Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 28

Nakin í Xanadu
Framhald af bls. 13.
veröi óumræðilega þungir.... á-
kaflega, ákaflega þungir. Og fæt-
urnir svo blýþungir, að þú getur
ekki hreyft þá.... Nú verða
augnalokin þung, ákaflega þung
.... augu þín lokast, lokast, lok-
ast, lokast.... Nú eru augu þín
lokuð og þú sefur.“
Og hún féll í fastan svefn. And-
ardrátturinn var léttur og reglu-
legur.
Hann dýpkaði dásvefn hennar.
„1 hvert skipti, sem þú dregur
að þér andann, verður svefn þinn
dýpri og fastari.... dýpri.... fast-
ari.... dýpri....“
Þvínæst gerði hann nauðsynleg-
ar öryggisráðstafanir. „Ekkert
fær vakið þig fyrr en ég vek þig.
Ekkert truflar þig. Þú heyrir ekk-
ert hljóð, enga rödd nema mína.“
Og enn mælti hann: „Augu þín
eru svo fast lokuð, að þú getur
ekki með neinu móti opnað þau.
Því meir sem þú reynir, því fast-
lokaðri verða þau. Reyndu....
reyndu að opna þau....“
E'n augu hennar voru lokuð.
„Þú þarft ekki að reyna frek-
ara; þú finnur að það er þýðing-
arlaust,“ mælti hann. Enn gerði
hann nokkrar öryggistilraunir,
en viðbrögð hennar reyndust öll
eins og þau áttu að vera. Hann
gekk léttum skrefum inn í skrif-
stofu sína og kom þaðan aftur
með blað og pappírshefti. „Hvað
heitirðu?" spurði hann.
Rödd hennar var sem hún bær-
ist langt úr fjarska. „Sandra. . . .
Sartelli."
„Hvað ertu görnul?"
„Tuttugu og tveggja....“
„Það er rétt, Sandra — þú verð-
ur alltaf að segja mér sannleikann.
Mundu það, alltaf að segja mér
sannleikann. Ertu gift?“
„Nei.“
„Þú ert yfirleitt laus.... öll
þriðjudagskvöld ?“
„Nei.“
„Hvað veldur?"
„Dansæfingar."
„En á föstudögum, milli klukk-
an tíu og ellefu á morgnana....
þú ert yfirleitt laus þá?“
„Já.“
Hann skrifaði sér til minnis í
pappírsheftið. Mælti síðan lágt og
gætilega: „Hlustaðu nú vel á mig
og taktu eftir hverju orði mínu.
Á föstudagsmorguninn kemur,
þann 10. þessa mánaðar, reynir
þú af fremsta megni, en þó inn-
an skynsamlegra tækmarka, að
vera komin hingað klukkan tíu.
„Á föstudaginn kemur, þann tí-
unda þessa mánaðar...." Hún
endurtók fyrirskipanir hans orði
til orðs, svo að hann hafði fyllstu
ástæðu til að vera ánægður með
árangurinn. Fyrirskipunin mátti
ekki vera afdráttarlaus; það gat
haft þá hættu í för með sér, að
dáþolinn skeytti hvorki umferð-
arljósum né öðru, til þess að vera
komin á ákveðnum tíma á hinn
ákveðna stað. Og ef það hindraði
hann til dæmis, að hann lægi sjúk-
ur, kannski nýuppskorinn I sjúkra-
húsi, gat hann fengið taugaáfall,
vegna þess að honum var ógerlegt
að framkvæma skipunina, sem dá-
valdurinn hafði falið í undirvit-
und hans. Með tilliti til þessa hafði
Sonny slegið nauðsynlega var-
nagla, sem girtu fyrir slíka hættu
ef til kæmi....“ Fresta ég ein-
faldlega heimsókninni þangað til
annan föstudag, klukkan tíu,“
þuldi Sandra. Þann morgun mundi
Sonny svo endurtaka þessa sömu
skipun, þegar hún væri fallin I
dásvefn.
„Þegar þú ferð héðan, ekurðu
beinustu leið heim,“ mælti Sonny
enn. „Við fyrsta græna umferðar-
ljósið, sem þú sérð, gleymirðu
símanúmerinu minu. Við það
næsta gleymirðu heimilisfanginu
mínu. Og þegar þú kemur að því
þriðja gleymirðu hvað ég heiti.
Þegar þú leggst til svefns í kvöld,
gleymirðu hvernig ég lít út, gleym-
ir hvernig húsið litur út, gleymir
að þú hafir komið hingað. Þú
gleymir, aö þú hafir nókkurntima
komiö liingaö. Endurtaktu þessa
skipun...."
Hún gerði það. Endurtók skip-
anir hans orði til orðs. Þó að þau
svo mættust á götunni á morgun,
mundi hún alls ekki bera kennsl
á hann.
„Bn á föstudagsmorguninn rek-
ur þig allt í einu minni til þess
hvar hús þetta stendur, og getur
fundið það, en þú manst samt
ekki heimilisfangið, símanúmerið
eða hvað ég heiti. Endurtaktu
þessa fyrirskipun."
Og það var eins og við manninn
mælt.
„Spyrji einhver þig hvert þú
ætlir, segir þú það ekki, því að
þú veizt það ekki. Eigi að síður
hefurðu einhverja sennilega sögu
á hraðbergi, þér til afsökunar viö
þann, sem kann að spyrja. Endur-
taktu þessa fyrirskipun.
Hún gerði það. Og Sonny ákvað
með sjálfum sér, að færa stefnu-
mótið yfir á aðra daga og stundir
þegar frá liði, til þess að ekki félli
neinn grunur á hana.
„Og nú tekurðu vel eftir einu
orði, sem ég segi og leggur þér
það á minni. Það er orðið „Xan-
adu“. Heyrir þú aðra en mig segja
það, eða þú lest það einhvers
staðar, hefur það ekki nein áhrif
á þig. En þegar þú ert hingað
komin, og heyrir mig segja það,
fellur þú samstundis i djúpan dá-
svefn. Djúpan, djúpan dásvefn,
eins og þú sefur núna. Þegar ég
— og einungis þegar ég — segi
Xanadu .... Endurtaktu þessar
fyrirskipanir....“
Hún hlýddi. Næst þegar hún
kæmi, mundi hann ekki þurfa að
beita neinum ráðum til að dáleiða
hana; hann færi til dyra, þegar
hún gerði vart við sig. Og hún
mundi ganga inn, brosa, eins og
afsakandi á meðan hún reyndi að
rifja upp hvað hann héti, og hvers-
vegna hún væri eiginlega hingað
komin. Og hann mundi bjóða
henni sæti og spyrja hana, eins
og fyrir hendingu, hvort að hún
kannaðist nokkuð við kvæði, sem
byrjaði á þessari ljóðlínu: „1
Xanadu hann Kubla Khan....“ og
áður en hann hefði sagt „Khan“,
mundi hún hafa lokað augunum
og fallið aftur á bak í stólinn.
„Xanadu", mundi hann svo endur-
taka hvað eftir annað, „Xanadu,
Xanadu, Xanadu,“ og svefn henn-
ar mundi verða fastari og dýpri
við hverja endurtekningu.
„Stattu á fætur, Sandra....“
Hún stóð á fætur og hann tók
i hönd henni. „Komdu með mér,“
sagði hann og leiddi hana upp
stigann.
Þau sátu hlið við hlið á rekkju-
stokki hans. „Sandra," mælti hann,
„þú verður að vera mér fyllilega
hreinsilin og einlæg, þegar þú
svarar næstu spurningu minni.
Það er óumræðilega mikilvægt,
að þú segir mér satt og sért ekki
einungis heiðarleg gagnvart mér,
heldur líka sjálfri þér....“ Hann
gerði nokkra þögn á máli sínu,
til þess að orð hans greyptust sem
dýpst í undirvitund hennar. „Ég
vil að þú munir.... ég vil að þú
munir alla þá karlmenn, sem þú
hefur þekkt náið, sex undanfarin
ár. Alla þá menn, sem þú hefur
þekkt náið, eða þú hefur hugsað
mikið um, eða dreymt um jafn-
vel þó að þú hafir ekki þekkt þá
persónulega að ráði. Kallaðu þá
fram úr hugskoti þínu; alla....
alla.“
Á meðan hún taldi og þuldi,
kveikti hann sér í sígarettu. Þetta
hafði allt gengið svo ótrúlega vel,
og það var ekki í fyrsta skiptið,
sem hann furðaði á því hvílík
hending það í rauninni var, sem
hann átti alla þessa hamingju
sína að þakka. Það hafði meira að
segja engu mátt muna, að hann
yrði ekki af öllu saman, og hann
var forlögunum innilega þakklát-
ur fyrir að svo fór ekki. Hefði
hann til dæmis ekki hangið heima
við sjónvarpið visst kvöld fyrir
sex mánuðum og látið sér leið-
ast; hefði ekki þessi Horne rit-
höfundur hringt heim til hans og
boðið honum i skyndisamkvæmi
og hefði nefndur Horne ekki
freistazt til þess, þegar á leið
kvöldið, að fara að gorta af dá-
valdshæfileikum sínum og síðan
að sanna þá.... Sonny brosti
gegnum sígarettureykinn.... ein-
mitt allt þetta hafði gerzt....
„Allt í lagi, allt í lagi,“ hafði
Horne sagt. „En ég tek það fram,
að það er ekki alltaf, sem mér
tekst upp.... ég er ekki neinn
galdramaður. Það heppnast á
stundum og á stundum ekki. Þetta
er ekki á neinn hátt dularfullt,
þetta byggist einungis á einfaldri,
vísindalegri tækni.... “
„Ég legg tuttugu dollara undir,
að þér takizt það ekki,“ sagði
Sonny.
„Engin veðmál, enda veðja ég
aldrei, nema þegar ég er viss um
vinninginn. En eins og ég sagði,
þá tekst mér þetta ekki alltaf.
Hver vill bjóða sig fram í tilrauna-
skyni? Þú, Sonny?"
„Nei, þakka þér fyrir. Ég vil
heldur vera áhorfandi."
Horne rithöfundur sneri sér að
hávaxinni, sveitasakleysislegri fyr-
irsætu. „Hvað segir þú um það,
Mavis. Einhverra hluta vegna eru
stúlkur oft auðveldari viðfangs
28 vikan 3. tbl.