Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 25

TILHUGALÍF.
Framhald af bls. 21.
an orð í belg, þótt hann skemmti
sér vel, væri glaðklakkalegur á
svip og ljómaði af ánægju, eins
og drengur, sem er að fara í
sumarfríið. Sálfræðingurinn var
hins vegar annars hugar og gaf
lítt gaum að tali þeirra, en helti
ótæpt í glas sitt óg tæmdi það
aftur og aftur.
Loks tók Árni bílstjóri af skar-
ið. „Nei, húsbóndi góður ekki
dugar þessi skratti! Var ekki
meiningin að komast til Akur-
eyrar í kvöld?“
Sigtryggur brosti til hans,
lyfti glasi sínu hæversklega og
sagði, „Skál!“ Síðan reis hann á
fætur. „Þú hefur lög að mæla,
Árni minn. Ekki þar fyrir, við
þurfum svo sem ekkert að flýta
okkur; við getum gist hvar sem
við viljum, slegið upp tjöldum í
guðsgrænni náttúrunni og hitað
okkur dósamat. ■— Nú jæja, við
verðum í öllu falli að lóna norð-
ur í Skagafjörðinn."
Það gekk dálítið illa að koma
sálfræðingnum út í bílinn, því
að hann mundi allt í einu eftir
piltum þeim, sem hann hafði ver-
ið að skattyrðast við í veitinga-
stofunni, vildi hann nú leita
þeirra og jafna um gúlana á
þeim, eins og hann komst að
orði. En Árni bílstjóri og Bergur
garðyrkjumaður tóku hann á
milli sín og drógu hann umsvifa-
laust út. Lét hann það þá gott
heita og er bíllinn rann af stað
hallaði hann sér aftur á bak í
sætið og var þegar sofnaður.
XVI.
Þau námu staðar í Skagafirð-
inum til að njóta sumardýrðar-
innar. Héraðið var allt sveipað
blárri, gagnsærri móðu, er minnti
á emalíu, fjöllin bar við bláa
heiðríkju, fegurð og tign yfir
Tindastóli. Ferðafólkið var bros-
leitt og fyllt af hóglátri gleði
yfir dásemdum dagsins; með vín
var ekki farið í bílnum, utan
hvað Sigtryggur Háfells skálaði
lítilsháttar við skáldin bæði,
Stefán G. og Bólu-Hjálmar.
„Mér er annars ekkert gefið
um lifandi skáld,“ sagði hann.
„En maður verður nú einu sinni
að hafa þetta, ef maður vill heita
þjóð. Heimurinn er þannig gerð-
ur að peningarnir nægja ekki,
að minnsta kosti ekki í selskaps-
lífinu og á stórum mannamótum,
þá verður maður að hafa ein-
hver andlegheit til að grobba af.“
Hann hló góðlátlega og ýtti í
Ásu með olboganum. „Hvernig
er það, vinkona, leiðist þér noltk-
uð?“
Hún leit á hann ljómandi af
ánægju og hristi höfuðið. „Æ,
þetta er unaðslegt!" svaraði hún
og brosti til hans.
„En þér, Lóa mín?“
Honum hnykkti eilítið við, er
hann mætti augnaráði heims-
dömunnar. Eitt andartak sá hann
allt aðra stúlku, en þá er hann
hafði kynnzt fram að þessu: opin
sakleysisleg augu í barnslegu
andliti, sem bar dreyminn svip:
um fagrar varirnar var gleði-
bros. — „Hm,“ tautaði hann og
leit af henni, eilítið skömmustu-
legur, eins og hann hefði gert
sig sekan í einhverju ósæmilegu.
„Það má víst ekki bjóða ykkur
einn lítinn?"
Þær hristu báðar höfuðið. Síð-
an var haldið áfram yfir heið-
ina í sólskininu. Inn um gluggana
barst sumarangan fjallagróðurs-
ins og allir voru hljóðir.
Herjólfur B. Hansson vaknaði
ekki fyrr en komið var á Mold-
haugaháls. Það umlaði eitthvað
í honum, síðan rétti hann út
vinstri höndina og fann vangann
á garðyrkjumanninum. „Æ, Beta
mín, gefðu mér morgunkaffið,
og settu svolítið brennivín út
í það, ég er timbraður"
Kaupsýslumaðurinn hló dálítið
illkvittnislega. „Jæja, kallinn,
er það þá svona — og þú ert að
draga þig eftir ungri stúlku,
skepnan þín!“
„Ha, -—- hvað?“ spurði Lóa
Dalberg og skildi auðsjáanlega
ekki neitt. En Ása og Sigtryggur
litu hvort á annað og dóttir spá-
konunnar roðnaði upp í hársræt-
ur, en kaupsýslumaðurinn hristi
höfuðið, talsvert glottaralegur á
svipinn.
Hann seildist aftur fyrir sig,
náði í flösku með veikri vín-
blöndu og rétti sálfræðingnum.
„Hérna kemur Beta með snaps-
inn!“ sagði hann og hláturinn
kumraði í honum. „En súptu var-
lega, kall minn, ég vil helzt ekki
að þú berjir á Norðlendingum,
þetta eru allra beztu menn.“
Herjólfur B. Hansson hristi
sig eilítið, leit síðan í kringum
sig í bílnum, dálítið úfinn og
undrandi en glotti þvínæst, og
saup á flöskunni. „Um — þetta
er sælgæti — það máttu eiga
skolli þinn, þótt þú sért auð-
valdsbulla og braskari — snilld-
ar vert, það ertu.“
Þau mötuðust á KEA, en þar
hafði Sigtryggur Háfells pantað
einkaherbergi handa þeim öllum
um óákveðinn tíma. Dálítið
slæpt voru þau eftir ferðina, en
hresstust brátt af góðum réttum
og léttu víni, og gerðist þá glatt
við borðið. Sigtryggur Háfells
hafði sérstakt lag á því, að halda
uppi skemmtilegum samræðum,
og koma gestum sínum til að
hlæja. Jafnvel Herjólfur B.
Hansson virtist skemmta sér á-
gætlega. Þó varð hann svolítið
þungbrýnn, þegar Lóa Dalberg
spurði hann allt í einu: „Hver er
þessi Beta, sem þú varst að kalla
á upp úr svefninum?“
Hann leit hvasst á stúlkuna,
en hún horfði á hann með barns-
legri einlægni og forvitni í
svipnum. „Beta nú, ætli það
hafi ekki verið hún Elísabet, sem
ég leigi hjá? Hún er vön að færa
mér morgunkaffið — og ég var
þyrstur þegar ég vaknaði áðan.
— Hvern fjárann kemur þér það
annars við?“
„Nei, auðvitað ekki,“ mælti
Lóa Dalberg sakleysilega.
„Elísabet er myndarkona,"
sagði Ása. „Hún kemur stundum
í búðina til okkar; ég held meira
að segja að mamma hafi spáð
fyrir henni einu sinni eða
tvisvar."
„Ja, ekki hef ég heyrt nema
gott um hana,“ sagði kaupsýslu-
maðurinn kæruleysislega.. „Mér
er fortalið að hún sé stórrík."
Sálfræðingurinn leit á þau til
skiptis, dálítið súr á svipinn,
svo hló hann kuldalega. „Eigum
við ekki að tala um eitthvað ann-
að?“ sagði hann stuttur í spuna.
Bergur garðyrkjumaður hafði
setið þögull um stund, en nú
hóf hann máls: „Það er eigin-
lega hálfleiðinlegt að gista á
hóteli í þessu yndislega veðri,
finnst ykkur það ekki? Hvernig
væri nú að halda bara áfram í
kvöld norður í Vaglaskóg, og
tjalda þar — ha?“
„Æ, það væri dásamlegt!"
sagði Lóa Dalberg.
„Já, mikið væri það gaman!"
sagði Sigtryggur Háfells. „Auð-
vitað hafið þið öll gott af að
koma út í náttúruna.“
En Herjólfur B. Hansson var
ekki samþykkur síðasta ræðu-
manni. Hann glotti háðslega og
mælti: „Aldrei hef ég nú heyrt
aðra eins bölvaða vitleysu! Hér
sitjum við og höfum það gott,
og svo þegar liðið er fram að
miðnætti, ætlið þið allt í einu að
fara að flækjast einhvern fjand-
ann út í sveit, þar sem allt er
rennvott af dögginni og auðvitað
ískalt; maður er viss með bron-
chitis og lungnabólgu, og jafnvel
tæringu — eruð þið öll orðin
snarvitlaus?"
„Það er ekki teljandi dögg
núna,“ sagði Bergur garðyrkju-
maður. „Og svo er auðvitað hlýtt
í tjöldunum — þú getur líka
sofið í bílnum yfir heiðina.“
„Ég tek það ekki í mál!“
sagði sálfræðingurinn.
Árni bílstjóri lagði orð í
belg: „Hann getur sofið hérna á
hótelinu í nótt, svo skrepp ég
eftir honum í fyrramálið, eða
hvenær sem hann vill?“
Það umlaði vonzkulega í Herj-
ólfi, en þegar hin fóru að týgja
sig af stað, stakk hann líkjör-
flösku í vasa sinn og hélt í hum-
átt á eftir þeim.
Veðrið var enn hið fegursta,
hvít sumarnótt undir veikbláum
himni, og fjöllin dökkfjólulituð
alit um kring. Margt manna var
enn á ferð í höfuðstað Norður-
lands, en er út fyrir bæinn kom,
tók við kyrrð og Ijúf þögn.
Heyrðist nú ekkert annað en hið
lágværa mal í mótornum: ferða-
fólkið var snortið af fegurð næt-
urinnar og enginn sagði orð.
Jafnvel Herjólfur B. Hansson
virtist una allvel hag sínum,
saup hann á flöskunni öðru
hvoru, en drakk varlega og værð
færðist yfir svip hans.
Þannig héldu þau áfram unz
þau komu efst á heiðina Eyja-
fjarðarmeginn, þar sem útsýnin
er víðust og fegurst. Þá gaf Sig-
tryggur bílstjóranum merki um
að nema staðar og þau sátu öll
langa stund og virtu fyrir sér
sumarnæturdýrð Norðurlandsins.
Stúlkurnar hölluðu sér alveg
ósjálfrétt báðar upp að styrkum
öxlum kaupsýslumannsins; Ása
andvarpaði af hrifningu og Lóa
Dalberg hvíslaði með barnsleg-
um rómi sínum: „Guð — hvað
þetta unaðslegt!“
Sálfræðingurinn gat heldur
ekki orða bundizt: „Já — bara
skratti snoturt," mælti hann.
En er þau ætluðu af stað aftur
brá svo við að Árna tókst ekki
að koma bílnum í gang.
Sigtryggur tók hressilega upp í
sig, þegar honum skildist að nýji,
flotti ameríski bíllinn hans var
strandaður uppi á Vaðlaheiði.
Hann þaut út og fór að athuga
vélina, ásamt bílstjóranum, en
þeim tókst ekki að koma auga á
neitt er bent gæti til bilunar á
henni. Hitt fólkið fór nú einnig
út úr bílnum, nema sálfræðing-
urinn, er sat og horfði á bjástur
kaupsýslumannsins og glotti ill-
yrmislega.
„Æ, mér er sama þó við verð-
um hér í alla nótt,“ sagði Ása
Sigurlinnadóttir. „Hér er svo
dásamlega fallegt.“
„Getum við bara ekki tjaldað
hérna?“ sagði Lóa Dalberg. Hún
starði hugfanginn út Eyjafjörð-
inn, sem brann í gullnum og
rauðum ljóma allt að yzta sjónar-
hring. Sigtryggur Háfells leit
til hennar, sneglulegur á svip,
og ætlaði auðsjáanlega að segja
eitthvað miður vingjarnlegt. En
hann hætti við það — eitt augna-
blik gleymdi hann öllu öðru, er
hann sá framan í stúlkuna; hún
leit út eins og hann hafði hugsað
sér englana þegar hann var lítill.
— Hver fjárinn sjálfur, hugsaði
hann, þetta er undarleg auðarlín
og aldrei kem ég til með að
skilja neitt í kvenfólki! Svo
hló hann stuttlega.
„Það gæti svo farið að við
neyddumst til þess; ég veit ekki
hvað gengur að bílskrjóðnum."
„Ætli það vanti ekki bara á
hann benzín?1 sagði Herjólfur B.
Hanssonn meinfýsnislega.
Árni bílstjóri og kaupsýslu-
maðurinn litu snöggt hvor á
annann, síðan gáðu þeir báðir
samtímis á benzínmælinn. Enn
horfðust þeir í augu andartak,
svo hló Sigtryggur tröllslega.
„Nú er Árni minn orðinn ást-
fanginn," sagði hann. „Þetta hef-
ur víst aldrei komið fyrir hann
áður á ævinni!“
Bílstjórinn tautaði ýmislegt,
sem ekki er venjulega haft yfir
í návist kvenna, en síðan hló
hann einnig. „Ef það væri nú
Framhald á bls. 50.
VIKAN 42. tbl. — 25