru
stirðar af kulda og naglakulið
svo biturt að maður gæti haldið
að neglurnar dyttu af fingrun-
unr þá og þegar. Ekki var hún
heldur vön liinni ofsalegu úr-
komu, sem bleytir allt sem
blotnað getur, eða hinu kæfandi
ryki veganna sem þyrlast upp
undan fótum kindanna í hinu
glampandi sólskini. Ekki hafði
hún vanizt því heldur að sofa
undir beru lofti eða því að leggja
sér til munns myglað brauð. Hún
hafði heldur ekki vanizt liinum
ócndanlegu löngu, hljóðu og
einmanalegu dögum í hinum
skrælnuðu og eyðilegu högum
sveitarinnar, þar scm ekkert er
að sjá timunum saman, nema
ef sólbrenndum bændum bregð-
)ir fyrir, sem reka á undan sér
litla asna eftir hinum hvítu,
endalausu vegum. Að lokum lét
Ieli sér skiljast það, að bezt
væri fyrir Möru að vera heima
í lnisahlýjunni, eða að hún
stundaði spuna við eldinn hjá
nágrönnunum, eða nyti sólar á
veröndinni, meðan hann væri á
ferð um hagana, þreyttur, þyrst-
ur eða holdvotur, eða hamandi
i smalakofa hálffullum af snjó,
sem mánske kæfði viðareldinn
á arninum. í lok hvers mánaðar
sótti Mara kaupið hans til hús-
bóndans, og hún átti alltaf egg
i körfunni, oliu á lampann og
vin á flösku.
Tvisvar i mánuði kom leli
heim að jafnaði. Hún tók þá
venjulega á móti honum á vegg-
svölunum og liélt á snældunni
í hendinni. Og þegar hann hafði
tekið af asnanum og látið hann
inn i gripahúsið, gaf hann hon-
um á stallinn, en bar síðan við-
arkurl til eldneytis inn i bak-
garðinn, en annað sem hann
liafði meðferðis fór hann með
inn i eldhús. Mara hjálpaði
honum svo úr kápunni og lét
hann setjast framanvið arininn
meðan liann var að losa af sér
fótvefjurnar. Hún bar honum
vín að drekka meðan súpan var
að soðna með sínu notalega
hljóði. Á sinn rólega og ihugula
hátt, bar hún á borð fyrir þau,
eins og góðri húsmóður sómdi.
Á meðan á þessu stóð talaði lnin
við liann um daginn og veginn,
um hænuna sem lá á eggjum, um
dúkinn scm hún var að vefa,
um kálfinn sem þan höfðu sett
á vetur, eða semsagt hvert smá-
atriði sem varðaði búskap
þeirra, svo Ieli varð innan-
brjósts eins og væri hann ein-
valdur konungur í ríki sínu.
En á nótt liinnar heilögu Bar-
böru kom Ieli heim, öllum að
óvörum. Það var búið að slökkva
Ijósin víðast hvar í liinni litlu
götu, og klukkan i borginni var
að slá tólf á miðnætti. Þessi
nólt var nótt úlfanna, og úlfur
hafði komizt inn í hús Ieli með-
an hann var fjárverandi úti í
stormi og regni að vinna fyrir
heimili sínu. En vegna þess að
ein af hryssum húsbónda hans
hafði helzt, þurfti hann að fara
með hana til járningamanns
þegar á stundinni. Hann barði
liressilega að dyrum heiina hjá
sér og kallaði á Möru, meðan
rigningin lak niður á hann frá
þakinu og þaðan niður í skóna.
Að lokum kom lcona hans til
dyra og hellti sér yfir hann með
óbótaskömmum, rétt eins og
hún hefði verið úti i óveðrinu,
og svo var hún svo nornarleg á
svip, að hann spurði:
„Hvað er eiginlega á seyði?
Hvað á þetta að þýða?“
„Það, sem að er, cr það að þú
gerir mér bilt við með því að
koma heim á þessum tíma.
Finnst þér þetta vera réttur
timi til að koma heim á fyrir
kristið fólk? Á morgun verð ég
ábyggilega lasin.“
„Farðu þá að hátta aftur, ég
get kveikt upp í arninum sjálf-
ur.“
„Nei, ég ætla út og sækja við
i eldinn.“
„Ég geri það.“
„Nei, segi ég.“
Þegar Mara kom aftur með
fullt fangið af viði, sagði Ieli:
„Af hverju varstu að opna
bakdyrnar? Var enginn viður til
inni í eldhúsinu?"
„Nei, ég fór og sótti hann út
í eldiviðarskúrinn."
Hún tók ástaratlotum lians fá-
lega og sneri sér brátt frá hon-
um.

Laugaveg 39,
Vesturgötu 17.
VIKAN 32. tbl. —