Vikan - 02.01.1964, Síða 37

STANDARD
TRIUMPH
NÝR BlLL FRÁ LEYLAND.
TRIUMPH 2000
TRIUMPH 2000
TRIUMPH 2000
TRIUMPH 2000
TRIUMPH 2000
er byggður þannig að ökumaður og farþegar hafi sem mesta
ánægju af vagninum.
er byggður til að þola mikla áreynslu, erfiða vegi og endast
lengi án þess að hægt sé að sjá það á honum.
er mörgum flokkum betri en verðið gefur til kynna.
er ekki stærri en fyrirrennarar hans en hann hefur flest þau
þægindi, styrkleika, útliit og getu, sem aðeins finnast í dýrustu
gæðaflokkum bifreiðasmiðja.
sameinar á bezta hátt ítalskt útlit (nýjasta útlit frá Michelotti)
og enska vandvirkni í öllu sem viðkemur bifreiðaiðnaði.
Almenna
verzlunarfélogið h.(.
Box 137 - Laugavegi 168
Sími 10199 - Reykjavík
voru hinir, sem tóku að sér að
svara fyrir ykkur. Skiljið þér,
það var sagt, að yður væri sakn-
að við nafnakallið síðdegis á
laugardag. Þér strukuð um nótt-
ina. Það liggur því í augum uppi,
að einhver leyndi flóttanum fyrir
yður um morguninn. Þér viður-
kennið þá, að þér strukuð um
nóttina?"
,,Ég viðurkenni ekkert“.
Framhald í næsta blaði.
FÓLK AF KONUNGA-
KYNI
FKAMHALD AF BLS. 11.
og hún teygði út úr sér tyggjóið:
„Get ekki skipt þessu. Farðu með
þctta í húðina hinum megin við
götuna, þeir skipta þvi“. Ég beygði
mig og hlýddi orðalaust. Ég sá,
það í liendi minni, að stúlkan átti
ekki heima í búðinni. Hún var
fædd til að gefa skipanír við
fj'ilmenna hirð.
Ég fer afar sjaldan i veitinga-
hús. Það er vegna þess, að mér
finnst átakanl-egt að sjá konung-
borna menn í hlutverki þjóna.
Mér dettur ekki i hug að -firtast
við þó þeir afgreiði mig með
sýnilegri ólund, þvi hvað er
eðlilegra. Ég nrundi þvert á móti
líta á hvern þann þjón með með-
aumikun, sem tæki upp á þvi að
vera á þrnum i kringum mig,
spyrja mi-g livers ég óskaði i tíma
og ótima og endaði kannski með
því að hjálpa mér i frakkann.
Að vísu veit ég það, að góð þjón-
usta er lofuð og prísuð um allan
heim, en það eru að nrinu viti
takmörk fyrir þvi, livað göfug-
lega ættað fólk getur leyft sér að
stíga langt niður í þeim efnum.
Þetta kann að stuða þá menn út-
lenda, sem hingað koma og ekki
-haifa verið informeraðir um upp-
runa íslendinga. En útlendingar
skilja yfirl-eitt allt royalitet af-
skaplega vel og mund-u bara
bukka sig i auðmýkt i stað þess
að þjónustufólk bukki sig fyrir
þeim.
Ég get ekki skilið svo við þetta
efni, að ekki minnist ég á þann
hágöfuga kjarna vors aðals, sem
telur sér sæmra að vinna i þágu
rikis og bongar en gegna öðrum
störfum. Þ-etta er það, sem útlent
konungaifólk oft og tíðum gerir;
markísar, barónar og lénsherrar
hafa gjarna stöðu (það má ekki
rugla þvi saman við starf) hjá
því opinbera.
Það skcður sjaldan, að ég þurfi
að ónáða þetta fólk. Helzt kemur
])að fyrir, þegar ég borga útsvar-
ið mitt eða fasteignagjöldin. Þá
I)íð ég stilltur og prúður fyrir
framan afgreiðsluborðið, þar til
Mogginn Al])ýðub]aðið og Tím-
inn eru búin að gan-ga liringinn
á skrifstofunni og allir orðnir
leiðir á svipinn. Þá er lika oft
liðið nærri matmálstima og menn
orðnir svangir og súrir í -fra-man.
Annaðhvort labba ég þá út og
kem aftur svona tveim t-ímum sið-
ar til þess að hitta þá sadda og
þarafleiðandi i betra skapi. Eða
þá, að ég gerist töff strax fyrir
liádogi og hampa miskunnarlaust
tilkynningunni um greið-sluna.
Mér hefur alltaif fundist, að það
væri óhætt að koma fram af ein-
urð við konungborið fólk í þjón-
ustu hins opinbera. Það er allt
annað heldur en með þjóna og
verzlunarfólk.
Stundum -gleðst ég y-fir því nieð
sjálfum m-ér, hvað einstaka m-enn
kunna sig og hegða sér i samræmi
við sitt stand eftir hvorki meira
né minna en þúsund ára búsetu
þjóðarinnar í þessu landi. Það
sýnir, að blátt blóð er þét-t í sér
og þynnist ekki auðv-eldlega út,
jafnvel þó tilkomi írar, sem bæði
liafa rautt blóð og rautt hár.
Ég er nú ekki ýkja hagvanur í
bönkunum, en þó þunfti ég að
Iiafa 'tal af bankastjóra i einum
hinna elztu og virðulegustu þess-
ara stofnana. A-f tilviljun átti ég
leið framhjá bankanum hálftlma
fyrir -opnun og tók þá -eftir bið-
röð ulan dyra. Þar fregnaði ég,
að menn væru þegar byrjaðir að
bíða eftir bankastjórunum. Svo
ég tók mér stöðu i röðinni, sem
óx um tiu prósent á rnfnútu eins
og Kinverjar. Svo kom að því, að
klukkan á Lækjartorgi varð tíu
og lyklinum var snúið i skránni.
Menn þren-gdu sér inn um dyrn-
ar, olboguðu sig upp stigana og
neyttu a-flsmunar, ef einhver var.
írar, datt mér i hug og sá um
1-eið, að sumir voru rauðhærðir.
Við vorum allir s-kriifaðir í bók
-og svo leið enn hálftimi þar til
okfcur var tilkynnt með tillilýði-
legri lotningu, að bankastjórar
hefðu sést fara inn til sin. Sá
fyrsti -má koma sagði greifinn við
doðrantinn og vísaði manninum
inn. Svo varð klukkan ellefu og
þá höfðu finnn verið afgreiddir.
Þá hóf greifinn með doðrantinn
upp raust sína og sagði, að
mæistetið væri farið. Það væri
-ekki til neins að bíða lengur.
— En ég átli hér víxil á síð-
asta degi, sem ég bófcstaflega
verð að semja um, sagði einn af
oss og þæfði sixpensarann sinn
milli handanna í geðshræringu.
— Bankastjórinn er farinn,
sagði greifinn og skell-ti aftur
doðrantinum. Það verður ekki
m-eira i dag.
Ég hugsaði mcð mér: Hér eru
sannarlega menn sem kunna sig.
Menn með blátt blóð svo sem
sæmir oss afkomendum Egils og
Snorra, Haraldar ins -liárfagra
Haraldar ins harðráða og Eiríks
blóðaxar. Þetta er þ-ó e-ftir af
hinu gamla og góða eftir öll þessi
ár. Þ-eir afgreiða fimm svona rétt
til þess að sýna lit. Siðan segja
þeir laggó og eru farnir.
VIKAN 1. tbl. — giy