Vikan - 30.01.1964, Qupperneq 46

ÞAÐ ER
SPARNAÐUR f
AÐ KAUPA GÍNU
Óskadraumurinn
við heimasaum
Ómissandi fyrir allar konur,
sem sauma sjálfar.
Stærðir við allra hæfi.
Verð kr. 550.00
m/klæðningu kr. 700.00
Biðjið um ókeypis leiðarvísi
Fæst í Reykjavík hjá:
Dðn- & iierrcbóðinni
Laugavegi 55 og
Gíslo Morteinsjyni
Garðastræti 11, sími 20672
ekki miðnætti, þegar þér gátuð
galdrað fram tuttugu dala seðil-
inn, sem þér fenguð frú Jessop“.
Það leyndi sér ekki að hann var
hreykinn af rökfestu sinni og
skarpskyggni. Og Mackey skild-
ist þegar, að það, sem hann ótt-
aðist mest, var að koma fram.
Dave var þegar á báðum átt-
um. Honum mundi ekki auðn-
ast það heldur í þetta skiptið,
að létta farginu af sál sinni og
segja hug sinn allan þeim, sem
trúði.
„Það er dálítið, sem ...“ byrj-
aði hann hikandi og tvíráður.
„Ekki get ég séð það“, svar-
aði Dave Bryce, og var nú ekki
AC — VIKAN 5. tljl.
eins vingjarnlegur og áður.
Hann varð frekjulegur á svip-
inn, feitt andlitið þrútnaði og
hann gaf gamla manninum óblítt
hornauga um leið og hann
spurði: „Þér haldið víst að þér
getið haft mig að fífli, eða
hvað?“
„Ég get þetta; það er allt í
lagi hvað það snertir", stamaði
Mackey. „En ég má ekki ofgera
... það er flísin, sem við rís.
Skiliið þér, að það liggur refs-
ing við að beita þessari kunnáttu
oftar en einu sinni á einum og
sama sólarhringnum, og . ..“
„Já, grunaði mig ekki að það
væri einhver hængur á“, mælti
Dave Bryce ólíkindalega. Og
hann glotti kalt.
„í þessum bókum“, mælti Mac-
key enn og snerist til varnar,
„er að finna töfraorð, sem veitt
geta manni allt það, sem hug-
urinn girnist. En töfraorðin,
sem þarf að hafa yfir til þess að
peningarnir liggi í lófa manns,
eru þó þau einu, sem ég hef num-
ið utanað. Hin önnur get ég þul-
ið af bókunum... ég gæti til
dæmis auðveldlega töfrað
arabíska höll fram handa yður,
fulllbúna með gulli slegnum
mjóturnum, gimsteinaskreyttum
veggjum og hundruðum skarlats-
klæddra þjóna með því að þylja
viðeigandi máttarorð og viðhafa
annan þann hátt á . ..“
Dave Bryce hvæsti. „Já, ein-
mitt — þér getið það. Sérhver
maður, sem á annað borð gæti
það, mundi gera það, fyrir sjáif-
an sig; það liggur í hlutarins
eðli. Og. . .“ hann virti gamla
manninn fyrir sér með augljósri
fyrirlitningu, .. . og þér munduð
áreiðanlega ganga eitthvað skár
til fara, ef þér gætuð, þó ekki
væri nema það eitt“.
Gamli maðurinn roðnaði lítið
eitt. „Dave, ég er orðinn þrjú
hundruð ára gamall! Og þegar
maður er kominn á þann ald-
ur... jú, að vísu eru til ynging
artöfrar. En þeir eru heldur
óhugnanlegir, og hafi maður
gripið til þeirra einhverju sinni,
hikar hann við að beita þeim
aftur“.
„Og í herju mundu þeir vera
fólgnir, þessir . . . yngingartöfr-
ar?“ spurði Dave tortryggnis-
lega.
„Bruna . .. Maður hleður sér
bálköst úr sérstökum viði, gegn-
dreypir hann sérstökum efnum,
leggst sjálfur efst á hann og
kveikir í honum. Það tekur fuil-
an klukkutíma, að líkaminn ger-
eyðist í logunum, annan klukku-
tíma, að hann endurskapist til
æsku“.
Svo einlæg var hryllinsgkennd-
in í orðum gamla mannsins og
svip, að nokkuð dró úr tortryggni
Dave, að minnsta kosti í bili. „Jú,
ég skil, að þér hikið við það,
lái yður það alls ekki. En þetta
með arabísku höllina, og allt
það ...“
„Ég hef leikið það líka. En
það hefur líka sín óþægindi í
för með sér. Það gildir einu,
hvar þú elur slíku sloti stað,
alltaf skulu einhverjir verða til
að reka í það augun. Og svo
koma einhverjir, venjulega á
vegum þess opinbera, og taka
að leggja fyrir þig óþægilegar
spurningar ... hvernig þú hafir
komizt yfir slíkt slot, hver hafi
reist það fyrir þig, hvaðan þér
hafi komið fé til þess. Og þú
segir þeim satt og rétt um það.
Þeir fara að skellihlægja; þú
kannt því illa og leikur listina
aftur, að þeim ásjáandi. Þá hætta
þeir að vísu að hlægja, en ekki
tekur þá betra við, því að nú
er ágirnd þeirra og valdagræðgi
vakin. Þeir bjóða þér að \Játa þig
sleppa við ákæru fyrir skattsvik,
en þá því aðeins, að þú gangir
í þjónustu þeirra. Geturðu fram-
leitt gereyðingarvopn á sama
hátt? Geturðu séð svo um að
fjandmenn þeirra detti dauðir
niður? Geturðu skapað þeim all-
an þann auð, sem þeir girnast?
Þú hefur ekki stundlegan frið
fyrir þessum þorpurum, engan
tíma til að njóta þess að búa í
slíku sloti. Þú gerir þér því hægt
um vik og lætur slotið hverfa,
finnur síðan annan, enn af-
skekktari stað og gerir þér ann-
að slot... og allt fer á sömu
leið. Og loks fer svo, að þú gefst
upp“.
„Gefst upp? Því í fjandanum
skyldi maður gefast upp vegna
smávægilegra óþæginda?" öskr-
aði Dave. „Nei, fari það bölvað,
að ég gæfist upp . ..“
„Mér er meinilla við öll óþæg-
indi“, sagði Mackey fljótmæltur.
„Ég er nú einu sinni þannig
gerður, að ég þoli ekki neina
ágengni, þvingun eða hótanir.
Ég vil lifa mínu hljóða, kyrr-
láta lífi og ekki þurfa að skipta
mér neitt af öðrum, frekar en
ég þoli að aðrir skipti sér af
mér. Og allir þessir meiriháttar
töfrar koma manni í klúður
fyrr eða síðar“.
Dave tautaði eitthvað í barm
sér, og svo sátu þeir þegjandi
nokkur andartök. Loks stóð
Dave á fætur. „Ég er ekki kom-
inn til að segja, að ég trúi þessu
eins og nýju neti. En ég lít inn
til þín aftur á miðnætti, til að
sjá þetta eigin augum ...“
Mackey, sem var nú búinn að
taka þá ákvörðun að vera alls
ekki staddur þarna á miðnætti,
kvað það mundi verða sér
ánægja og fylgdi Dave til dyra.
Mackey var ekki viss um það,
en honum sýndist einhver hverfa
í skyndi ofan stigann, um leið
og hann opnaði dymar fram á
. ganginn/
Og þó að hann sæi mannveru
þessa ekki nema óglöggt, þótti
honum sem hún hefði tekið svip
af ungfrú Marigan. Skyldi hún
hafa staðið á hleri við hurðina,
hugsaði hann, og honum rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds.
Ég verð að komast héðan, og
það tafarlaust, hugsaði Mackey
enn, og tróð skruddunum i
skyndi ofan í ferðasekk sinn.
Ég laumast fram og niður stig-
ann um leið og ljósin eru slökkt.
Þá var eins og hjartað hætti
sem snöggvast að slá í barmi
hans. Hann vatt sér fram að
dyrunum og hlustaði.
Hann heyrði fótatak nálgast,
heyrði að læðzt var inn gang-
inn ... hvíslandi raddir ...
Hann greip til ferðasekksins,
vatt sér út að glugganum, reyndi
titrandi fingrum að losa hespuna
af kengnum. Sekkurinn var
þungur og hátt til jarðar. Það
var eins gott að kunna eitthvað
fyrir sér.
Loks tókzt honum að mjaka
hespunni upp af kengnum. Hann
hratt upp gllugganum og það
marraði hátt í hjörunum — allt
of hátt, og um leið var barið
harkalega að dyrum. „Andar-J
tak...“ kallaði hann og vildi
vinna sér þann örstutta frest,
sem með þurfti. Hann tók að
brölta upp í gluggakistuna og
dró ferðasekkinn upp með sér.
í sama vetfangi var hurðinni
hrundið frá stöfum; hann fann
gripið í föt sín mörgum höndum
og um leið var honum kippt ofan
úr gluggakistunni og glugganum
skellt aftur. Hann rak upp lágt
óp, þegar honum var hrundið
aftur á bak upp í rekkjuna, og
þar lá hann og starði stórum,
felmtruðum augum á árásarliðið
frú Jessop, dóttur hennar,
Theodóru, sem brosti undarlega,
ungfrú Marigan og Dave Bryce,
og Dave glotti sigri hrósandi.
„Ungfrú Tillie segir mér, að
þér hafið greitt mér með fölsuð-
um peningaseðli", mælti frú
Jessop. „Er það satt?“
„Nei“, svaraði Mackey. „Það er
ckki satt“.
„Annað heyrði ungfrú Tillie
yður segja Dave Bryce“, sagði
frú Jessop reiðilega. „Hafið þér
búið seðilinn til sjálfur, hlýtur
hann að vera falsaður, er ekki
svo?“
„Hann er einungis endurbor-
inn peningaseðill“, svaraði Mac-
key lágt, og svo hræddur, að
hounm var glataður allur virðu-
leiki „Það týnist alltaf fjöldi
slíkra peningaseðla á ári hverju,
eða þeim er brennt, jafnvel á
vegum bankanna... það eina,
sem ég gerði, var að endurskapa
einn slíkan seðil. Hann er þvi
góður og gildur . ..“
Honum létti, þegar hann sá að
svipurinn á andliti frúarinnar
breyttist til batnaðar; hann hafði
hitt á að segja henni einmitt
það, sem hún vildi heyra. Ef
hann aftur á móti hefði farið að
þræta fyrir söguna, mundi hún
hafa álitið hana ellióra gamals