Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 35

&■ ',r©//v
é*d/, ""«/» . 1 ly’~ir lir c;-’"a , ^
ö %í/V J ÆA, ^Ur>- Pess
Gi'^eþ:ðmC
°s ra, P*trQ h, lllcð h. .
°§h lap ' 7
**&*»,- ^
°ty?

Ngty-
4*
_ 3<í „
G’/ý/e 7°&

W/
;! 5 blöð aðiens Kr. 20.50
í ® Gillettc er skrásctt vörunterki
Gillette raksturinn óviðjafnanlegi
prófastur og frú hans, Ólafía
Ólafsdóttir. Þeir voru fimm sam-
an í bifreiðinni. Þeir bræður
Sveinn og Björn Oddssynir, Jón
Sigmundsson, séra Jakob Ó.
Lárusson og Guðbrandur Magn-
ússon Og Sveinn rekur söguna
þannig: „Okkur hafði verið sagð-
ar stórar tröllasögur um Kamba
og veginn þar, en er til kom
voru þeir engin tröll í vegi. Veg-
urinn var að vísu brattur, en
harður var hann undir og slétt-
ur. Það leiddi af þessum sögum,
að við fórum fjórir úr bifreið-
inni þar á brúninni, en Jón ók
bifreiðinni tómri. Allt gekk vel
— svo vel — að eftir þetta fór
enginn gangandi upp eða niður
Kamba. Rigning var, eins og
oftast þetta sumar, færðin afleit,
óð víða á öxlum bifreiðarhjól-
anna í bléytu. Ekki man ég hvað
við vorum lengi á leiðinni, en til
Fellsmúla náðum við klukkan
2 um nóttina, illa til reika:
hungraðir, votir og forugir."
Sveinn fer mjög lofsamlegum
orðum um viðtökurnar, sem þeir
félagar fengu á Fellsmúla.
Kveðst hvergi hafa fengið alúð-
legri né höfðinglegri móttökur.
Það var ekki einungis matur og
drykkur með ágætum og hin
beztu hvílurúm, heldur voru föt
þeirra þurrkuð og strokin. Ekki
fékk Sveinn að borga neitt fyrir
greiðann, þótt hann mæltist til
þess eindregið. En, sagði prest-
ur, viljir þú endilega sýna þakk-
læti þitt fyrir þetta, sem raunar
ekkert er, óska ég þess helzt ef
þú getur, að þú akir með okkur
hjónin og krakkana héma niður
á balann. Þetta þótti auðvitað
sjálfsagt, enda vegarlengdin báð-
ar lengdir ekki nema sem svar-
aði hálfri mílu enskri. Næsta
dag héldu þeir félagar aftur til
Reykjavíkur og farnaðist vel.
Sveinn getur þess ekki í
skýrslu sinni um þessa ferð, að
þá var einnig farið austur yfir
Rangárbrú, um þvera Rangár-
velli að Eystri-Rangá, en áður
hafði verið farið lengst að Ægis-
síðu. Hafði gengið vel yfir vell-
ina, þótt sandurinn væri laus
sums staðar, einkanlega í brekk-
unum. Frá þessu er sagt í nafn-
lausri grein í ísafold 10. septem-
ber 1913, þar sem þessi ferð er
m. a. gerð að umtalsefni.
Sveinn gefur eftirfarandi lýs-
ingu á vegunum sem hann kann-
aði á Suðurlandi:
„Vegir og flestar brýr voru í
lélegu ástandi. Allir vegir hol-
óttir undan hestafótum og sund-
urgrafnir af hjólförum, sem voru
allt að 6 þumlungunum krappari
en okkar hjólför og breiddin
milli þeirra um 6 þuml. mjórri,
svo við urðum að aka bílnum
höllum, þ. e. annað hjólið var
niðri í skoru allt að því fet á
dýpt, en hitt uppi á illa löguðum
hrygg. sem oft og tíðum sveik
og allt sökk og festist stundum.
Fjaðrir vildu hrökkva sundur
við sveigjuna og það kom líka
fyrir, að öxlar hrukku. Þess hátt-
ar var þá raunasaga, en nú orð-
ið gaman að rifja það upp. Þess-
ir vegir höfðu ekki verið gerðir
fyrir bifreiðar og voru þeim
ekki hentugir. Þeir voru svo
mjóir að óvíða var hægt að mæt-
ast nema velvild og lægni væri
viðhöfð, enda var svo lang oft-
ast fram yfir vonir, þar sem
menn voru alveg óvanir bifreið-
um. Það var ánægjulegt að mæta
sumum sveitamönnum. Þar fór
oft saman tilhliðrunarsemi og
hjálpfýsi, og allur vilji til þess
að ekkert tefði né skaðaði. Þá
var maður vissulega hreykinn af
því að vera íslendingur og eiga
þessa prúðu og hjálpsömu menn
fyrir samlanda. Lakasti vegur-
inn var Þingvallavegurinn frá
Geithálsi til Almannagjár,
Keflavíkurvegurinn var góður
frá Hafnarfirði að Vogarstapa,
en fram úr hófi krókóttur. Milli
Hafnarfjarðar og Reykjavíkur
var slarkfært með því að fara
hægt, en steinóttur var vegurinn
og blautur í Fossvogi. Beztir og
breiðastir vegir voru fyrir aust-
an Hellisheiði, en til Kamba-
brúnar var vegurinn aldrei góð-
ur, en þó slarkfær oftast nema
fyrir neðan Kolviðarhól. Þar lá
stundum í þó þurrt væri annars
staðar. Fyrir austan fjall var
alltaf þurrt nema í Holtunum
og kringum Eyrarbakka og
Stokkseyri. Gott var að koma til
fólksins meðfram vegunum og
njóta þar gestrisni. Má þar minn-
ast Kolviðarhóls, Tryggvaskála,
Þjórsártúns, Ægissíðu, síma-
stjórahjónanna á Eyrarbakka og
Ólafs kaupmanns á Stokkseyri.
Allir þessir staðir eru ógleym-
anlegir sakir vinsemdar og góð-
vildar fólksins þar, enda varð ég
oft að leita á náðir þess bæði á
nótt sem degi um margs konar
fyrirgreiðslu, er aldrei brást að
svo miklu leyti sem unnt var að
veita.
Brýrnar á vatnsföllum voru
fáar og áttu það allar sameigin-
legt að hlykkur var inn á þær
af veginum. Var þetta mjög
hættulegt ef blautt var, t. d. að
fara frá Þjórsártúni niður brekk-
una og beygja í henni inn á
VIKAN 42. tbl. — 25