Vikan - 30.01.1964, Blaðsíða 48

*
V
♦
*
9-7-4
A-D-10-4
D-G-10-8-3
4
A 6-2
y G-8-6-2
+ A-6
K-10-9-6-2
A
V
♦
*
A-D-G-5
7-3
K-7-5-2
A-D-7
K-lö-8-3
K-9-5
9-4
G-8-5-3
Allir á hættu, suður gefur.
Suður Vestur
1 grand pass
2 spaðar pass
pass pass
Utspil tíguldrottning.
Eftir nolckuð hraðar sagnir
hafnaði suður í iþremur gröndum.
Vestur spilaði lit tíguldrottningu
og þar eð suður var hræddur við
hjartalitinn drap Iiann strax á
tígulkónginn heima. Síðan tók
liann laufaás og drottningu en
þegar vestur var ekki með i ann-
að sinn, virtust góð ráð dýr.
Laufin varð eð fria hvað sem það
kostaði, til þess að ná þó fjórum
síögum á það, en til þess að ná
þremur slögum á spaða þurfti
tvær innkomur og náttúrulega
varð kóngurinn að liggja rétt.
Eina leiðin til að framkvæma
ið opinská og ærleg, sagði hann
ákafur. — Ég þoli ekki lygar og
vífilengjur. ..
— Ég ekki heldur, sagði hún.
— Og hverjar svo sem afleið-
ingarnar hefðu orðið — og áhrif-
in á samkornulagið okkar á milli,
— vildi ég heldur segja þér sann-
leikann sjálf, en að láta Clare
ógna mér.
Simon þoldi ekki meira.
— Við verðum að reyna að
gleyma þessu, sagði hann, nærri
því hranalega. — Og láta það
okkur að kenningu verða. Það
er alltaf fyrirlitlegt að sletta sér
fram í málefni annarra, jafn-
vel þó það sé gert í bezta til-
gangi. Ég held varla að ég gæti
fyrirgefið þér ef þú gerðir sömu
skyssuna aftur.
Clare slangraði riðandi út úr
húsi Simonar. Hún fann að
henni var um megn að sanna
sakleysi sitt. Allt, sem hún hafði
sagt, hafði verið innantómt og
Norður Austur
2 lauf pass
3 grönd pass
þetta var að drepa lau."a.’rottn-
inguna með kóngi norðurs. Síð-
an er spaðasvíningin tekin og
lnin heldur. Nú kemur lauf, sem
austur drcpur á gosann og er
laufið ])ar með frítt. Til allrar
hamingju lá hjartað þannig að
a-v ggtu ekki tekið nema þrjá
slagi á það og þegar sagnhafi
komst að gat hann tekið tígul-
ásinn og laufaslagina og að lok-
um spaðasvíninguna og þar með
níunda slaginn.
Spilamennska suðurs var með
ágætum og hætti fyllilega upp
það sem ef til vill var ábótavant
i sögnum.
á huldu, og það hefði verið snú-
ið út úr því og svo notað sem
vopn gegn henni. Og þó var
mest kaldhæðnin í því, að „trú-
lofun“ hennar og Ralphs hafði
orðið úrslitasönnunin gegn
henni, í stað þess að hún hafði
vcnað, að þetta tiltæki mundi
sanna, að henni væri full alvara
að hlífa Faith — og enda Sim-
oni líka. Afstýra því, að trúlof-
un hans færi út um þúfur fyrir
lygar Joan, og að mannorð hans
yrði fiekkað. Hvers vegna hafði
henni aldrei dottið í hug að
íhuga, hvaða afleiðingar þetta
gæti haft fyrir hana sjálfa?
Hvers vegna hafði hún ekki séð,
að Joan var fær um stokka spil-
in?
Ralph stóð við bílinn. Hann
virtist ergilegur og óþolinmóður.
- Hvað á þetta eiginlega að
þýða? spurði hann.
Hún var orðin rólegri og sjálfs-
bjargarhugurinn vaknaði aftur.
- Hvers vegna laugstu á okk-
ur? spurði hún hvasst.
Hann leit skuggalega til henn-
ar.
— Ég hafði mínar ástæður til
þess.
Og allt í einu vissi hún hvern-
ig í pottinn var búið.
— Þú ert þátttakandi í sam-
særinu með Joan, er það ekki?
Hann leit á hana en varð fljót-
ur til að líta undan.
— Mig langar ekki til að
heyra meira um þetta. Það eina,
sem mig langar til, er að komast
sem lengst í burt frá þessum
stað. Ég er orðinn veikur og
þreyttur á honum.
Ilann opnaði hílinn. — Setztu
inn, við þurfum að tala dálítið
saman. Þú þarft að gefa mér
ýmsar skýringar.
— Ég veit það, sagði hún
mædd.
—- Eg gerði þér greiða, þegar
þú baðst mig um, og þetta eru
rFar þakkirnar sem maður fær.
Hún starði á hann.
- Það var ekki þetta, sem ég
bað þig um.
— Plvarnig í dauðanum gat ég
vitað hvað þú vildir að ég segði?
Ég hélt að þú vildir sannfæra
þau um að við værum í raun
og veru trúlofuð.
— Þú reynir varla að telja
mér trú um, að það hafi verið
það eina, sem fyrir þér vakti?
sagði hún.
Hann breytti um tón.
— Mér þykir þetta afar leitt,
Clare.
Allt í einu kviknaði ofurlítill
vonarneisti í henni. — Heyrðu
nú, Ralph... Þegar ég nú segi
þér, að þú hafir misskilið mig
og að mér hafi aldrei dottið í
hug, að þú ættir að segja að við
hefðum verið trúlofuð talsvert
lengi — vildir þú þá ekki gera
það fyrir mig að leiðrétta þenn-
an misskilning. Það er nóg að
þú segir Simoni, að það hafi
aldrei verið neitt á milli okkar,
og að við hefðum ekki trúlofast
fyrr en í morgun.. . . Æ, ef þú
vissir ...
— Ég skil þetta ofur vel, sagði
hann. — Maður getur séð í mílna
fjarlægð að þú ert ástfangin af
honum.
Hún gerði enga tilraun til að
andmæla því.
Hann hægði á bílnum og sagði:
— Hyers vegna í ósköpunum
fórstu að hræra mér saman við
þennan ástargraut, og hvers
vegna bjóstu þessa trúlofun okk-
ar til? Mér finnst þetta hreinn
og beinn fábjánaháttur.
Clare sagði honum alla sög-
una, því að hún fann, að sann-
leikurinn þurfti að koma fram.
Hún hafði ekki meira að missa,
og ekki var óhugsandi, að hann
vildi hjálpa henni.
•—• Þetta er það ótrúlegasta
sem ég hef nokkurntíma heyrt,
sagði hann. — Ég hefði ekki trú-
að einu einasta orði af því, ef
einhver annar en þú hefðir sagt
mér það ... En ég verð að segja,
að ég held, að þú sért eitthvað
brengluð!
— Er maður bilaður ef mað-
ur reynir að hlífa manneskju,
sem ekki hefur nein vopn til að
verjast með, manneskju sem
svift er sjálfu lífinu að nokkru
leyti? Ég þarf engan til að verja
mig, hélt hún áfram í ákefð, og
mig langar ekkert til að fólk
haldi að ég sé göfugmenni. Það
er einhverskonar hræsniskeimur
að því orði. En finnst þér óhugs-
andi að venjulegt, óbilað fólk
hugsi og breyti eins og ég hef
gert?
— Já, algerlega óhugsandi,
sagði hann drumbslega.
Hnú leit á hann. — Ég er alls
ekki viss um, að þú hefðir getað
fengið af þér að steypa Faith í
ógæfu til þess að bjarga þinni
eigin gæfu — ef þú hefðir ein-
hverntíma komizt í svona vanda.
Nú varð stutt þögn. Svo kink-
aði Ra1ph kolli.
- - Það er líklega eitthvað til
í þessu. Ég er ekki viss um, að
ég hefði getað gert það.
Hún varp öndinni. — Og eftir
að ég hafði stigið fyrsta skrefið,
neyddist ég til að stíga það
næsta . . . Hún mundi eki aðeins
hafa misst Simon heldur líka
trúna á, áð hann væri heiðar-
legur maður.
— Ég held, að þú sért á réttri
leið.
— En þá verður þú að taka
svari mínu gagnvart Simoni,
flýtti hún sér að segja. — Þú
getur sagt honum það, sem ég
fæ aldrei tækifæri til að segja
honum, — af því að hann trúir
mér ekki. Joan hefur séð um
það.
Ralph virtist áhyggjufullur.
— Því miður get ég ómögu-
lega gert þetta. Mér var miklu
hentugra að segja það sem ég
sagði úti hjá Hamden í gær og
inni hjá Simoni núna rétt áðan.
Ég trúlofast ekki ungum stúlk-
um í spaugi, til þess að láta eftir
duttlungum þeirra ... Hvers
vegna horfir þú svona á mig?
— Ég veit ekki, sagði hún.
.—• Þú heldur vonandi ekki, að
ég sé úlfur eða mannæta?
— Nei, sagði hún hikandi. —
En hvers vegna viltu ekki segja
Simoni sannleikann?
— Ég hef mínar ástæður til
þess, sagði hann rólega. — Eins
og sakir standa hef ég nóg á
minni könnu, þó ég láti ástar-
málabrask þitt liggja á milli
hluta ... Annars virðist þú hafa
gleymt því, að ég gerði þér
þennan greiða með því skilyrði
að þú gerðir mér smágreiða á
móti.
— Ég hef ekki gleymt því. ..
En hvað er það?
— Áttu sparisjóðsbók?
Já, en innstæðan er ekki
nema nokkur pund.
Hann hló. — Góða mín, ég
ætla ekki að biðja þig um að

48
VIKAN 5. tbl.