Vikan - 27.02.1964, Blaðsíða 14

SYSTIR
HELENA
_ VIKAN 9. tbl.
við förum í skoðunarleiðangra snemma á morgn-
ana. Skoðum mannvirki forn, söfn og kirkjur.
Klukkan tvö borðuðum við saman á hótelinu. Síð-
an ræður hver sínum gerðum til næsta morguns.
Þetta gefst ágætlega. Hver um sig í hópnum
á sín sér-áhugamál, sem hann getur sinnt síð-
degis. Aðeins á morgun hefur verið gerð und-
antekning. Við eigum að eyða öllum deginum í
Péturskirkjunni og páfaríkinu — Citta del Vati-
cano. Daginn eftir er frídagur og hver sjálfráður
sinna gerða.
Snemma næsta morguns sitjum við að morgun-
verði. Nú á að halda til Citta del Vaticano. Ég
sit út við borð einn sér og er að glugga í lýsingu
á Péturskirkju meðan ég borða.
Allt í einu stendur gestastjóri hótelsins við
borð mitt og býður góðan dag.
— Mig langar til að biðja yður um að gera
okkur persónulega dálítinn greiða, segir hann.
Þér afsakið, en ég bið yður að minnsta kosti að
athuga möguleikana á því. Mér datt þetta svona
í hug.
— Velkomið, ef það er eitthvað, sem ég gæti
gert.
— Þið hafið þrjá stóra bíla til umráða, er ekki
svo?
— Rétt. Það eru tvö sæti umfram í mínum bíl.
— Sá það einmitt í gær, þegar þér komuð heim.
Það er einmitt af því, sem þér gætuð gert
mér greiða. —
— Hvernig?
— Jú, það kom stúlka til okkar frá Rio de
Janeiro í gær, mjög yndisleg stúlka, ungfrú Vittoria
Casale. Hún er ein síns liðs. Hana langar að
sjá sem mest af borginni, hefur auk þess trúar-
legar skyldur að rækja. En þetta er dálítið erfitt
og dýrt fyrir stúlku, sem er ein síns liðs. Mér
datt í hug, hvort þér vilduð ekki lofa henni að
slást í yðar hóp, nota annað auða sætið í bílnum.
— Mjög yndisleg stúlka, talar reiprennandi ensku!
Hann hélt þessa ræðu með öllum líkamanum,
iðaði allur af áhuga. Það var ekki annað að sjá, en
að hann langaði mjög til þess að gera stúlkunni
greiða, eða mér, eða hver veit hverjum. Og þetta
var svo sem ekki amalegt tilboð. Hver myndi ekki
kjósa sér mjög yndislega stúltu að ferðafélaga og
skjlóstæðingi í Róm nokkra unaðslega haustdaga?
En hér var nú samt hængur á.
Fyrirgefið, sagði ég. — ég ræð engu um þetta.
Ég er ekki fararstjórinn. Þér verðið að tala við
fararstjórann, dr. Duesund.
Að sjálfsögðu, herra! En ég er þegar búinn að
tala við dr. Duesund. Hann segir, að þér ráðið
þessu alveg sjálfur. Lausu sætin séu í yðar bíl.
Biðjið dr. Duesund að finna mig.
Hann skeiðaði yfir að borðinu til fararstjórans.
Vonum bráðar komu þeir báðir að borðinu til
mín.
- Þér vitið hvað um er að ræða, dr. Duesund. Á
ég að taka stúlkuna?
Er það ekki? Hún er ein síns liðs og sögð mjög
yndisleg. Annars ráðið þér því alveg sjálfur. Það
er velkomið mín vegna.
— Á hún að greiða fyrir þátttöku í ferðalögum
okkar?
Hann brosti glettnislega.
Við erum hér í Róm, borg guðsþakkarverk-
anna — nei, ætli það? Nei, hún á ekkert að borga,
nema þá fyrirhöfn, sem þér kynnuð að hafa fyrir
henni og venjulega þóknun til leiðsögumannsins.
Þannig réðist það, að Signora Vittoria Casale
frá Rio de Janeiro, varð skjólstæðingur minn og
félagi nokkra sólbjarta haustdaga í Róm. Og kenndi
mér lexíu, sem ég gleymi aldrei.
II.
Jú, það voru engar ýkjur, Signora Vittoria Casale
var mjög yndisleg stúlka. Hún var fremur há vexti,
jörp á hár, létt í spori, glaðleg á svip. Hún var
klædd snoturri, grárri ferðadragt, mjög synrtileg
án íburðar. Eini dýri hluturinn, sem ég sá í fórum
hennar, var kórallahálsfesti, sem hún bar alla
daga. Hún talaði í þægilegri lágrödd, hlátur henn-
ar hlýr og lágvær, fasið frjálsmannlegt. Með
öllu þessu finn ég þó vel, að ég hef eiginlega ekki
lýst henni. Það var yfir allri stúlkunni einhver
bjartur, svalur hreinleiki, barnslegur, opinskár
og einlægur, sem snart mig þegar við fyrstu fundi
okkar og jafnan síðan.
Og nú eftir mörg ár, er mér þessi svali, bjarti
hreinleiki minnilegasti eiginleikinn í fari hennar.
Gestastjórinn kom með ungfrú Casale að borði
mínu og kynnti okkur með talsverðu orðskríti
og viðhöfn, eins og ítala er siður. Lét þess getið,
að hún væri boðin í þennan norræna námshóp
til allra kynningar- og skoðunarferða í Róm, eftir
því sem ungfrúnni þóknaðist. Hún ætti þessa
einstöku góðvild að þakka íslendingnum, herra
Einarsson, sem byði henni í bíl sinn og myndi
þýða fyrir hana á ensku, þar sem skýringar yrðu
gefnar á norræna tungu. Sjálfur hefði hann not-
ið þeirrar ánægju að verða lítilfjörlegt verk-
færi þess, að ungfrúnni byðist þetta einstaka
tækifæri, — sem hann þó ætlaðist engan veginn
til að yrði munað. Brosti síðan út að eyrum og
hneigði sig.
Og við brostum bæði. Auðvitað hafði hann krít-
að dálítið liðugt og auðvitað var honum ekki alvara
með, að hlutdeild hans sjálfs í þessari fyrirgreiðslu
yrði gleymd.
— Ég er yður ákaflega þakklát, herra Einars-
son. Ég vona aðeins, að ég verði yður og félög-
um yðar ekki til baga.
— Engan veginn ungfrú Casale, þér eruð mjög
velkomin í hóp okkar, ef þér getið gert yður
félagsskap okkar að góðu. Við förum til Citta del
Vaticano eftir 12 mínútur. Getið þér verið til- j
búin?
— Vissulega!
— Ágætt. — Við eyðum öllum deginum þar
handan árinnar. Komum ekki hingað aftur fyrr en
kl. 6 í kvöld. Hentar það yður?
— Alveg fullkomlega!
Ég beið hennar í anddyri hótelsins. Þegar út
á stéttina kom, kynnti ég ungfrú Casale fyrir ferða-
félögum mínum, skýrði frá því, að hún yrði með
okkur næstu daga, með samþykkis dr. Duesunds.
Það vakti dálitla undrun og olli dálitlu pískri
fyrst í stað. Vesalings fólkið — einkum kvenfólk-
ið — skildi ekkert í því, hvernig á því gæti staðið, j
að íslendingurinn væri allt í einu kominn með ;
þessa ungfrú frá Rio de Janeiro sér við hönd. En
hver mátti vera að því að grufla út í það? Hér
var svo margt til að skoða, sjá og njóta.
Ungfrú Casale varð engu af okkur til baga.
Hún varð okkur öllum til ánægju með ljúflyndi
sínu, hæversku og glöggu greind. Eftir fáeina daga
fannst okkur víst öllum, að hún hefði alltaf átt
heima í þessum hópi, hefði aldrei mátt missa
sig. Og að einu leyti stóð hún betur að vígi um
það að skilja Róm, en nokkurt okkar hinn. Hún
var kaþólsk. Hún var heima hjá sér í hverri
kirkju, á þann hátt, sem við gátum ekki orðið,
þó að hún hefði aldrei stigið fæti inn í hana :
áður. Ég fann stundum til þess með dálitlum
sársauka, að guðfræðin mín var hér minna virði,
en trúarleg lotning hennar og innileiki. Og sögu-
leg vitneskja skammstigari en þögul innlifun. Ekki
svo, að hún hefði um þetta nein orð. En ég fann
það, þar sem ég gekk við hlið hennar og horfði
með henni á heilaga dóma. Við fórum um marga
staði, þar sem það var ótrúlega gott að vera á
Framhald á bls. 41.