Vikan - 27.02.1964, Blaðsíða 39

a<5 norrænir menn hafi liaft lag
á að hagnast vel á þeim við-
skiptum. Graðungur einn, sem
þeir Iíarlsefni áttu, varð til að
hinda endi á þau; rann liann
beljandi úr skóginum, en Skræl-
ingjar vissu eigi Jivað fjanda
þar var og flýðu sem fætur
toguðu. Sjálfsagt hafa þeir talið
liér framkominn illan prett af
hálfu komumanna, þvi þremur
vikum síðar komu þeir í þriðja
sinn og nú i vígaliug. Karlsefni
og menn Iians mættu þeim í
lendingunni og var nú barizt
um hríð, unz Skrælingjar vörp-
uðu að víkingum knetti miklum
og bláum, á stærð við sauðar-
vömb; og lét illilega við er nið-
ur kom. Hefur þetta að líkindum
verið skinnbelgur, fylltur grjóti,
er Jíastað var með valslöngu.
Urðu vikingar felmtri lostnir við
bombu þessa og lögðu á flótta,
en Skrælingjar eltu. Freydís,
liálfsystir Leifs heppna, var ein
kvenna þeirra, er þar var i fylgd
Þorfinns; var liún þá ólétt og því
seinfær á flóttanum; drógu
Skrælingjar liana fljótt uppi.
Kom liún þar að, er einn manna
Karlsefnis lá fallinn eftir skot
hinna innfæddu, tók upp sverð
hans og sló því flötu á brjóst
sér nakin; gekk þannig móti
hinum rauðu dólgum. Urðu þeir
þó óttaslegnir og flýðu. Áræddu
vikingar þá að snúa við og pris-
uðu Freydísi mjög fyrir hug
rekki hennar. Höfðu þeir látið
tvo menn aðeins, en fjöldi var
fallinn af Skrælingjunum.
Þrátt fyrir sigur þennan leizt
leiðangursmönnum ekki á að
bíða þar frekari viðskipta við
Skrælingja, sem vænta mátti að
kæniu oftar og þá liðfleiri. Var
Annað heftið er nýkomið út
með enn fleiri íslenzkum text-
um en í fyrsta heftinu. Sendið
kr. 25,00 og þið fáið heftið
sent um hæl burðargjaldsfrítt.
Fyrsta heftið fæst enn, en í
því eru m.a. textarnir „Heim-
ilisfriður“, „Ef þú giftist mér“
og fleiri. Kostar kr. 25,00.
Nýir danslagatextar
Box 1208 — Reykjavík
þvi siglt norður til Straumfjarð-
ar. Þar hafði Guðríður, kona
Þorfinns, alið honum son hinn
fyrsta vetur ])ar; var hann heit-
Inn Snorri. Er hann fyrsti hviti
maður, sem skráðar sagnir
herma fæddan á meginlandi
Ameriku.
En þótt rauðir villimenn væru
engum til angurs i Straumfirði,
var þar fyrir hendi önnur plága
verri; í hinu fjölmenna föru-
neyti Karlsefnis voru aðeins fá-
ar konur, og leið ekki á löngu
áður en slíkar erjur sköpuðust
út af þeim, að Þorfinnur sá þann
kost vænstan að hverfa aftnr
til Grænlands. Á leiðinni þangað
kom hann við i Marklandi, þar
sem menn hans rákust á fimm
Skrælingja. Var einn þeirra
skeggjaður, tveir voru konnr og
íveir börn. Vikingar náðu börn-
unum, en liinir komust undan.
Er börnin höfðu lært norrænt
mál, sögðu þau svo frá, að í
öðru landi andspænis þeirra eig-
in byggi fólk, sem klæddist
hvítum fötum, æpti hástöfum og
bæri fyrir sér stangir er hvitar
flikur væru bundnar við. Álykt-
uðu víkingar að þar væri írland
hið mikla eða Hvitramannaland.
Af Karlsefni segir svo ekki frek-
ar en hann náði farsællega til
Grænlands, og settist siðar að
á Islandi, þar sem hann varð
mjög kynsæll.
Boland álitur, að Hóp Karls-
efnis sé í Norður-Karólínu, þar
sem nú heitir Albemarlc Sound,
en Straumfjarðarbúðir hans seg-
ir hann verið hafa hvergi nema
þar, sem nú er milljónahorgin
New York. Holdið er veikt, og
aldrei hafa íslenzkkynjaðir menn
mátt sanna það fremur en að
þessu sinni, er hörgull á kven-
legri blíðu hrakti þá á brott
frá völlunum við Straumfjörð,
þar sem aðrir menn germanskrar
ættar grundvölluðu stærstu borg
veraldar mörgum öldum siðar.
Niðurlag i riæsta blaði.
MYND AF KONU MEÐ
GULAN HATT
FRAMHALD AF BLS. 17.
elskaði hana gerði hana stolta og
gaf henni aukið sjálfstraust.
Stundum hugsaði hún: Hann
talar aldrei um framtíðina. En
kannski vil ég fá of mikið og of
fljótt. Hún fann löngun hans í
kossum þeirra.
Hann hlaut að vita, að hann
hafði breytt öllu lífi hennar, gef-
ið því líf og lit, að hún blómstr-
aði fyrir hann, um gleðina í huga
hennar.
En það var lika þægileg til-
finning að sjá aðdáunina í aug-
um Peters Sutton.
-—- Ég ætla að mála þig, sagði
hann eitt kvöldið. Komdu.
íbúð hans var full af drasli,
lérefti og penslum og bókum.
Hann ýtti því mesta til hliðar á
eldhúsborðinu, svo að þar kæm-
ust tveir kaffibollar fyrir, og á
meðan gekk hún um og skoðaði
málverkin hans. Það voru aðeins
línur og fletir og litsterkar kless-
ur, og Carolina botnaði ekkert
í þeim.
Hún sagði honum það, og hann
hló að henni.
— Hvers vegna málar þú?
spurði hún.
— Af því að mér þykir það
skemmtilegt, sagði hann. Hefði
ég haft næga hæfileika, mundi
ég kannski hafa ákveðið að
svelta fyrir listina, en það hef
ég ekki, svo að ég fékk mér
vinnu á auglýsingaskrifstofu í
staðinn.
Hann gaut glettnislega til
hennar augunum og athugaði
hana um leið.
— Þegar ég mála þig, verður
það löng blá lína, sem brotnar
af grænu, hvítu og appelsínugulu.
Hvernig lýst þér á það?
- Það hljómar eins og brjál-
æði, sagði hún hlæjandi.
Þegar hún segði Martin þetta,
mundu þau hlæja að því saman,
hugsaði hún. Kannski mundi
Martin verða svolítið afbrýðis-
samur. Hún hugsaði til þess með
tilhlökkun.
— Hver er hann, sagði Peter
blíðlega, maðurinn sem kemur
þessum ljóma fram í augum þér?
Gaf hann þér rósirnar?
— Það er aðeins til einn mað-
ur, sagði hún lágt.
. — Ekkert autt pláss? spurði
Peter glaðlega.
Hún hristi höfuðið og hélt
áfram að hlæja, því að auðvitað
hafði hann sagt þetta að gamni
sínu.
Henni varð hugsað til þess,
sem Martin hafði sagt: Ég hef
aldrei fyrr elskað neina eins og
ég elska þig, Carolina.
— Ég elska þig líka, hafði
hún játað, jafn hreinskilnings-
lega og hann.
Vikumar urðu að dögum, og
brátt átti Martin að fara. Það
læddist hrollur að Carolinu.
VIKAN 9. tbl. — 00