Vikan


Vikan - 30.01.1964, Blaðsíða 22

Vikan - 30.01.1964, Blaðsíða 22
Eftir SUSAN MflRS Teikning Gylfi Reykdal 8. hluti Simon Denver læknir er trúlofaður ungri, blindri stúlku, Fait Hamden. En þegar hann hittir Clare Ruthland, hjúkrunarkonu hennar, verður þeim Ijóst, að þau elskast, en að „ást“ hans til Faith er aðeins meðaumkun. Þau ákveða samt að hittast ekki framar, vegna Faith. Joan Latimer, sem er einkaritari Simonar, er einnig ástfangin af honum, og vill allt gera til að krækja í hann.Hún segir þess vegna móður Faith frá sambandi Símonar og Clare, en Faith heyrir samtalið og verður mikið um. Til þess að róa hana, sver Clare fyrir henni, að hún unni ekki Simoni, og læst vera trúlofuð Ralph Mason lækni. Svo fer hún til Joan til að gera upp sakir við hana, en bíður lægri hlut fyrir lævísi hennar. Simon kemur þar að, og Joan snýr öllum málavöxtum við, og Simon trúir öllu á Clare, sem flýr örvingluð í burtu ... Joan hikaði ekki nema eina sekúndu. Svo brosti hún hróðug. — Þetta var alls ekki klaufa- lega hugsað, ungírú Ruthland, sagði hún neyðarlega. — En það vill nú svo til að ekki er nema klukkutími síðan ég komst að þessu. Það var rétt áður en þér komuð hingað. Ralph Mason kom hingað með einhver skjöl til Simonar. Hann var á leið- inni til Hamden til að sækja yður. Hann sagði mér frá trú- lofuninni, og að sig hefði lang- að til að opinbera hana fyrir heilum mánuði. — Nei, nei! andæfði Clare. — Það er ekki satt! Og Ralph Ma- son bíður eftir mér hérna fyrir utan. Hann getur sagt ykkur.. . Ég heimta það1 Þegar alit kem- ur til alls ... Joan leit kuldalega á hana. — Eins og þér viljið . . . Hún gekk út að glugganum og opnaði hann. Hann sneri út að hliðar- veginum, þar sem Ralph beið. Hann sá hana og hún gaf hon- um bendingu um að koma inn. Eitthvað var í fagi Ralphs, sem gerði Clare hrædda. En hún fiýtti sér að segja við hann: — Ralph, viltu gera svo vei að segja Simoni að þú og ég höfum ekki trúlofast fyrr en núna á<5an ... og að við höfum aldrei. .. ver- ið leynilega trúlofuð ... Hann horfði á hana og virtist vera á báðum áttum. — En hvernig á ég að segja honum það úr því að það er ekki satt? sagði hann. —- Það er það auðvitað ekki, sagði Simon ofur rólega. — Ég lét þetta með vilja ganga svona langt, af því að ég vonaði að Clare mundi muna það sem þér sögðuð við Gerry um það, sem væri ykkar á milli. Clare var veik — allt hring- snerist fyrir augunum á henni. Hún hélt dauðahaldi í næsta stól til þess að detta ekki, og hún mundi hvað Ralph hafði sagt: „Við vorum orðin sammála um allt áður en Clare kom hing- að. Þú heldur varia að það sé einber tilviljun, að við komum svo að segja samtímis“. Simon leit fyrirlitningaraugum á hana. -— Mig langaði til að heyra hve langt þú dirfðist að hætta þér í lyginni, Clare — í blygðunarlausri lyginni! Clare horfði biðjandi á Ralph. — En þú veizt bezt sjálfur ... þú veizt að ... byrjaði hún. — Ég vildi óska að ég vissi hvað þú átt við, sagði hann, nærri því eins og hann væri að tala í gamni. — Þetta er afar undarlegt, verð ég að segja . .. Hann leit á þau öll á víxl. —- Hvað er eiginlega að gerast hér? Clare fann að hún var ger- sigruð, en Joan sagði rólega: — Kannske þú viljir gera svo vel að ... — ... fara út í bílinn aftur? Áttu við það? sagði Ralph og leit á klukkuna. Svo leit hann alvarlegur á Clare og sagði: — Ég skal bíða í fimm mín- útur, væna mín. Þegar hann var farinn út sagði Simon: •—■ Það er ekki meira um þetta að segja. Ég hugsa að okkur sé þetta öllum ljóst. Joan var ekki sein á sér að nota tækifærið. — Ég sætti mig ekki við að :' mér sé ógnað, Clare, sagði hún. — Ég neita að taka því þegj- andi að þér komið hingað og hótið mér að afhjúpa mig fyrir Simoni, ef ég felst ekki á ein- hver af klækibrögðum yðar. Ef ég á að missa vináttu hans og virðingu, þá verður það að ger- ast í fullri dagsbirtu. Ég er fús til að játa ávirðingar mínar og mistök, en ég vil gefa skýring- ar á þeim sjálf. Ég vil ekki láta yður gera það, sem ég hef sagt eða gert, grunsamlegt. Simon hefur þekkt mig í mörg ár. Yður hef ég þekkt að nafninu til í einn mánuð .. . Ég er hrædd um að hann dæmi yður hart... Frá því að þér komuð hingað hef- ur ekki verði um annað að ræða en stríð og erfiðleika, bætti hún við. Clare reyndi árangurslaust að finna mótleik gegn öllum þess- um álygum og rógi. Loks sagði hún við Joan: — Þér hafið verið afar dugleg. Duglegri en svo, að ég geti haft við yður. Hreinskilnin reynist því miður stundum árangurs- laus. Það eina sem skipt hefur máli fyrir mig er Faith - að hún er blind — að henni hefur liðið illa. Joan fussaði. — Þetta er ekkert nema hræsni, frá yðar hálfu! Ætlið þér að reyna að telja okkur trú um að þér hefðuð viljað sleppa Simoni, ef þér hefðuð í raun og veru elskað hann? Þér munduð aldrei hafa afneitað ástinni og látið hann vera bundinn henni áfram, ef hann hefði getað orðið frjáls á heiðarlegan hátt. Það er ástæðan til að ég hata yður —- hata yður! Ég hélt að þér mund- uð gera hann hamingjusaman. Að hann mundi verða frjáls — án þess að vita að ég hefði átt þátt í því, — en þér hafið ekk- ert skilið af þessu. Þér hljótið að hafa verið ákaflega sniðugur leikari — og lygai-i! Yður tókst að láta Faith trúa því að hann elskaði hana ... og að þér elsk- uðuð Ralph . . . — Joan sneri sér að Simoni og hélt áfram: — Ég er fús til að gera allt, sem þú biður mig um. En þú mátt aldrei biðja mig um að sýna Clare nokkra miskunn. Því að það get ég ekki! Simoni fannst hann hafa feng- ið högg fyrir bringsmalirnar, og 22 — VIKAN 5. tbl.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.