Vikan - 21.11.1963, Síða 45

Það var að byrja að falla að.
Nat klöngraðist niður stigann
og fór inn í eldhúsið Fjöiskyld-
an sat við matborðið. Klukkan
var rúmlega tvö. Hann setti
slána fyrir dyrnar, festi bita og
planka fyrir hana og kveikti á
lampanurrv.
„Það er kominn háttatími,"
sagði Johnny litli.
Konan hans hafði aftur kveikt
á útvarpinu, en þaðan barst ekk-
ert hljóð.
„Ég er búin að stilla á allar
stöðvar, útlendar líka, en ekkert
heyrist.“
,,Það eru kannski alls staðar
sömu vandræðin,“ sagði hann, ,,ef
til vi!l er sama ástand um alla
Evrópu.“
Hún jós súpunni frá Trygg-
fólkinu á diskinn hans, skar
sneið af brauði Triggs, og smurði
Þau mötuðust þögul. Smjör
rann niður höku Johnnýs og nið-
ur á borðið.
„Kanntu enga mannasiði,
Johnny?" sagði Jill, „þú ættir að
kunna að þurrka þér um munn-
inn.“
Þá hófust höggin á glugganum,
á hurðinni. Skrjáfið, þruskið,
krafsið. Fyrsti hlunkur sjálfs-
morðsfuglsins, þar sem hann
skall á þröskuldinum."
„Getur ekki Ameríka gert eitt-
hvað?“ sagði konan hans. „Þeir
hafa alltaf verið bandamenn okk-
ar, er það ekki? Ameríka hlýtur
að gera eitthvað?“
Nat svaraði ekki. Hlerarnir
voru sterkir fyrir gluggunum og
skorsteinunum. Húsið var fullt
af nauðsynjum, eldivið og öllu,
sem þau þurftu næstu daga. Þeg-
ar þau höfðu lokið við að borða,
ætlaði hann að ganga frá því
öllu, koma öllu í röð og reglu,
þannig að allt væri snyrtilegt og
tiltækilegt, þegar á þyrfti að
halda. Konan hans gat hjálpað
honum við það, börnin líka. Það
mundi hafa ofan af fyrir þeim
þar til klukkuna vantaði kortér
í níu og farið væri að falla frá,
þá mundi hann leggja þau á dýn-
urnar og breiða vel ofan á þau,
svo að bau svæfu vel til þrjú um
nóttina.
Honum hafði komið nýtt ráð
í hug viðvíkjandi gluggunum, en
það var að festa gaddavír utan á
hlerana. Hann hafði komið með
heila rúllu af honum frá búgarð-
inum. Það versta var, að hann
yrði að gera það í myrkrinu, þeg-
ar hlé yrði milli klukkan níu
og þrju. Hann hefði átt að láta
sér detta þetta í hug fyrr. En
aðalatriðið var þó, að konan og
börnin gætu sofið.
Það voru minni tegundirnar,
sem voru við gluggana núna.
Hann þekkti létt og þétt högg
þeirra og mjúkan vængjaslátt-
inn. Haukarnir skiptu sér ekki
af gluggunum. Þeir einbeittu sér
að hurðinni. Nat heyrði þá tæta
viðinn í sundur, og svo fór hann
að hugsa um, hve margra millj-
ón ára minni og reynsla væri
geymd í þessum litlu heilum, bak
við beitt nefin og stingandi aug-
un, minni, sem nú hafði gefið
þeim þessa djörfu hugmiynd: að
eyða mannkyninu og allri þess
vélatækni.
,,Ég ætla að reykja síðustu
sígarettuna“, sagði hann við kon-
una sína. „Það var heimskulegt
af mér, en það var það eina, held
ég, sem ég gleymdi að koma
með af búgarðinum.“
Framhald at hls. 29.
Að innan er bíllinn einfaldur
og þokkalegur án íburðar. Hann
er fóðraður í hliðum og í loft
og með dregla á gólfinu, og það
eru engir þröskuldar í honum.
Sætin eru ágæt og rúma alls sex,
því Jeep Wagoneer má hafa tvo
framí, jafnvel á íslandi. Það væri
engin frágangssök að setja í hann
bekk alveg aftast, en þá er nátt-
úrulega lítið eftir af farangurs-
rúmi. — Mælaborðið er einfalt
og látlaust, „allir“ mælar beint
framan við ökumann og stjórn-
tæki öll vel innan seilingar. Ég
setti „allir“ í gæsalappir, því
þrátt fyrir það, að miðlungsút-
gáfa af þessum bíl kostar stif
300 þúsund, eru ekki aðrir mælar
en hraðamælir, hitamælir og
benzínmælir. Ljós fyrir smurning
og rafmagn. Þessum ljósagangi
verður ekki betur hallmælt en
með því að nota orð mannsins,
sem í fyrravetur keypti sér evr-
ópskan smábíl, og fyrst í stað
var rafallinn hjá honum alltaf
saman um að krefjast þess, að
bílarnir séu sæmilega mælum
búnir, a.m.k. allir þeir dýrari’
Með vinstri hendi þjónar mað-
ur miðstöðinni, sem er líklega
einhver allra merkilegasti blás-
ari sinnar tegundar, sem ég hef
komið nálægt. Það væri tvímæla-
laust hægt að nota hann fyrir
súgblásara til þess að þurrka hey
í 1000 hesta hlöðu, ef hann væri
stilltur á mesta blástur, en sem
betur fer er hægt að tempra
þetta og stilla. Til þess eru ein-
ir sex takkar, en það er auðveld-
ara en margan skyldi gruna, að
læra á þá.
Bíllinn, sem ég reyndi, var með
Power-stýri og bremsum. Það
var sérlega gaman að bremsun-
um; þær unnu mjög létt og vel.
Aftur á móti fékk ég ekki á þess-
um tíma neina tilfinningu fyrir
stýrinu, mér fannst það allan tím-
ann of létt, þannig að mér fannst
ég sífellt þurfa að vera að rétta
hann af. En sjálfsagt finnst
manni allt annað ómögulegt, ef
maður hefur einu sinni vanið
á gamla Þingvallaveginn, sem er
hreint ekki allra bíla meðfæri,
og ég gafst upp á undan bílnum
— hann hefði sjálfsagt þrælazt
alla leið austur á Þingvöll þrátt
fyrir það að hann er aðeins 18
cm undir læsta punkt. Hann er
mjög lipur í snúingum, beygjura-
díusinn er 6,25 m, og verður það
að teljast nokkuð gott fyrir þetta
langan bíl.
Á beinum vegi er auðvelt að
halda 90—110 km hraða, séu ekki
krappar beygjur, brýr eða um-
ferð til trafala. Að vísu gnauðar
þá nokkuð hátt og dálítið ber
RHI
525
O
23" myndalampi
C stór, hljómgóóur hátalari
taka á móti
útsendingum
bæði
á amerísku og
evrópsku kerfi
0. Johnson & Kaaber, ra/lækjadeild. Sælúni 8, Rrlh
Heimilistækt sí„ Hafnarsiræii 1. Reykjavík
Radlóoirhinn, Skólavörðustíg 10, Reykjavtk
Verzlun Valdimars Lono, Hafnarfirði
Radtóvinnustofan. Vallargötu 17. Keflavík
Haraldur Böðvarsson & Co„ Ahranesi
Hann rétti út hendina eftir
henni, og kveikti um leið á þöglu
útvarpinu. Hann kastaði tómum
pakkanum í eldinn og horfði á
hann fuðra upp. *
JEEP WAGONEER.
að brenna yfir. Hann sagði: —
Mikil ósköp, jú, það kom ljós,
en það var ekki til merkis um,
að rafalnum væri hætt, heldur
til þess að sýna, að hann væri
orðinn ónýtur. Hvers vegna taka
ekki öll neytendasamtök sig
sig á þetta.
Vinnslan var alveg afbragð. Ég
valdi mjóa bugðótta og mishæð-
ótta vegi og mér fannst ég hvorki
aka hratt né glæfralega, þótt ég
færi þar á rúmlega 60 km. hraða.
Sömuleiðis fór ég með hann upp
VI KAN 47. tbl. —