Vikan - 21.11.1963, Page 20

FRAMHALDSSAGAN 13. HLUTI.
Þau voru bæði útskúfuð. Og jafn-
vel þótt seint væri, gerði það
þau að vinum.
,,Lét Blanche Hudson nokkru
sinni sjá sig, meðan þú varst
þarna?“
Edwin leit upp undrandi. Svo
hristi hann höfuðið. Blanche
Hudson hafði ekki látið sjá sig.
Eftir því sem hann mundi bezt,
hafði hann ekki einu sinn heyrt
neitt hljóð, sem gaf til kynna,
að Bianche væri í húsinu. Og
Jane Hudson hafði ekki einu
sinni nefnt hana. Það var ein-
kennilegt. Og þá mundi hann allt
í einu eftir tómri silfurumgerð-
inni á arinhillunni og eyðilagðri
ljósmyndinni í píanóstólnum.
„Hún var óhemjurík kona“,
sagði Del. „Blanche Hudson hafði
sannarlega safnað auði. Og nú
býst ég við, að þær hafi lokað
að sér í þessu stóra húsi. En
geturðu hugsað þér, að þær búi
þar saman eftir það sem gerðist?
Væri það ekki agalegt?"
Edwin kinkaði kolli hugsi.
„Jú“, sagði hann, „það mundi
vera agalegt“.
2Q — vikan 47. tbl..
„En ég geri ráð fyrir, að eymd-
in óski eftir samfélagi".
Edwin leit undan. Ef til vill
hitti hann Jane Hudson aftur
þrátt fyrir allt. Ef systir hennar
hafði verið mikil stjarna og átti
mikið fé. . . ef til vill ætti hann
ekki að taka sér þessa móðgun
í dag svona nærri. Jane Hudson
hafði ráðið hann og hafði lofað
honum launum. Ef hann gæti
aðeins kynnzt systur hennar, sem
stjórnaði peningunum. . . Hann
leit á Del og brosti. Edwin ósk-
aði samfélags. Hann vissi það.
Ellefti kafli.
Jane vaknaði í kolniðamyrkri
og var með mikinn hjartslátt.
Einhver ógnun vofði yfir henni,
einhver ægileg hætta, sem sló
hring um hana. Það var eins
og vélardynur í höfðinu á henni,
og hún hafði slæmt bragð í munn-
inum. Hún þreifaði í kringum
sig, hræddogleitandi,tilaðreyna
að komast að því, hvar hún væri
stödd. Hönd hennar sperti eitt-
hvað hlýtt og mjúkt, og svo rann
það upp fyrir henni, að hún lá
á legubekknum í setustofunni. Þá
fóru minningarnar að koma tjl
hennar, líkt og í molum eða brot-
um.
„Edwin?“ stundi hún hálf hátt.
„Edwin?. . . .“
En henni barst ekkert svar.
Og þá skyldist henni, að hún
mundi ekki fá neitt svar, af því
að hann var ekki staddur þarna.
Hann hafði þó verið þarna —
Edwin, Edwin Flagg — en hann
hafði farið aftur. Og svo — hún
hafði farið upp á loft — gengið
þangað sem frú Stitt lá á gang-
inum. . .
Og þá rifjaðist það allt upp
fyrir henni — ákvörðun hennar
um að bíða, þar til dimmt væri
orðið, því að þá myndi minni
hætta á ferðum. Hún hafði set-
ið með spenntar greipar, spennt
þær af afli og neytt sjálfa sig
til að ákveða, hvernig fara skyldi
að þessu. Hún ætlaði að bíða þess,
að nóttin dytti á, og þegar svo
væri komið. . . en nú var myrkr-
ið dottið á; nóttin var komin.
Með því að sökkva nöglunum
í bakið á legubekknum. tókst
henni að draga sig svo upp. að
hún gat setið upprétt. Sársauka-
örvar stungu hana í höfuðið, og
jafnvel þarna í myrkrinu virtist
vera einhver daufur roði, sem
ómur barst frá. Frú Stitt! Edna!
Hún hélt í sér andanum, þegar
nafninu skaut upp í huga henn-
ar, og reyndi að neyða það til
að hverfa þaðan. Hana langaði
til að gráta, lengi, lengi, óstöðv-
andi, þegar henni varð hugsað
til nafnsins. Henni tókst að kom-
ast á fætur, og síðan staulaðist
hún óstöðugum fótum gegnum
myrkrið og fram á ganginn.
Þegar hún var komin fram í
eldhúsið, þreifaði hún eftir ljós-
rofanum og kveikti síðan.
Grimmilega birtu lagði um allt
eldhúsið. Allskonar drasl var á
eldhúsborðinu og í vaskinum.
Tvær flöskur stóðu á eldhúsborð-
inu og var önnur næstum tóm.
ísinn hafði bráðnað í ísbakkan-
um, svo að hann var fullur af
vatni. En að öðru leyti var þó
snyrtilegt í eldhúsinu. Frú Stitt
. . . Jane gekk í gegnum eldhúsið,
opnaði hurð og gekk fram í eld-
húsanddyrið.
Þar stóð hjólastóllinn, sem
B'anche hafði keypt, til að hafa
með sér í bílnum, þegar hún færi
eitthvað út, því að hann var svo
léttur, og það var hægt að leggja
hann saman. Hann hallaðist þar
upp að vegg. Jane teygði aðra
höndina eftir honum. En svo hik-
aði hún allt í einu, og höndin
féll niður með síðunni.
Hvernig höfðu öll þessi ósköp
gerzt? Hvernig hafði hún getað
gert svona ógurlega hluti? Hún
hafði alls ekki ætlað sér að meiða
nokkurn mann. En þær höfðu
reitt hana til reiði, djöflazt í
henni, neytt hana til þess. Það
var ekki hennar sök, að — ef
það fengist bara einhver ein-
hvers staðar til að skilja það.
Tárin runnu í lækjum niður eft-
ir vöngum hennar og hrötuðu
ofan í myrkrið.
„Edwin. . .“
Hann var svo ósköp viðkunnan-
legur maður, góður maður, mild-
ur í skapi og kurteis. En þau
mundu aldrei geta orðið vinir úr
þessu. Hún fann til með sjálfri
sér, er hún hugleiddi, hvað Ed-
win Flagg mundi hugsa í góð-
semi sinni varðandi hana, ef hann
vissi um þá ægilegu hluti, sem
hún hafði gert sig seka um. En
svo sneri hún baki við þessum
hugleiðingum, seildist eftir stóln-
um og tók hann. Ef hún gæti
aðeins lokið þessu síðasta, ægi-
lega atriði, sagði hún við sjálfa
sig, mundi hún aldrei gera sig
seka um annað eins. Á morgun
mundi hún vakna, og þá mundi
hún verða gerbreytt. Hún mundi
verða góð — alveg eins og Ed-
win — hún mundi aldrei nokkru
sinni brjóta af sér. Aldrei, aldrei
framar.
Unga stúlkan, með yndisfögru,