Vikan - 30.01.1964, Blaðsíða 25

MERERILLAVID
OÞÆGINDI
Hvað á maður að gera þegar ffðlk er að
ergja mann með fforvitni og smámunasemi.
Hvað varöar það um, hvernig maður býr til
20 dollara seðil. Örþrifaráð eru leíðinleg,
en sumt er líka . . .
Smásaga efftir Jack Sharkey
Engum, sem hefði séð Mackey stíga út
úr lestarvagninum, bretta upp kragann á
svörtum frakkanum til að verjast köldum
stormgustinum, sem næddi um brautarpall-
inn, gat komið til hugar hve hættulegur
hann var. Hann bar farangurinn sjálfur, til
að komast hjá þeirri niðurlægingu að geta
ekki vikið drykkjuskildingi að burðarmann-
inum, og honum varð ekki einu sinni að
líta á veðurmáð tréspjaldið yfir dyrunum að
biðsalnum á brautarstöðinni, þar sem gat að
lesa, að maður væri staddur í East Hafford
í New Jersey. Hann var miklu fremur álappa-
legur heldur en að hann gæti skotið nokkr-
um skelk í bringu, þar sem hann hélt leið-
ar sinnar, álútur og dró á eftir sér fæturna,
með snjáðan ferðasekk sinn í hendi og barða-
mikinn hatt á höfði — virtist ekki að neinu
leyti skera sig úr þeim fjölmenna hópi gam-
alla manna, sem hjara eins og af vana árum
saman eftir að þeim er þorrin öll lífslöngun.
Það var sjávarsélta í storminum, sem
smeygði sér um krókóttar götur og stíga
upp frá höfninni, inn í íbúðarhverfin. Gang-
stéttirnar voru lagðar klakahröngli, og lagði
um þær smámulið ísryk, sem stormurinn
þyrlaði um hnútubera ökla gamla manns-
ins, og það var eins og hann væri stunginn
oddhvössum, köldum nálum gegnum þunna,
svarta sokkana.
Þegar kom í aðra götu frá stöðinni, blasti
við honum auglýsingaspjaldið: „HERBERGI
TIL LEIGU“, og þar þrammaði hann upp
fornfáleg stigaþrepin, upp á dyrapallinn.
Frú Jessop opnaði dyrnar, þegar hann
hringdi, virti hann náið fyrir sér, og hold-
ugur líkaminn með svuntunni framaná fyllti
út í dyrnar.
„Auglýsingaspjaldið . . hreytti hann
út úr sér milli samanbitinna tannanna og
nötraði af hrolli. „Mig vantar herbergi“.
Þegar frú Jessop virti hann fyrir sér af
augljósri tortryggni, bætti hann VÍð, „Fyrir
alla muni; það er kalt hérna úti“. Og hann
reyndi að brosa sínum þunnu, helbláu vörum,
og það vakti meðaumkun hennar.
„Tíu dalir á viku . . .“ sagði hún, hálft í
hvoru spyrjandi og virti enn fyrir sér snjáðan
yfirfrakka gestsins og fornfálegan ferðasekk-
inn.
Hann kinkaði kolli. „Ágætt, ágætt. Fyrir-
tak“. Þá hélt frú Jessop inn ganginn og Maekey
fylgdi henni eftir, inn í hlýjuna í þröngu and-
dyrinu. Hann dró tuttugu dala seðil upp úr
vasa sínum, slétti úr brotunum og rétti henni.
„Má ég líta inn í herbergið?"
Frú Jessop, sem gerðjaðist jafnvel enn verr
að gestinum, þegar hún sá hann betur í birt-
unni af ljósinu, vætti varirnar með tungubrodd-
inum, hikaði, en tók loks við seðlinum og
stakk honum í svuntuvasa sinn. „Komið með
mér“, sagði hún stutt í spuna og hélt af stað
inn eftir ganginum. „Borðsalurinn er þarna“,
sagði hún og benti inn um opnar dyr til hægri
á ganginum, hjá stiganum. Mackey sá þar inni
langt tréborð og stóð skál með gerviblómum
á því miðju, en svo voru þau komin framhjá
dyrunum og frú Jessop lagði af stað upp stig-
ann. Mackey fylgdi henni eftir, en nam staðar
til að blása mæðinni eftir nokkur þrep.
„Ferðasekkurinn þungur?“ spurði hún og
leit til hans um öxl. Þegar hann kinkaði kolli
og brosti þreytulega, kallaði hún: „Teddy! Þú
þarna, Teddy! Komdu hingað niður!“
Hratt fótatak uppi á loftinu gaf til kynna að
Theodora Jessop væri á leiðinni fram á stiga-
skörina; jarphærð stúlka, þi'ýstin og brjósta-
mikil með slétt barnslegt andlit og mundi hafa
verið heillandi fríð sýnum, ef varirnar hefðu
ekki verið undarlega samanbitnar. Hún var í
köflóttri skyrtu úr ullardúk, dálítið fleginni
í hálsinn og þröngum síðbuxum úr dökkgrænu
strigaefni. „Já, mamma“, svaraði hún, „hvað
vantar þig?“ Hún svipaðist um og augu henn-
ar staðnæmdust við gestinn; sem snöggvast
sló á þau skæru bliki hæverskrar forvitni, en
VIKAN 5. tbl. — 25