Vikan - 02.01.1964, Síða 35

um heyrt að baki okkar, en að
þessu sinni rákumst við á ein-
mana skógarhöggsmann. Við
sögðum aðeins Heil Hitler, um
leið og við gengum framhjá, og
hann sinnti okkur ekki hót. Síð-
ar gerðist Peter svo djarfur að
spyrja bónda einn til vegar, því
að þótt við hefðum ágætt kort,
voru þarna svo margir, þröngir
dalir, sem rugluðu okkur alveg
i ríminu, svo að við vissum
naumast hvar við vorum staddir.
Þegar nóttin datt á, komum
við enn að fjallalæk, og þar gerð-
um við hlóðir, hituðum okkur
súpu og steiktum nokkrar kart-
öflur, sem við höfðum fundið
í kartöflugarði á leiðinni. Þetta
var himnesk máltíð. Þegar við
höfðum safnað kröftum aftur, og
blundað lítið eitt, héldum við
ferðinni áfram í náttmyrkrinu.
Við reyndum að halda réttri
stefnu á fjallagötunum, en urð-
um hvað eftir annað að skoða
kortið við eldspýtubjarma. Það
var ill nauðsyn, því að ekki
langaði okkur til að koma upp
um ferðir okkar með því að
nota ljós, og jafnvel í skógun-
um breiddum við alltaf úr yfir-
höfnum okkar, þegar við kveikt-
um ljós. Loks komum við að
lítilli götu, sem við ákváðum að
fylgja. Hún hlykkjaðist niður
brekku og lá þvert á leið okkar.
Jafnframt vorum við komnir
inn í þéttan skóg, sem við þorð-
um ekki að fara inn í. Samt
vildum við ekki fara niður
brekkuna, því að við vildum fyr-
ir alla muni halda hæð okkar,
svo að við fengjum betri yfir-
sýn yfir landið þegar birti. Loks
var svo það, að þrátt fyrir notk-
un kortsins, gátum við ekki átt-
að okkur á, hvar við værum.
Við vorum villtir.
Við ákváðum að bíða birtu og
snúa síðan við, þar til við hefð-
um áttað okkur aftur. Við fór-
um um 50 metra inn í skóginn
og lögðumst fyrir í laut fullri
af laufi. Það var nístandi kuldi
og við hnöppuðum okkur saman,
til að hlada á okkur hita undir
teppunum. Við vorum lurkum
lamdir og lágum í nokkrar stund-
ir án þess að geta sofið. Skömmu
fyrir dögun þoldum við ekki
lengur við, og ætluðum einmitt
að halda áfram, þegar Rupert
rak upp skelfingaróp:
„Áttavitinn er týndur — ég
get ekki fundið hann!“
Við horfðum þegjandi hver á
annan, en svo rauf ég þessa
óþægilegu þögn: „Það er meiri
klípan, sem þú hefir þar komið
okkur í. Manstu, hvenær þú sást
hann síðast?"
„Það er í margra kílómetra
fjarlægð. Áður en við héldum
undan brekkunni — síðast þeg-
ar við kveiktum á eldspýtu“.
Við störðum hver á annan,
ráðþrota. Okkur var sárkalt og
við lögðum alveg hendur í
skaut. En svo afréðum við að
BÆFI9
mm
MEÐ ÞVI
AÐ AUGLÝSA
f TfMARITINU
leita, leita vandlega, svo að eng-
in hætta væri á því, að átta-
vitinn færi framhjá okkur, ef
hann hafði týnzt þarna. Og til
allrar hamingju tókst okkur að
finna hann. Þá var okkur sann-
arlega létt, því að án áttavita
gátum við ekki haldið stefnunni
í fimm mínútur. Eftir nokurra
stunda göngu — við sólarupprás
— gátum við svo áttað okkur
og héldum enn af Stað í rétta
átt, fórum eftir fjallshrygg, sem
var næstum samhliða stefnu okk-
ar.
Þetta var fjórði dagur flóttans,
og enn hafði ekki komið dropi
úr lofti. Enginn maður vai’ð á
vegi okkar allan daginn, en und-
ir kvöld komum við að aðalveg-
inum, sem liggur suð-austur frá
Colling til Radstadt og þvert
yfir fjallgarðinn gegnum Rad-
stadter-Tauern-skarðið. Það lá í
augum uppi, að við mundum
verða að fylgja veginum, því
að fjöllin beggja vegna voru
há og dalurinn þröngt gljúfur.
Við héldum af stað í kvöldsval-
anum og við og við hittum við
menn á ferli, jafnvel hermann,
sem kallaði Heil Hitler og við
svörðum ánægðir á sama hátt.
Þótt hann virtist ekki hafa tekið
eftir görmum okkar, afréðum
við að halda okkur sem mest í
skógunum og halda fyrst af stað
er dimmt var orðið. Gerðum
við þetta næstu nótt og fórum
greitt og hvíldumst sjaldan, því
að okkur leið illa af völdum
kulda. Hins vegar voru fætur
okkar farnir að harðna, svo að
við komumst 35 km. um nóttina.
En ekki leið nóttin alveg tíð-
indalaust. Um klukkan 23 ók
stúlka á reiðhjóli fram á okkur,
og vildi hún endilega skrafa við
okkur.
„Guten Abend! Wo gehen Sie
hin?“ sagði hún um leið og hún
sté af hjólinu til að ganga með
okkur.
„Frökk stelpa!“ hvæsti Rup-
ert milli tannanna.
„Peter, þú ert kvennagull,
kynþokkann í gang“.
Peter sneri sér að stúlkunni.
„Við erum á leið til Abtenau.
Við erum í leyfi og röltum því
um. Og hvert ætlið þér?“
Þýzka Peters var lýtalaus -—■
jafnvel svo, að hjá honum gætti
VIKAN 1. tbl. — gg