Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 13

Það var satt, Sonny var sláandi
líkur apa. Þetta ótótlega andlit,
og síðar meir skallinn, hafði löng-
um gert honum lífið leitt. Nú stóð
honum nákvæmlega á sama hvern-
ig hann Ieit sjálfur út. Sonny var
orðinn fjörutíu og þriggja, og hon-
um fannst hann vera strákur.
Hann var ekki nema 1,60 m á sín-
um háhæluðu skóm, og honum
fannst hann vera tröll. Hann lét
nú Verdi eiga sig, en tók til við
Rodgers í staðinn. „Ó, slíkur un-
aðsdagur", söng hann fullum
hálsi. „Aldrei ég dag slíkan leit“.
Hann klæddist ekki i orðsins
venjulegu merkingu, heldur skipti
um náttföt og fór i setslopp utan-
yfir. Hélt síðan aftur niður stig-
ann og inn í skrifstofu sina, dró
skúffu út undan borðinu og tók
upp úr henni mikla minnisbók,
bundna i flórensskinn, hvitt sem
fílabein og mjúkt sem hörund á
meyjarkviði. Gómar hans gældu
við skinnið — hann hafði alltaf
haft miklar mætur á öllu, sem
fallegt var — og svo tók hann að
fletta blöðunum. Fullorðnum
piparsveinum hættir til að skrafa
við sjálfa sig. „Laugardagur,"
tautaði hann, „fullsetinn."
Sonny lagði minnisbókina aftur
í skúffuna, læsti skúffunni. „Of-
ureinfalt," mælti hann þýðum
rómi. Önnur orð lágu honum og
á vörum; „veilulaust" og „gersam-
lega öruggt". En hann hélt sig
við það orðið, sem honum fannst
vera táknrænast fyrir það líf,
sem hann lifði nú, — einfaldleika
þess, óbrigðulan, árangursríkan og
auðveldan.
Hann hélt inn í setustofuna,
settist og beið. Leit á klukkuna á
arinhillunni, hún var að verða
tíu. Hann heyrði bíl nálgast og
nema staðar úti fyrir, hurðarskell,
þvínæst var drepið lágt á útidyr.
Klukan var á mínútunni tíu. Sonny
brosti, reis á fætur og hélt til dyra.
„Munar ekki minútu," sagði hann,
ekki laust við sjálfsaðdáun.
Dagsönn hans var hafin.
Alllöngu seinna um daginn
hringdi síminn. „Halló?“ svaraði
hann.
Hann þekti röddina. „Þetta er
Millie Van Bustenhalter. Ég hringi
vegna vinstúlku minnar, Sandra
Sharone heitir hún. Hana langar
til að tala við yður.“
„Allt i lagi , gerið svo vel.... “
Eftir stutta þögn heyrðist fram-
andi rödd í símanum. „Halló, herra
<<
„Heyrði ég það ekki rétt, að
Millie segði að þér hétuð Sandra
Sharnoe? Ég geri ráð fyrir að
þér eigið við eitthvað að stríða
og viljið gjarna leita aðstoðar
minnar...."
„Jú, sko.... hún segir að þér
náið svo lygilegum árangri, og ég
er að örvæntingu komin.... “
„Ég ætla að benda yður á eitt,
Sandra Sharnoe.... það er veit-
ingastaður á Völlunum, beint vest-
ur af Doheny. Getum við hitzt bar
eftir — segjum klukkustund?“
Hún hikaði. „Jú.... ætli það
ekki Á Sólsetursvöllum, vestur af
Doheny?"
„Norðanvert við götuna. Ég sit
þar inni og drekk mjólk. Ég verð
í dökkgráum fötum, með rautt
bindi og hvíta nelliku í hnappa-
gatinu."
Sandra virtist í vafa. „Ég veit
ekki.... “
„Þér eigið það algerlega við
sjálfa yður. Ég verð þarna að
minnsta kosti. Ef við skyldum
hittast — ágætt. Ef ekki, þá kem-
ur það mál ekki við mig. Dökk-
grá föt, rautt bindi, nellika í
hnappagatinu."
„Allt í lagi, herra.... fyrirgefið,
hvað heitið þér annars?“
„Sjáumst þá eftir klukkustund.“
Hann lagði á talnemann, klædd-
ist dökkgráum fötum, batt á sig
rautt silkibindi og stakk í það
prjóni með granatsteini. Þá fyrst
mundi hann að blómasalinn hafði
eki átt neinar nellikur, en sent
hvítar rósir og beiðzt afsökunar.
Sonny sleit eina af stöngli í vendin-
um, sem stóð i vasa uppi á slag-
hörpunni og stakk henni vendi-
lega í hnappagatið á jakkakrag-
anum. Rós hlaut að gera sama
gagn.
Það var stutt að ganga sveig-
götuna ofan brekkuna, framhjá
húsi Stravinskys. Háfætt, móeygð
þokkagyðja með rauðjarpt hár
gekk inn á veitingastaðinn í sama
mund og hann fékk sér annan
sopann úr mjólkurglasinu. Hún
leit feimnislega kringum sig, virti
fyrir sér dökkgrá föt hans, rauða
bindið og rósina, stiklaði síðan á
trjónuhælunum yfir að borðinu
til hans, og mjúkþrýstinn barmur
hennar gekk í byljum. Frítt and-
lit hennar var þreytulegt, móða
á móbrúnum augunum, hvort-
tveggja sennilega fyrir svefnleysi
eða einhverjar þjáningar nema
bæði væri, og hún hafði ekki hirt
um að mála sig eða dyfta. Eigi
að siður var hún ómótstæðileg.
Áður en hún gat nokurs spurt,
mælti Sonny: „Sandra Shannoe?"
„Já.“
„Ég er Halsted Greý. Gerið svo
vel að fá yður sæti. Má ekki bjóða
yður kaffibolla? Ekki það? Ekk-
ert? Jæja, fyrst er það þá tvennt,
sem við skulum koma á hreint.
I fyrsta lagi er ég ekki læknir,
og læt ekki sem ég sé það. I öðru
lagi, að ég tek ekki neina peninga
fyrir aðstoð mina. Þegar ég veiti
hana, er það einungis fyrir tilmæli
vina minna. Eða greiði, sem ég geri
vinum vina minna — eins og yður.
Þér skiljið það?“
Sandra Sharnoe kinkaði kolli.
„Ágætt,“ sagði hann og drakk í
botn. „Eruð þér með bíl?“
Hún ók sveiggötuna upp að húsi
Sonnys eftir leiðsögn hans. Og
eins og til þess að halda uppi sam-
ræðum, spurði hún: „Á hverju
lifið þér eiginlega, fyrst þér takið
ekki peninga fyrir þetta? Hvað
starfið þér annað?“
„Ekkert," svaraði hann viöstöðu-
laust. „Ekki samt svo að skilja.
að ég liggi í leti og hafizt ekkert
að. Vinir mínir sjá mér fyrir næg-
um verkefunm. Nei, faðir minn,
Halsted Grey eldri, það var maður
sem vann, og það sem hann lét mér
í arf — þættu víst raunar ekki
nein býsn núna —það nægir til
þess þarf ég ekki að hafa neinar
efnahagslegar áhyggjur.“ Þetta
var laglega samið og hann kunni
það utanað. Og svo hafði það þann
ómetanlega kost, að það var satt.
Þegar Þau komu inn í dagstof-
una, bauð hann henni að setjast
í þægilegan stól og taka af sér
skóna, sem hún þáði. Hann setti
hljómplötu með einu af verkum
Deliusar á plötuspilarann og sneri
sér síðan að henni. „Jæja,“ spurði
hann, „hvað amar að?“
Hún lagði granna, vel snyrta
fingur með gljáðum nöglum að
enni sér. „Höfuðverkur," svaraði
hún. „Eins og verið sé að kljúfa
á mér höfuðið. Og það er æfing
hjá mér á morgun. Ég fæ alltaf
sárastar höfuðkvalir fyrir æfing-
ar.“
„Eruð þér leikkona, Sandra?"
„Dansmær," svaraði hún. „Ég
verð kannski ráðin i stórkostlegt
sjónvarpsatriði, ef þessi æfing á
morgun.... “
„Ég skil. Þér hafið að sjálfsögðu
leitað læknis?"
Hún andvarpaði. „Auðvitað.
Þeir segja að það sé of mikið
taugaálag, ekkert annað. Og Það
veit ég. Þeir hafa ráðlagt mér
allsonar töflur, sem annaðhvort
reynast áhrifalausar eða deyfa
mig.“
Sonny kinkaði kolli. „Einmitt.
Jæja, við skulum reyna. Hvað eruð
þér annars gömul, Sandra?"
„Tvitug."
„Vitið þér í hverju mín aðferð
er fólgin?"
Sandra hristi höfuðið. „Nei.
Millie sagði mér einungís að þér
væruð stórkostlegur.... “
„Það er dáleiðsla," sagði hann.
„Einungis dáleiðsla. Ég get læknað
yður af þessum höfuðverk, svo
að þér verðið eins og önnur mann-
eskja á morgun og þurfið ekki
að kvíða æfingunni. Því miður
get ég ekki veitt yður varanlegan
bata, eða öllu heldur vil það ekki,
þar sem slík lækning getur verið
hættuleg. Ég get ekki numið brott
orsökina, einungis áhrifin. Og ég
skýri yður frá þessu öllu saman,
vegna þess að ég vil að allt liggi
ljóst fyrir."
Sandra kinkaði kolli og Sonny
mælti enn: „Eins og þér munuð
skilja þarf ég að hafa fyllstu sam-
vinnu við yður um þetta; það
gefur auga leið. Fyrst og fremst
— veitið ekkert viðnám. Fer vel
um yður? Ágætt. Slakið þá á og
hlustið á tónlistina. Mér finnst
þetta ákaflega róandi tónlist. Eink-
ar draumvær, niðandi tónlist. Þér
sjáið næluna, sem ég er með I
bindinu? Þetta er granatsteinn,
ákaflega róandi að horfa I hann,
gagnsær, óendanlega.... óendan-
lega djúpur. Horfið í hann. Þeg-
ar þér horfið á þennan stein, fall-
ið þér í svefn, óendanlega djúpan
svefn." Hann gerði stutta Þögn.
„Það er eins og handleggimir
Framhald á bls. 28.
VIKAN 3. tbl. Jg