Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 29

NÓTT í BYZANTISKU
HÖLLINNL
Framhald af bls. 14.
fyrir geysistóru málverki af
skartbúinni konu, en látlaus
fegurð hennar naut sín þó ekki
sökum þess hve ýkt hún var ai
hendi málarans. „Konan mín sál-
uga,“ mælti Freemond með lotn-
ingu. Hann tók undir arm Pai
Horne og leiddi hana í farar-
broddi inn í borðsalinn.
Kvöldverðurinn reyndist lát-
laus, en ákaflega ljúffengur og
á allan hátt eins til hans vandað
og frekast var unnt. Eins var
með vínið. „Vinur,“ sagði Laura,
„þetta er samsæri gegn vaxtar-
línunum."
„Óbrotinn málsverður getur
engan skaðað,“ svaraði Free-
mond gamli.
Á meðan setið var að borð-
um, var Freemond óspar á
skrýtlur sínar og sögur við gest-
ina, stuttar og langar, sannar eða
lognar eftir atvikum, en undan-
tekningarlaust á mörkum hins
sæmilega og ósæmilega. Einu
sinni sá Laura sig meira að segja
tilneydda að setja vingjarnlega
ofan í við hann. „Nei, vinur,
geymdu þessa þangað til við er-
um búin að borða.“
Þegar kvöldverði var lokið,
leiddi Freemond gestina inn í
einkakvikmyndasal sinn, og bauð
þjóninum að bera þeim kaffið
þar. Að því búnu tók hinn fjöl-
hæfi þjónn að sér hlutverk
kvikmyndasýningarmannsins, en
Freemond og gestir hans létu
fara vel um sig í mjúkbólstruð-
um, leðurdregnum hægindastól-
unum, dreyptu á kaffinu og
konjakkinu, reyktu og horfðu á
nýjustu kvikmynd Freemonds,
„Einn koss í einu“, ótilklippta.
Laura og Norman léku aðalhlut-
verkin, Horne hafði samið hand-
ritið, Graustein stjórnað tökunni,
sem lokið hafði fyrir fáum vik-
um.
Þetta var rómantísk kvikmynd
í technicolor, tónlistina vantaði
enn, sumsstaðar líka allt hljóð,
og heyrðist þá ekkert nema nið-
urinn í sýningarvélinni. Þá var
það stundum að Graustein taut-
aði í hálfum hljóðum: „Bílhurð
skellt. Þarna mætti kannski hafa
fuglasöng. Fótatak heyrist á
mölinni.“ Eða annað svipað, eins
og sér til minnis.
Enn sem komið var, var kvik-
myndin að sjálfsögðu alltof löng.
Þegar sýningunni var loksins
lokið, voru hinir fáu áhorfendur
dauðþreyttir orðnir, svo að
Freemond ákvað að fresta öll-
um umræðum til morguns og
bauð þeim góða nótt. „Sofið vel,“
sagði hann. „Sjáumst aftur
heima við morgunverðinn í
fyrramálið, hress og endur-
nærð!“ Svo kvaddi hann þau
með brosi.
„Mér fellur ekki þetta blíðu-
bros hans,“ varð Graustein að
orði, án þess að hann beindi orð-
um sínum að nokkrum sérstök-
um í hópnum. „Það veit yfirleitt
ekki á gott, þegar hann brosir
þannig ...“
Morguninn eftir var svalt og
þokulaust. Svo bjart og heið-
skírt, að Graustein hélt fyrst í
stað að hann hefði vaknað suður
á Mallorku, en smámsaman féllu
atriðin í heild, eins og í mynd-
gátu, svo að hann rankaði við
sér og mundi að hann var stadd-
ur í Byzantium, vestur í Banda-
ríkjum. Væri þetta virkur dag-
ur, var víst ekki um annað að
ræða en drífa sig á fætur, snæða
léttan árbít í flýti og hraða sér
til vinnunnar í kvikmyndaver-
inu, áður en umferðin kæmist
í algleyming, svo að hann næði
þangað á undan skrifstofustúlk-
unum og sendlunum. Hann
mundi draga tjöldin frá norður-
glugga skrifstofunnar, horfa til
móðublárra fjallanna, þar sem
grillti gegnum reykjarslæðuna í
orðið HOLLYWOOD, skráð tröll-
auknum, hvítum bókstöfum. Ef
honum yrði litið til hægri,
mundi Griffith stjörnuturninn
blasa við augum, eða ef hann liti
til vinstri, þá yrði þsð hin hring-
laga stórbygging hljómplötufyr-
irtækisins Capitol. Enn nær, að-
eins spölkorn frá, sæi hann
ljósaauglýsingar veitingastaðar-
ins, þar sem hann hafði gaman
af að virða fyrir sér fríð andlit
makindalegra kvikmyndaleik-
kvenna, sem þegar gátu talið sig
með stjörnunum, og titrandi
spurnina í svip hinna, sem enn
voru ekki nema smástirni á
himni listanna, þegar hann
skrapp þangað og snæddi þar
hádegisverð. Því næst mundi
hann setjast við skrifborð sitt,
opna kvikmyndahandritið, og
taka enn einu sinni til við bréyt-
ingarnar og athugasemdirnar,
skrifa sér til minnis ýmis smá-
atriði, rissa lauslega upp stöð-
ur leikaranna á myndatökusvið-
inu og fága agnúana af setning-
unum, sem höfundurinn lagði
þeim í munn, svo að þær létu í
eyrum sem eðlilegt samtal.
Og. svo mundi hann það allt
í einu, að þennan morgun átti
hann allt annað fyrir höndum.
Hann yrði tilneyddur að snæða
dýrlegan morgunverð og hotfa
á bros Sidney J. Freemond. Og
það var með herkjubrögðum, að
honum tókst að hafa sig framúr.
Þegar hann kom niður í borð-
salinn, beið þar girnilegasti
morgunverður, framreiddur í
fötum og skálum úr silfri og
kristall, en diskar úr dýrasta
postulíni. Þetta var morgun-
verður að brezkum sið, egg,
nýru, ýsa, flesk, brauðsnúðar;
VIKAN 42. tbl. — 29