Vikan - 30.01.1964, Blaðsíða 50

— Mig langar til að tala við
þig um uppskurðinn, Simon.
Hún reyndi að tala í léttum tón,
þegar hún var að útmála fyrir
honum hve dásamlegt það væri
ef hún fengi sjónina aftur. Sim-
on fann, að hún var hrædd, og
reyndi að hughreysta hana.
— Þú ert einstök hetja, góða
mín, sagði hann hlýlega.
— Það er enginn vandi að
vera hetja, þegar maður hefur
þig hjá sér, sagði hún. — En ég
játa að mér þætti vænt um að
þetta gæti gerzt sem fyrst. Ég
er hraust núna og hef náð mér
eftir veikindin, og það er miklu
erfiðara að bíða í óvissu eftir
þessum uppskurði, en að fá úr
því skorið, hvort hann verður til
gagns eða ekki. Þó hann yrði
árangurslaus. Mér er alvara,
Simon. Og er það ekki svo, að
þessi uppskurður gefi endanlegt
svar?
•— Nei, það er ekki rétt, svar-
aði hann. — Ég veit um tilfelli,
að sjúklingurinn hefur orðið að
láta skera sig þrisvar og fjórum
sinnum áður en hann fékk sjón-
ina.
— Og þetta verður ekki nema
í annað skiptið hjá mér, sagði
Faith. — Það verður líklega eins
og í fyrra skiptið, að ég verð að
liggja margar vikur á bakinu á
eftir.
— Ég er hræddur um það.
— Og ég verð að vera í sjúkra-
húsi?
— Tvímælalaust. Þú mátt gera
ráð fyrir þrem—fjórum vikum.
— Og svo fara nokkrar vik-
ur í afturbatann, andvarpaði hún.
Simon klappaði henni á handar-
bakið og huggaði hana með því
að tíminn mundi eflaust líða
fljótt. Og hann lofaði að heim-
sækja hana á hverjum degi.
Þetta var fallegt sumar-
kvöld, hlýtt og ilmur í ioftinu
af nýslegnu grasi og rósum. Það
hafði rignt um morguninn, og
loftið var tært og hressandi. Sim-
on gat ekki að því gert, að allt
umhverfið minnti hann á Clare,
og honum var ómögulegt að
hrinda af sér tilhugsuninni um
hana.
Faith fann það á sér, af venju-
legri næmni, að ekki lá sem bezt
á Simoni. Allt í einu sagði hún
lágt:
— Simon, ertu viss um að þú
viljir giftast mér? Alveg viss?
Simon hafði í rauninni lengi
búizt við þessari spurningu.
Hann hafði verið í miklum vafa
um hvort hann ætti að minnast
á heimsókn Joan og um það sem
gerðist milli Joan og Clare í
skrifstofu hans. Hann hafði kvið-
ið fyrir því, að Faith tæki sér það
kannske nærri, og í raun réttri
var þetta úttalað mál. En nú var
það hún sjálf, sem fitjaði upp á
því...
— Vitanlega vil ég giftast
þér, Faith, sagði hann. — Ég
veit hvers vegna þú spyrð, góða
mín. Það kemur af þessu leið-
inda atviki, sem Joan átti upp-
tökin að. Hún sagði mér frá
komu sinni hingað, og eins og
þú getur skilið, varð ég fokvond-
ur við hana.
— Og það er þá ekki Clare
sem þú elskar? spurði Faith ró-
lega. — Clare þvertók fyrir að
hún væri ástfangin af þér og þú
af henni... En eftir á gat ég
ekki annað en hugsað um, að þó
svo að það væri satt, að hún
elskaði þig ekki — og það gerir
hún ekki úr því að hún trúlofað-
ist Ralph, þá kannske... ja, ég
er að hugsa um þig. Hún er svo
yndisleg, að ég mundi skilja bað
vel, þó .. . já, ég segi það alveg
satt, Simon . ..
— Það er ekki neitt að skilja,
sagði hann. — Og ég er ekki
ástfanginn af henni. Þú verður
að trúa mér, Faith!
— Er það svo að skilja, að þú
mundir ekki vilja giftast henni
þó ég dæi á morgun?
— Það er einmitt það sem ég
meina. Ég fullvissa þig um, að
ég mundi ekki vilja giftast henni,
undir neinum kringumstæðum.
Faith var glögg á raddhreim
fólks, og hún hnyklaði brúnirn-
ar.
Mér heyrist þú vera reiður,
Simon, sagði hún felmtruð.
Simoni gramdist að hann
skyldi hafa Iátið röddina koma
upp um sig.
— Já, ég er reiður — reiður
yfir því, að þú skulir láta svona
spurningar koma þér í hug. Ég
veit að vísu, að Joan gerði það
sem hún gerði í bezta tilgangi, en
það er í rauninni engin afsökun.
Þú hlýtur að skilja hve fráleitt
það væri að Clare kærði sig nokk-
uð um mig — úr því að hún var
leynilega trúlofuð Ralph Mason
í heilan mánuð án þess að láta
sér detta í hug að segja okkur
frá því.
Faith varð allt í einu undar-
iega innanbrjósts. Það hafði ekki
verið mögulegt að finna á Clare,
að hún væri leynilega trúlofuð.
Hún hafði aðeins sagt að hún
gerði ráð fyrir að trúlofast bráð-
lega.
Simon fór að verða smeykur
við að Faith sæi gegnum hann.
Meir eða minna ósjálfrátt fór
hann að reyna að finna afsökun
fyrir Clare — eitthvað, sem gæti
réttlætt hátterni hennar. Ef það
tækist var hann fús að íhuga
dóm sinn og afturkalla ásakan-
irnar gegn henni. Hann horfði
íhugandi á Faith, og vonaði að
hún færi ekki lengra út í þessa
sálma.
— Mér er fyrir mestu að þú
verðir hamingjusamur, Simon,
sagði hún og þrýsti höndina á
honum. — Hvað sem öðru líður.
Mér yrði ofraun, ef þú giftist
mér af eintómri skyldurækni —-
eða kannski vegna þess, að ég
fengi aldrei sjónina aftur ...
Rödd hennar skalf og hann
flýtti sér að taka fram í:
— Ef þig langar til að ég
verði hamingjusamur, Faith, þá
verður þú að giftast mér. Ég
þarf á þér að halda, sagði hann.
—- Við skulum aldrei minnast
á þetta framar, það er viðkvæmt
mál fyrir okkur bæði.
Faith andvarpaði, yfirbragð
hennar var annarlegt og hátíð-
legt.
— Nei, það er ekki viðkvæmt
lengur, að minnsta kosti ekki
fyrir mig, sagði hún. — Maður
þolir að heita má allt nema óviss-
una ... Þú ert einstakur maður,
Simon.
Hann lyfti hendi hennar og
kyssti hana.
— Mig langar til að vera þér
góður, ef ég get, sagði hann.
Hún hallaði sér fram í stóln-
um og þrýsti kinninni að andlit-
inu á honum.
— Mig langar til að biðja þig
um að gera dálítið fyrir mig,
sagði'hún. — Og það er að biðja
Clare að koma hingað og vera
hjá mér meðan ég er að jafna
mig eftir uppskurðinn.
— Clare! Hann barðist við að
halda röddinni í venjulegum
skorðum. — Það ætti ekki að
vera þörf á, að einmitt ég fengi
hana til þess?
— Þú skilur líklega ekki hvað
ég á við, svaraði Faith. — Þú
gætir komið þessu í kring á rétt-
um viðskiptagrundvelli. Ef ég
bæði hana um að koma, þá
mundi hún gera það, hvernig
svo sem á stæði fyrir henni. Ég
þekki hana Clare. En ég mundi
aldrei þiggja svoleiðis boð. Hún
hefur hjúkrað mér fyrr, og það
var ekki við það komandi, að
hún vildi taka við peningum fyr-
ir það. En ef þú réðir hana sem
hjúkrunarkonu, þá kannske...
— Heyrðu nú, sagði Simon
alvarlegur. — Stendur þér á svo
miklu, að einmitt Clare komi?
Þegar á allt er litið ...
— Það er engin sem jafnast
á við hana, sagði Faith. — Ég
er örugg þegar hún er nærri mér.
— En það verður lítil hjúkr-
un, sem þú þarfnast, þegar þú á
annað borð ert komin heim úr
sjúkrahúsinu.
— Ég veit það, Simon. En svo
er það líka annað. Mig langar
svo til að mamma og pabbi haldi
brúðkaupið fyrir hana og Ralph.
— Brúðkaupið! hrópaði Sim-
on.
— Já brúðkaupið. Þau eru trú-
lofuð — ertu búinn að gleyma
því? sagði hún í ertnistón.
— Veiztu hvenær þau ætla
að giftast?
— Hún gerði sjólf ráð fyrir
að það mundi verða bráðlega.
Og hún á enga foreldra og ekk-
ert heimili, Simon. Ef hún kæmi
hingað gætum við séð um þetta
allt fyrir hana. Ralph munidi
sjálfsagt ekki hafa neitt við það
að athuga, og mér mundi þykja
afar vænt um að gera það. En
ég er ekki svo mikið barn, að
ég skilji ekki, að hún verður að
vinna fyrir sér, og að hún getur
ekki farið frá starfi sínu fyrir-
varalaust til þess að sinna duttl-
ungunum úr mér. Þess vegna er
betra að þú sért milligöngumað-
ur í þessu, og gerir henni til-
boðið. Að því að þú ert læknir og
hún hjúkrunarkona ætti að vera
hægt að gera samning um þetta.
Ég vildi allra helzt, að hún kæmi
áður en ég verð skorin. Og pabba
r
UN'GFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
haff er alltaf saml lelkurinn í hénnl Ynd-
isfrlð okkar. Hún hefur fallð örkina hans
Nóa etahvers steðar f hlaðinu og heltlr
góðum verðlaunum handa þelm, sem getur
fundlð orkina. Verðlaunin eru stór kon-
fektkassl, fullur at hezta konfektl, og
framleiðandtan er au.SvitaS SælgætlsgerS-
In Nói.
Nafn
HelmlU
Örkln et A hls. c
Síðast er dreglð var hlaut verðlaunin:
Ragnheiður Guðmundsdóttir,
Miðtúni 84, Rvík.
Vinningánna mA vitja á .skrifstofú
Vikniinar.
gQ _ vikan 5. tbl.