Vikan - 20.02.1964, Síða 31

vann yfirburSasigur, krækti sér í
42 prósent greiddra atkvæða, sem
er mjög mikið í 10 manna kapp-
hlaupi um framboð. Kennedy
tók sigrinum með jafnaðargeði,
en Honey Fitz, afi hans, dansaði
írskan dans uppi á borði, fjör-
gamall maðurinn, og söng „Sweet
Adeline“ hástöfum.
Með sigri sínum tryggði Kenn-
edy sér að verða frambjóðandi
Demokrata í ellefta kjördæminu
og jafnframt þingmannssæti í
fulltrúadeild Bandaríkjaþings,
þar sem Demokratar réðu lög-
um og lofum í kjördæminu. Þrátt
fyrir þetta héldu andstæðingar
hans áfram að rægja hann og
svívirða með allskyns ásökunum,
að vísu fremur til að sætta sjálfa
sig við ósigurinn, að því er
virtist, heldur en að koma Kenn-
edy á kné, enda var það vonlaust
úr þessu. Og meðan Kennedy
bauð sig fram til fulltrúadeild-
arinnar í kjördæminu þýddi eng-
um að etja kapp við hann. Yfir-
burðir hans fóru vaxandi með
hverjum kosningum, og komu
síðan glögglega í ljós þegar hann
ákvað loks að bjóða sig fram til
öldungadeildar Bandaríkjaþings
árið 1952.
Kennedy var aðeins 29 ára
gamall þegar hann tók sæti sitt
í fulltrúadeildinni, í janúar, 1947.
Hann virtist mörgum órum yngri
en hann var, feiminn, með
drengjalegt bros, mikið hár og
strákslega líkamsbyggingu. Menn
veittu honum litla athygli í
fyrstu. Hann var ekki eina af-
sprengi frægrar og ríkrar ættar,
starfandi í stjórnmálum Was-
hingtonborgar. Sú saga er sögð
að margir hafi villzt á Kennedy
og lyftudrengnum, en þessu neit-
aði hann með öllu. Hins vegar
vissi hann vel, að hann var ekki
tekinn alvarlegá, hvað sem hann
sagði, og meginástæðan var ef-
laust sú að hann hagaði sér tæp-
lega eins og háttvirtum þing-
manni ætti að sæma. Hann átti
það til að birtast í sölum þings-
ins klæddur gallabuxum úr
khaki, í ópressuðum jakka, með
blettótt bindi og skyrtuna upp
úr buxunum. Þetta kom ekki til
af tilgerð hjá honum, heldur
af þeirri áráttu hans, að grípa
til þess sem næst var, er hann
klæddi sig á morgnana. Það var
ekki vegna fyrirlitningar eða til
að móðga hann, að eldri þing-
menn ávörpuðu hann stundum,
„stráksi minn“, það var ekki
nema eðlilegt eins og útliti hans
var háttað. Kennnedy átti heldur
ekki auðvelt með að gefa sig
alian að þingstörfum. Hann hafði
enn gaman af íþróttum og gerði
sér stundum til dægrastyttingar
að taka þátt í boltaleikjum nær-
staddra unglinga, sem vissu ekki
að hann var þingmaður. Hann
eyddi kvöldum sínum ýmist í
kvikmyndahúsum, við lestur
heima hjá sér, eða á skemmti-
stöðum með stúlkum og einstaka
ókvæntum félögum úr fulltrúa-
deildinni. Stundum kom móðir
hans í heimsókn til Washington
að líta eftir umgengni og líferni
sonarins, en faðir hans kom
sjaldan til skrifstofu hans eða
heimilis, en ræddi þeim mun oft-
ar við hann í síma.
Framan af var ekki sérlega
annríkt í þingskrifstofu Kenn-
edys. En þegar kjósendur kom-
ust að því, hve greiðlega gekk
að fá þingmanninn til að gera
greiða eða hjáipa í vandræðum,
fylltist biðstofa Kennedys. Dag
eftir dag streymdu menn til
skrifstofu hans, en þegar hann
varð þreyttur á umstanginu
læddist hann út um hliðardyr,
tók nokkra sundspretti eða fór í
gönguferð, og kom síðan aftur
og hélt áfram móttöku eins og
ekkert hefði í skorizt.
Afstaða Kennedys til einstakra
mála í þinginu miðaðist fyrst og
fremst við að koma á félagsleg-
um umbótum. Hann hafði að vísu
ekki enn lagt allan grundvöllinn
að stjórnmálastefnu sinni. Hann
hafði tekið ákveðna afstöðu í
launamálum, tryggingamálum,
húsnæðismálum og verðlagsmál-
um, en lét ýmsar aðstæður á
hverjum tíma ráða afstöðu sinni
til annarra mála. f meginatriðum
fylgdi hann þó þeirri stefnu sem
Roosevelt hafði mótað og kölluð
var New Deal og Fair Deal, —
stefnu Trumans. En eftir því sem
hann kynntist málum betur og
skoðanir hans mótuðust í fast-
ara form varð starfsemi hans í
þinginu meiri. Hann tók upp
ákafa baráttu fyrir umbótum á
húsnæðismálalöggjöfinni, fyrir
auknum bótum til uppgjafaher-
manna og gekk þó stundum svo
langt í baráttu sinni, að gagn-
rýna ýmis stærstu samtök Banda-
ríkjanna, eða öllu heldur stjórn-
ir þeirra fyrir stefnu þeirra.
Þetta þótti þingmönnum, sem
fæstir þorðu að ganga jafnlangt,
bíræfni í „stráknum“ en sá mikli
fjöldi bréfa, sem barst á skrif-
stofu Kennedys staðfesti að gagn-
rýni hans naut eftirtektar og
stuðnings kjósendanna. Þetta
færði Kennedy heim sanninn um
að pólitísk dirfska hefði fleiri
kosti en ókosti. Áhættuspil af
þessu tagi átti síðar eftir að ein-
kenna starfsemi John Kennedys
í öldungadeildinni og forsetaem-
bættinu, og afla honum virðingar
og aðdáunar, vegna þeirrar ein-
urðar og hugrekkis, sem lýsti
sér í þessu.
En þegar hann sneri sér að
forsetanum í Hvíta húsinu, Harry
S. Truman, og gagnrýndi utan-
ríkisstefnu hans á árunum 1948—
1949, veltu menn vöngum yfir
því hvað lægi á bak við árásir
BEINT í MARK
VIKAN 8. tbl.
31