Vikan - 27.02.1964, Qupperneq 8

b'
. A
RETTRI
HILLU
?
Liklega er fátt leiðinlegra en vera á
rangri hillu. I rauninni er þeim mönn-
urn ævin ónýt, sem ekki lenda á réttri
liillu. Þó er ekki þar með sagt, að þeir
hafi lifað til einskis, því menn geta
untiið mbrg þjóðþrifastörf á sinní
rongu hiliu, þótt þeir finni aldrei sjálf
sitt.
Okkar þjóðfélag er ekki stórt, en at-
vínnuleysi hefur ekki veríö hér ríkj-
andi í rúm tuttugu ár, og menn hafa
yfirleitt átt tiltölulega greiðan aðgang
að þeirri menntun, sem þeir hafa vilj-
að. Þess vegna ættu fáir að vera á
rangri hillu hér. Þó eru þeir sjálfsagt
toluvert margir, sem heldur kysu að
hata annað lifsstarf, en það sem þeir
nú hafa með höndum.
VIKAN sneri sértil ellefu aðila og lagði
fyrir þá spurningu varðandi þetta efní,
og svöruðu allir góðfúslega nema
eirm.
Samkværnt svörurium, sem við feng-
nin, eru 50% á réttri hillu, eða jafn-
vel 60%, því eitt svarið er svo loðið,
aó það er varla hægt að nota það í
statistík. Þar með er þó ekki sagt, að
luu 50 eöa 40 prósentin séu á rarigri
hillii, þótt þau gaitu allt eins hugsað
sér að vera á annarri hillu. Við veró-
iuii þvi aö áiykta, að hilluskipuri okk-
ar þjóðfélags sé nokkuð góð, miðað
við tólksfjölda.
Spurningin var þanmg orðuö:
Hvaða embætti eða starf þjóðfélags-
ms þætti yöur girnilegast, og hvaða
slarl rnynduð þér sízt velja yður, ef
þéi ættuð frjálst val?
Og í'ér koiúa svörin:
Q — VIKAN 9.' tbl.
Jónas Jónasson úívarpsmaður
Ég get ekki nieð nokkru móti komið auga á starfa, sem
muni vekja mér meiri gleði en minn, sem er að gera marg-
víslega útvarpsþætti. Tilbreytingin er óendanleg. Skammirnar,
sem maður fær, skemmtilega fjölbreyttar, og ljúf orð eru sem
músík í eyrum.
Þó skal játað, að í eina tíð átti ég mér iítið bugarfóstur,
sem aldrei náði að þroskast. Það var lilvonandi bóndi á góðri
jörð norður i cölum Þingeyjarsýslu, hvar urriðinn vakir i ám,
spóinn kal'ar á elskuna sina á lyngskreyttum heiðum, lömbin
lioppa og skoppa af lífsgleði og hagamúsin skýzt yfir götu manns.
Þau störf, sem maður liefur ekki unnið, getur maður ekki
lagt dóm á. Ég vildi t. d. alls ekki vera forseti eða ráðherra.
Þó hljóta þessi slörf að vera intressant og Framli. á bls. 48.
I
Kristján Hafliðason fulltrúi
Mig mundi helzt langa til að vera þingmaður. Það er af því, að mér finnst svo gaman að raða sam-
an tölum og fá alltaf þá útkomu, sem manni lientar, bara ef maður raðar tölunum rétt.
Hitt er svo sannfæringarmál, að ég vildi sízt af öllu vera verðlagssljóri, því að það að sjá um, að
úrellum reglum og skaðlegum fyrir þjóðarbúið i heild sé framfylgt, er ekki eftirsókuarvert starf.
Þóroddur
Sigurðsson
vatnsveitustjöpi
Kg ólsl upp við landbúnaðarstörf
og fiskveiðar í litlu sjávarþorpi,
um það leyti, sem vélamenningin
var að festa rætur í íslenzku at-
vinnulífi. Scm „ungur liugsjóna-
maður“ ákvað ég að nema véla-
verkfræði og hef ekki ennþá iðr-
azt þess.
í „auðvaldsþjóðskipulagi“ er það
flestra draumur að verða „sjálf-
stæður", l. d. að stofna verksmiðju
í bílskúrnum, en úr því sem komið
er verð ég sennilega launþegi til
æviloka og safna aðeins fé í líf-
eyrissjóð. Hefði ég hug á því að
skipta um starf, myndi ég hafa í
liuga kaupið og ánægjuna, sem
starfið veitir.
í þjóðfélagi okkar eru mörg
Parkinsonembætti, og mundi ég
balda að í þeim flokki væru þau
störf, sem ég myndi sízt kjósa mér.
Hugsum okkur bankastjórafjöld-
ann í Reykjavík. Einhvern tíma
heyrði ég töluna 33 nefnda i sam-
bandi við þá. Framh. á bls. 48.
Karl Egilsson bifreiðastjöri
Helzt vildi ég fá einhverja vinnu með átta stunda vinnu-
degi, sem gæfi nægilega af sér lil þess að ég gæti fram-
fleytt mér og fjölskyldu minni. Ég man raunar ekki eftir
neinu einu starfi, en mér liefur oft dottið í hug, hvort ekki
myndi borga sig að ráða nokkra menn lil þess að aka um
bæinn og fara á vinnustaði, til þess að reyna að koma i
vcg fyrir slys. Maður sér oft járnplötur, sem slysaliætta
getur staðað af, liggjandi við hús eða á víðavangi, eða illa
frágengna stillansa og ýmislegt þess háttar, sem getur vald-
ið slysum. Mörg slík slys hlyti að vera hægt að koma í veg
fyrir, ef til þess valdir menn væru á ferðinni til þess að
sjá við þeim í tælca tíð. Ég býst við, að mér myndi líða
vel i svona slarfi. Framb. á bls. 48.
VIKAN 9. tbl. — Q