Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 42

kitra
Blnmltt
Hvern œtlaöiröu
aö hltta
2g var á
f XögreglustöÖ-
innl og sá þann
gamla sem hrœddi
. börnln pín
Segðu mér,leiö
yflr þig^af
því aö þú sást
gamla manninn
aftur
Af hverju
helduröu
____bað?-
'Eg held þú hafirT
þekkt hann.Ekki
lelö yflr raig,hann
var heldur ekki..
i’aöir
minn
Harm er enki iaöir
minn.Hann var settuk
í fangelsl fyrlr
?\, f járdrátt og í
0 andaöist þar í
5^W\ t>aö veit
® és r
Hann er dáinn
Vlö vltura bœOl ' Jj
aö hann er á lífiji
J/ , Hann er’
/nú auraur --
garaall maöur
dftir hverju erum vlö
aö blöa?3ettu manninn
lnn,svo hann valdi ekki
ónæöi,lengur
“=7/~~—nw É£ Þarf
■■■t | ~||i|iagaö komast
I r\iieim
ÍW---N U I
Jjþ/ Við lofuöum ^
J7 aö biöa þar til
Jón kæml
aftur
TO BE CONTINUEP
— Hvers vegna er drottningin döpur?
— Hana er farið að gruna, að eiginmaðurinn haldi framhjá henni.
— Er það þá satt, sem sagt er, að konungurinn eigi sér ástmær?
—• Auðvitað! Hann á hana í leynum, hana La Valliére. En drottn-
ingin hlýtur einhverntíma að komast að því. Vesalings konan. Hún er
ekki mjög sveigjanleg, cg veit ekki mikið um lífið. Sjáðu til systir, líf
prinsanna er, þegar á allt er litið, ekki svo mjög frábrugðið lífi hinna
vesælu undirmanna þeirra. Þeir gera hverjir öðrum slæma grikki og
rífast heima fyrir, alveg eins og morðingjar og mellur. Þú ættir að
sjá hana, drottningu Frakklands, þegar hún bíður eftir því á nóttunni,
að eiginmaður hennar komi, meðan hann er að skemmta sér í örmum
annarrar konu. Ef það er nokkuð, sem við Frakkar getum verið stolt-
ir af, er það ástarorka konungsins okkar. E'n vesalings litla drottning
Frakklands!
Það lék enginn vafi á því, að hinn kaldhæðni Barcarole var nú orð-
inn talsverður heimspekingur. Hann sá Angelique brosa og veifaði til
hennar.
— Líður þér ekki vel með það, Marquise des Anges, að kynnast
áhyggjum hinna stóru? Finnst þér þú þá ekki heiðarleg, hraust, og
finnurðu ekki til þess, að þú vinnur fyrir þér með hörðum höndum?
Hún svaraði ekki, því kaldhæðnislegur tónninn í stríðni dvergsins
var henni móti skapi. Til að skipta um umræðuefni spurði hún:
— Geturðu sagt mér, hvað Dona Théresita er að brugga þarna með
svona mikilli nákvæmni? Þetta hefur undarlega lykt, sem ég þekki
ekki almennilega.
— Þetta? Þetta er súkkulaði drottningarinnar ?
Angelique reis þegar á fætur og leit ofan í pönnuna. Hún sá þykkt,
dökkleitt efni, sem var ekki mjög lystilegt á svipinn. Með túlkun Bar-
caroles hóf hún samræður við kvendverginn, sem sagði henni, að í
þá lögun, sem hún væri nú að gera, þyrfti hundrað kókóbaunir, tvö
korn af mexíkönskum pipar, hnefafylli af dill, sex alexandríurósir,
sneið af persnesku epli, dálítið af kanel, tólf möndlur, tólf heslihnetur
og hálfan sykurtopp.
— Mér finnst þetta afskaplega flókið, sagði Angelique og varð fyrir
vonbrigðum. — Er þetta gott? Gæti ég fengið að bragða?
— Bragða súkkulaði drottningarinnar! Ósvífin betlikerling eins og
þú! En það guðlast! hrópaði dvergurinn striðnislega.
Þótt kvendverginum þætti þetta frekjuleg bón, lítillækkaði hún sig
með því að rétta Angelique ögn af þessari blöndu á gullskeið. Degið
var svo kryddað, að það brenndi hana í munninn, en það var einnig
þægilega sætt. Angelique sagði kurteislega:
— Þetta er Ijómandi gott.
— Drottningin getur ekki án þess verið, sagði Barcarole. —• Hún
þarf að fá nokkra bolla á dag, og þeir eru bornir til hennar leynilega
því konungurinn og öll hirðin gera grín að ástriðu hennar í þetta.
I Louvre er það engin nema hennar hágöfgi drottningarmóðirin, sem
drekkur þetta með henni, en hún er einnig spönsk.
— Hvar er hægt að fá þessar kókóbaunir?
— Drottningin lætur flytja þær inn sérstaklega frá Spáni með milli-
göngu sendiráðherrans. Það verður að baka þær steyta og hreinsa.
Svo bætti hann við í lágum hljóðum.
öll réttindi ásleilin. — Opera Mundi París. Framhald í nœsta blaOi.
42 VIKAN 3. tbl.
Með ástarkveðju frá
Rússlandi
Framhald af bls. 23.
að losa byssuna. Hann rak fótinn
í lítinn stól. Hann þreifaði aftur
fyrir sig og tók upp stólinn. Hann
hélt efst ó baki stólsins, þannig að
stólfæturnir vísuðu fram eins og
horn, og fór á móti henni. Nú var
hún komin að „símanum". Hún þreif
hann upp og miðaði. Svo fálmaði
hún eftir bjöilustrengnum. Bond
þaut áfram og sló með stólnum. Kúl-
urnar skullu á loftinu og gibsið
hrundi niður yfir höfuð hans.
Bond sló aftur. Stólfæturnir lentu
sitt hvorum megin við mitti konunn-
ar annarsvegar og hins vegar sitt
hvorum megin við axlir hennar.
Hún var þrælsterk. Þó varð hún að
hörfa, en aðeins upp að veggnum.
Þar tók hún að hrækja á Bond,
yfir stólsetuna, og fálmaði í.áttina
til hans með prjóninum.
Bond stóð eins langt frá og hand-
leggir hans leyfðu. Svo miðaði hann
og sparkaði í framréttan úlnliðinn.
Prjónninn hentist inn í herbergið og
stóð upp á endann í gólfteppinu
fyrir aftan hann.
Bond kom nær. Hann hugsaði um
málið. Jú, hann hélt konunni ör-
ugglega upp að veggnum með stól-
fótunum. Hún komst ekki úr þeirri
spennitreyju, nema með ofurmann-
legu afli. Handleggir hennar, fætur
og höfuð var óhindrað, en líkami
hennar var þrælfastur við vegginn.
Konan hvæsti eitthvað á rúss-
nesku. Hún spýtti á hann yfir stól-
setuna. Bond drjúpti höfði og þurrk-
aði af andlitinu á erminnj sinni.
Svo leit hann upp og á æðislegt
andlitið.
— Þetta er nóg, Rosa, sagði
hann. — Deuxiéme verður kominn
hingað eftir andartak og eftir
klukkustund eða svo, verður þú
komin til London. Það sér enginn,
þegar þú ferð frá hótelinu. Það
sér enginn, þegar þú kemur til
Englands. I raun og veru munu
mjög fáir sjá þig nokkurn tíma
framar. Héðan í frá ertu aðeins
númer í leyniskjöium. Þegar við
höfum lokið okkur af við þig, er
ekkert við þig annað að gera en að
senda þig á geðveikrahæli.
Andlitið, sem var aðeins fáein
fet frá honum, var að breytast. Nú
var allt blóð horfið úr því og það
var gult. En ekki af ótfa, áleit
Bond. Föl augun horfðu beint inn
í hans. Þau höfðu ekki verið yfir-
buguð. Slímrakur, sköpulagslaus
munnurinn breikkaði í brosi.
— Og hvar verður þú, þegar ég
er komin á geðveikrahæli, hr. Bond?
— O, ætli ég haldi ekki áfram
við mitt starf?
— Eg held ekki, Angliski Spion.
Bond tók varla eftir orðunum.
Hann hafði heyrt dyrnar opnast.
Hlátursgusa barst um herbergið fyr-
ir aftan hann.
— Eh bien. Þetta var röddin
glaðlega, sem Bond þekkti svo vel.
— Sjötugasta stellingin! Nú loksins
hef ég séð allt. Og hugsa sér, að