Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 47

inn? Úti á svölunum. Það er vina-
legt þar. Við skulum hittast um
sjöleytið. Ég bíð í forsalnum.
Sambandið milli Julie og
Cecilia Thorpe hafði verið með
ýmsu móti. Fyrir langa löngu
hafði Julie hatað þessa konu. Það
var meðan Julie var mjög ung
og tilfinninganæm. En síðustu ár-
in var hún orðin skynsamari. Á
grundvelli sameiginlegrar sorgar
höfðu þær stofnað til sambands,
sem stundum nálgaðist vináttu.
En nú í kvöld var mjótt á mun-
unum á ný.
Nú stóð hún í forsalnum, klædd
í látlausan gulan kjól, dökkt
hárið silkigljáandi og horfði óró-
leg á lyftudyrnar, sem opnuðust
og lokuðust. Tveir og þrír komu
út úr lyftunni, glæsiklæddar
gamlar brúður með pastellita
lokka, gimsteina, refi og minka,
smokingklæddir karlmenn. Þeg-
ar myrkrið skall á, færðist
veizlubragur yfir Alpenstadt.
Næstum hálftíma of sein, steig
frú Thorpe að lokum með virðu-
legu fasi út í ljós kristalskrón-
unnar. Því varð ekki neitað að
þetta var tíguleg kona — grann-
vaxin og lítil, en reisuleg í fasi.
Hárið var eins og ryðrauður
geislabaugur yfir hvössum,
dimmum augunum. Hún var
íburðarmikið klædd í jaðigrænan
kjól með minkaslá. Eitt andar-
tak stóð hún grafkyrr framan
við lyftuna, strengdi á undirhök-
unum og leyfði þegnum sínum
náðarsamlegast að horfa á sig.
Svo festi hún sjónir á Julie.
— Julie! Elsku Julie! Hún
trítlaði til hennar. — Svo dásam-
legt að sjá þig! Litlar hendur
hennar voru kaldar og þurrar.
Koss hennar var eins og eftir
fuglsgogg. — Hefurðu beðið
lengi?
— Nei, svaraði Julie brosandi.
— Þú lítur vel út.
— Einmitt? Hún hnussaði og
yppti öxlum. — Finnst þér það?
Hún virti Julie fyrir sér frá
hvirfli til ilja með röntgenaug-
um. — Þú lítur bráðþokkalega
út líka, Julie, sagði hún að lok-
um, móti vilja sínum. — Sæt og
nett. Og svo dásamlegt að sjá
þig, vina mín.
Þær gengu út á svalirnar, sem
voru upplýstar með kertaljósum.
Julie valdi borð, sem var nokkuð
afsíðis. — Hvað viltu drekka?
— Lítið glas af óblönduðu
sérríi. Kvöldverðurinn er klukk-
an átta. Ég sit hjá þremur þýzk-
um konum, barónessum. Ég vona,
að þér finnist þær ekki allt of
leiðinlegar.
— Einn martíni og einn ó-
blandaðan sérrí, takk. Julie brosti
við þjóninum og brosti við frú
Thorpe yfir iðandi kertalogann.
— Varstu ekki undrandi að
heyra í mér? spurði hún.
— Undrandi? Frú Thorpe
hnussaði og brosti síðan gervi-
brosi. — Jú, svo sannarlega var
ég það. Ég hafði ekki minnstu
hugmynd um að þú ætlaðir að
fara til Evrópu í sumar. Ég hélt
alltaf að yfirmaður þinn gæti
ekki verið án þín nema stutt í
einu. Hvernig gengur hjá ykkur
á listvinnustofunni?
— Ljómandi, sagði Julie.
Þjónninn kom með glösin þeirra.
— Hvernig, sem það nú er,
sagði frú Thorpe, — þá finnst
mér reglulega hugulsamt af þér
að leggja lykkju á leið þína til
að heimsækja mig.
— Leggja lykkju á leið mína?
Julie hló. — Ó, Cecilia — í al-
vöru talað — horfðu í augun á
mér Cecilia ... — Er Russ héma?
— Russ? Þetta var eins og
más. Liturinn hvarf úr visnuðum
kinnum frú Thorpe. Hún seig aft-
ur á bak í stólnum. Andardrátt-
urinn varð þungur, eins og hún
hefði allt í einu verið gripin
lamandi þreytu, en það var ekk-
ert hjálparvana eða örvinglað í
augnaráðinu, sem hún sendi
Julie. — Russ! Hún hnussaði. —
Russ er dáinn, Julie. Þetta er
heimskuleg spurning, Julie, og
miskunnarlaus. Miskunnarlaus!
Hún lést vera hrærð og særð.
Hún þrýsti sérríglasinu að brjósti
sér. Hún brást hvergi hlutverki
sínu, sem móðir stríðshetju.
— Ég sagði það ekki til að
vera miskunnarlaus, það veiztu.
— Ja, þá, Julie... þá ... frú
Thorpe þagnaði eins og henni
hefði allt í einu dottið eitthvað
nýtt og sársaukafullt í hug. Hún
setti glasið frá sér og hallaði sér
áfram.
— Ó, Julie! Julie! Ó, vesalings
litla bam! Ó, nú skil ég þig! Ég
gæti grátið. Meinarðu, að þú haf-
ir ferðazt alla leið hingað og eytt
öllum þínum peningum í það,
til þess að... ó, mér finnst það
minnsta, sem ég get gert fyrir
þig, sé að bæta þér útgjöldin. Og
það skal ég gera, vina mín. Því nú
skil ég... En þegar allt kemur
til alls, Julie, þá sagði ég skýrt
og greinilega, að þetta væri allt
saman . . . bara . . . hugarfóstur.
Þú mannst að ég gerði það.
— Já, ég man það. Og það
næsta, sem ég frétti, ekki fullum
tveim vikum seinna, er að þú
sért farin til Sviss — til þessa
staðar hér, sem ekki einu sinni
ferðaskrifstofurnar hafa heyrt
minnzt á. Og það leynilega ...
— Bara af einskærri forvitni,
sagði frú Thrope kæruleysislega.
— Hins vegar langar mig til að
vita, hver sagði þér hvar ég væri
... Það skiptir svo sem engu máli.
— Ég hef lofað að segja ekki
frá því.
— Þá er það í lagi. Frú Thorpe
kreisti aftur fram bros. — Ég
ætlaði sannarlega ekki að vera
svona leyndardómsfull. Kæra
Julie, leyfðu mér nú að skýra
þennan hræðilega misskilning.
Það er ekki hið minnsta sam-
band milli ferðar minnar og ...
Russ. Strax daginn eftir að ég
hitti þig, talaði ég við Milton
lækni og hann sagði, að ég skyldi
fara burt, áður en ég fengi tauga-
áfall. Ég var alveg að missa vald
á sjálfri mér og þegar allt var
orðið að engu, fannst mér, sem
öllu væri lokið. Svo Milton sagði:
— Burt! Burt með þig! Nýtt um-
hverfi! Evrópa! Tahiti! Hvað sem
er! Þetta bar bráðan að. Ég gat
ekki gert öðruvísi. Svo vel þekk-
irðu mig, að þú hlýtur að vita
það.
Hún hristi höfuðið í meðaumk-
un og sjálfsásökun.
— Ó, Julie, fyrirgefðu mér.
En... Litlu títuprjónsaugun í
henni glitruðu. — Kannske var
það ekki svo slæmt samt. Því
það fékk þig til að koma til
Evrópu að minnsta kosti. Og nú
verðurðu að gera eins mikið úr
ferð þinni og mögulegt er. En
ekki hér, Julie. Þessi staður er
hræðilega dapurlegur. Sérstak-
lega fyrir unga konu. Litastu um.
Það eru ekkert nema gamal-
menni í kringum okkur. Ég er
viss um, að jafnvel ég þoli ekki
við hér mikið lengur.
— Hvar fréttir þú af þessum
stað?
— Það var svo skrýtið. Dr.
Milton hefur kort á skrifstofunni
hjá sér. Hann opnaði kortabók-
ina á Evrópukortinu, svo tók
hann eina af sprautunum sínum
og stakk með lokuðum augum.
Og það var Alepnstadt... Og
svo sagði hann: Farðu! Burt með
þig!
— Burt með þig! sagði Julie.
Frú Thorpe leit snöggt á hana.
— Cecilia, Russ er maðurinn
minn. Ég elska hann.
Einhversstaðar heyrðist daufur
bjölluhljómur í myrkrinu. Fólk
tók að rísa á fætur.
Frú Thorpe hristi sorgmædd
höfuðið. — Vesalings barn, sagði
hún lágt. — Nú skil ég, hvað
þú hlýtur að hafa hugsað. Það
eina, sem ég get gert, er að biðja
þig af innsta hjartans grunni að
fyrirgefa mér.
— Cecilia, ég skil ekki enn-
þá ... !
Frú Thorpe lyfti hendinni.
Kertisloginn glitraði í armbönd-
um hennar. — Góða, Julie. Ég
er hér til að ná mér. Þú veizt,
hvað ég á erfitt með að tala um
þetta, og ef þú heldur áfram að
æsa mig, gæti ég alveg eins ver-
ið komin aftur til Brooklyn.
Komdu nú. Það er mælzt til að
við séum stundvísar í matinn.
Framhald í næsta blaði.
HALLÖ.' ERTU PABBI ELSU?
APPELSfN
SfTRÓN
LI M E
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
VIKAN 3. tbl.