Vikan - 30.01.1964, Blaðsíða 47

manns, en nu . . .
„Sýndu okkur það“, sagði hún
ástúðlega, en beit þó á jaxlinn
og ætlaði bersýnilega ekki að
láta leika á sig.
„Ég get það ekki... ekki strax.
Dave, skýrðu henni frá þvi, sem
ég sagði þér — hvers vegna ég
get það ekki fyrr en á mið-
nætti...“ bað gamli maðurinn.
„Jú, hann segir það satt“,
mælti Dave Bryce og sneri sér
að frú Jessop. „Hann sagðist ekki
geta endurtekið það fyrr en á
miðnætti“.
Theodora laut að honum, þar
sem hann lá í einu hnipri uppi
i rekkjunni. Laut að honum með
letiþokka þróttmikillar æsku,
sem á í öllum höndum við örvasa
ellina. „Þetta eru ekki annað
en undanbrögð hjá honum
mamma", sagði hún. „Hann er
bara að reyna að tefja tímann,
ef hann gæti fengið tækifæri til
að laumast á brott. Var hann
ekki kominn hálfur út um glugg-
ann, þegar ég ..
,,Nei“, mælti Mackey biðjandi.
„Nei, ég segi ykkur satt. Fyrir
alla muni, lofið mér að vera í
friði“.
„Vertu róleg, Theodóra", sagði
frú Jessop. „Jú, við skulum láta
yður í friði, ef þér aðeins viljið
sýna okkur ...“
„Ef þér viljið gera mér þann
greiða, að bíða þangað til klukk-
an er orðin tólf“, kjökraði gamli
maðurinn, „þá skal ég verða við
beiðni ykkar“.
„Theodóra.. .“ sagði frú Jess-
op.
„Ó — ó, vægð!“ veinaði gamli
maðurinn, þegar Theodóra herti
tökin að örmum hans. „Ætlið
þið að ganga af mér dauðum...“
„Bíiddu við andartak, Theo-
dóra“, sagði frú Jessop. „Jæja,
hafið þér hugsað yður betur um,
Mackey?“
„Ég hef ekki gert neitt á hluta
ykkar“, sagði Mackey gamli og
þurrkaði tárin úr augum sér á
treyjuerminni. „Þið eruð frek og
ágeng og hreinræktaðir þorpar-
ar, hvert með öðru. Látið mig
í friði, annars .. .“ Hann stundi
um leið og hann missti meðvit-
undina, en rankaði við sér von
bráðar við það, að Theodóra
kippti svo hart í barm honum
annarri hendi, að hann hraut
fram úr rekkjunni, en greiddi
honum vel úti látinn löðrung
með hinni.
„Allt í lagi“, andvarpaði gamli
maðurinn þreytulega. „Allt í
lagi..Hann staulaðist yfir
gólfið, dró fæturna á eftir sér
eins og honum var eiginlegt, laut
að ferðasekknum, opnaði hann,
rótaði í honum og dró upp eina
af skinnbundnu skruddunum.
Þegar hann hafði blaðað í henni
andartak, tók hann að þylja,
fyrst slitrótt og hálf kjökrandi,
en smám saman varð röddin
styrkari og rólegri. Þannig þuldi
hann, lágt, einhljóma og sefandi,
seið óskiljanlegra, framandi orða
í belg og biðu, nokkra hríð.
Og þá gerðist það, að Dave
Bryce rankaði allt í einu við sér.
„Bíðum við ...“ hrópaði hann.
„Hann kvaðst kunna þennan
galdur utan að. Það er einhver
annar galdur, sem hann er að
þylja...“
En það var helzt til seint mun<
að.
Mackey hækkaði röddina lítið
eitt, eins og hann herti seiðinn.
Og um leið tóku þau — frú
Jessop með svuntuna, ungfrú
Marigan með gráa, velskrýfða
• _ í>í'€ií,í*14»r «0i> MMfríM S'
Annað heftið er nýkomið út
með enn fleiri ísltenzkum text-
um en í fyrsta heftinu. Sendið
kr. 25,00 og þið fáið heftið
sent um hæl burðargjaldsfrítt.
Fyrsta heftið fæst enn, en í
því eru m.a. textamir „Heim-
ilisfriður", ,.Ef þú giftist mér“
og fleiri. Kcstar kr. 25,00.
Nýir danslagatextar
Box 1208 — Reykjavík
hárið og Dave Bryce, sá digri
vörubílabjóður — að ríta og
skrækja eins og rottur hvert á
annað. Unga, þróttmikla val-
kyrjan með letiþokkann, rak upp
vein um leið og seiðurinn féll á
hana, en þagnaði í miðjum
klíðum um leið og fötin féllu
af líkama hennar og í sömu
andrá gat að líta þar feiknmik-
inn, ljósgulan ostskjöld, þar sem
hún hafði staðið, mjúkan og
hvelfdan eins og brjóst hennar,
og vaggaðist lítið eitt, rétt eins
og þegar hún vaggaði sér í lend-
unum. Hin þrjú störðu á undrið,
en hitt sáu þau ekki, að nú
breyttust andlit þeirra sjálfra í
rottutrýni, sem pírðu græðgis-
legum, svörtum sjáöldrum á ost-
skjöldinn, og ekki: höfðu fötin
fyrr fallið af þeim, og líkamar
þeirra ummyndast í samræmi
við andlitin, en þau réðust á
ostinn og tóku að naga hann í
sig, eins og rottur þær hefðu
lengi soltið heilu hungri. ,
Mackey sneri sér undan, stakk
skruddunni ofan í ferðasekk
sinn, lokaði honum og bjóst til
brottferðar.
Þegar Mackey steig inn í lest-
arklefann, tók klukka í kirkju-
turni einhverstaðar í hverfinu að
slá tólf á miðnætti. Mackey tók
sér sæti í aftursæti klefans, úti
við gluggann; hann var einn í
klefanum, og þegar lestin skreið
af stað meðfram brautarpöllun-
um, starði hann út yfir hverfið.
Veskið í brjóstvasa hans var út-
troðið af peningum, sem hann
hafði tekið til handargagns í her-
bergi Dave Bryce, auk þess sem
hann hafði grcitt fvrir farmið-
ann.
Og það var í rauninni hið eina,
sem hann blygðaðist sín hálft i
hvoru fyrir í sambandi við brott-
för sína úr húsinu, þar sem hann
hafði tekið herbergi til leigu í
hálfan mánuð og greitt tuttugu
dali fyrir. Honum flaug ekki
einu sinni í þanka, hvað mundi
vera að gerast þar í þessu sama
herbergi einmitt nú, þegar
klukkan sló tólf á miðnætti, og
seiðurinn, sem hann gól þar fyr-
ir tæplega stundu síðan, missti
allan áhrifakraft sinn, og rott-
urnar þrjár tóku aftur á sig hina
upprunalegu mannsmynd sína
.. . störðu allsnaktar hver á aðra,
um leið og þeim varð Ijóst hvað
þær höfðu aðhafzt; hvernig þau
— frú Jessop með svuntuna,
ungfrú Marigan með grátt hárið
vandlega skrýft og Dave Bryce,
sá digri vörubílabjóður — störðu
hvert á annað og síðan á hálf-
étið líkið af Theodóru, liggjandi
á gólfinu, ráku upp æðisgengin
vein og tóku síðan á rás, allsnak-
in og viti sínu fjær af hryllingi,
lit úr húsinu, út í frostkalda
nepjuna og náttmyrkrið.
Nei, Mackey var ekkert að
hugsa um það Hann hafði lítið
álit á þessum dægurgöldrum,
þegar seiðurinn var úti á mið-
nætti. Að sjálfsögðu var í þetta
skipti eingöngu um hefnd og
refsingu að ræða. En það var
eitthvað hálfkákslegt við allan
dægurgaldur, ófaglegt og allt að
því óvirðulegt. Og eins og áður
er getið, var Mackey fyrst og
fremst ákaflega reglusamur, ná-
kvæmur og nostursamur maður,
sem vildi láta allt vera slétt og
fellt, jafnt af sjálfs sín hálfu og
annarra.
Nei, dægurgaldur allur var
honum í senn ósamboðinn og
samrýmdist ekki skapgerð hans.
Hann forðaðist því að hugleiða
afleiðingarnar eftir á, þegar hann
neyddist til að hafa hann um
hönd, eins og í þetta skipti, um
leið og hann vonaði, að hann
þyrfti ekki að grípa til þess hátt-
ar þar, sem hann tæki næst her-
bergi á leigu.
Það var líka að mörgu leyti
viðfelldara í næstu borg. Og
þar liðu heilir fjórir dagar þar
til hann varð að grípa til örþrifa-
ráða að nýju.
ÞRIGGJA KOSTA VÖL
FRAMHALD AF Lil.S. 23.
ingjusamur alla þína ævi. Fyrir-
gefðu mér — þú mátt til með að
fyrirgefa mér!
— Og hvað með Faith? sagði
hann hranalega.
Nú varð Joan hrædd. Sízt af
öllu vildi hún að hann færi að
tala við Faith um allt þetta. Hún
varð að finna ráð til að skilja
þau að — virkilega smellið ráð.
En þangað til það fyndist reið
henni á, að trúlofunin héldist, og
að Faith væri viss um að öllu
væri óhætt. Nú var skæðasti
óvinurinn, Clare, gersigruð, og
það var fyrir mestu í bili.
— Þú hefur þá hitt Faith
áðan? spurði hún varlega.
— Já.
— Og það lá vel á henni?
— Ágætlega.
— Það sýnir hve fullkomlega
Clare hefur tekizt að eyða öllum
þeim grun, sam ég sáði. Ef hún
er reið nokkurri manneskju, þá
er það líklega helzt mér, og það
tek ég mér sannast að segja ekki
nærri, Simon ... Ef það er svo,
að þú óskir að verða laus allra
mála við hana, þá er það auð-
vitað . . . En hins vegar er ekki
lengur um það að ræða, að þú
getir gifzt Clare .. .
Hún tók sér málhvild og sagði
svo:
— Það getur ckki komið til
mála, að þú giítist Clare!
Simon var afar daufur. Nú
skildi hann til fulls hvað það var,
sem gerzt hafði. Síðasti vonar-
neistinn var kulnaður. Hann var
beiskur og örvæntandi yfir öll-
um vonbrigðunum. Þetta hafði
allt verið svo óþarft, svo frá-
leitt... Og honum fannst ennþá
ótrúlegt, að Clare hefði leikið
tveimur skjöldum og væri ekki
annað en daðurdrós. En hún
hafði í raun réttri verið trúlof-
uð Ralph allar þessar vikur! Hún
hafði gabbað og leikið á þau
öll hin, og falið sinn innra mann
bak við hræsnandi fórnfýsi. Sim-
on varð hugsjúkur, er hann hug-
leiddi þetta.
— Við sjáum nú til hvernig
þetta fer, sagði hann rólega.
Joan var hæfilega áhyggjufull
á svipinn.
— Ef þú minnist á eitthvað
af þessu við Faith, þá bið ég þig
um að gera svo vel að láta hana
vita, að ég hafi sjálf sagt þér
frá heimsókn minni hjá Ham-
den og frá öllu sem sagt var.
Mér væri illa við, ef hún héldi,
að ég væri illgjörn og reyndi að
spilla hamingju þinni, Simon.
Augu þeirra mættust.
Hvað svo sem þú hefur
gert, þá þykir mér vænt um að
þú hefur að minnsta kosti ver-
VIKAN 5. tm. —