Vikan - 28.01.1965, Síða 28

Framhaldssagan eftir
Serge og Anne Golon
33. hluti
Allt í einu hvarf hann. Angelique rak upp lítið hróp. Svo
varð henni ljóst, að maðurinn hafði aðeins gengið niður
þrjú eða fjögur skref, sem lágu frá bryggjunni niður að
árbakkanum. Án þess að hugsa sig um, gekk hún einnig
niður þrepin og rak sig næstum á ókunna manninn, sem
hallaði sér upp að bryggjunni.
— Ég get ekki skilið, hvernig í ósköpunum nokkur getur verið hrif-
inn af þessum f.ianda.
Rétt í sama bili kom lítil stúlka Þjótandi inn og bað fljótmælt á
spænsku um súkkulaði hennar hátignar. Angelique þekkti, að Þetta
var Philippa. Sagt var að stúlkan væri laundóttir Philips IV Spánar-
konungs og María Theresa hefði fundið hana yfirgefna i göngum
konungshallarinnar og alið hana upp.
Angelique stóð upp og yfirgaf Donu Théresitu. Dvergurinn vísaði
henni út um lítið hlið, sem opnaðist út á bryggjuna.
— Þú hefur ekki spurt mig, hvernig mér gangi, sagði Angelique við
hann.
Henni fannst allt i einu að dvergurinn hefði breyzt i grasker, því
hún sá ekkert annað en stóra appelsínugula silkihattinn. Barcarole var
að horfa niður fyrir sig. Angelique settist niður á dyraþrepið til þess
að vera á hæð við litla manninn og horfði inn í augu hans.
— Svaraðu mér!
— Ég veit, hvernig þér hefur gengið. Þú hefur yfirgefið Calembre-
daine og gengið í hóp með fína fólkinu.
— Þetta hljómar eins og þú sért að ásaka mig! Herurðu ekki heyrt
um orrustuna á Saint-Germain markaðinum? Calembredaine er horfinn.
Hvað mig snertir, heppnaðist mér að flýja frá Chatelet. Rodogone
ræður núna i Nesle turninum.
— Þú átt ekki lengur heima í undirheimunum.
— Ekki þú heldur.
— Ó, jú, vist! Ég á alltaf heima þar. Það er mitt konungdæmi, sagði
Barcarole einkennilega hátíðlega.
— Hver sagði þér allt þetta um mig?
— Trjábotn.
— Hefurðu séð hann aftur?
— Ég fór til að borga honum skatt. Hann er okkar Stóri-Coesre núna.
Ég býst við að þú vitir það?
— Nei, ég vissi það ekki.
— Ég fór þangað með pyngju fulla af hlöðvisdölum. Hú! Hú! Stúlka
mín! Ég var ríkasti töffinn á allri samkomunni!
Angelique tók um hönd dvergsins, einkennilega sívala, feita, litla
hönd, eins og barnshönd.
— Barcarole, ætla þeir að gera mér mein?
— Ég held að það sé engin kona í París, sem húðin hangir jafn laust
á.
— Það verður ekki hjá því komizt. Það getur verið, að ég deyi,
en ég sný aldrei aftur. Þú getur sagt Trjábotni það.
Dvergur drottningarinnar tók fyrir augun með dapurlegri hreyfingu:
—■ Ó, það er hræðilegt að hugsa sér, að svona falleg stúlka skuli
verða skorin á háls!
Þegar hún var að fara út, þreif hann i pilsið hennar og sagði:
— Okkar á milli sagt, það væri betra að þú segðir Trjábotni það
sjálf.
Frá desembermánuði og áfram helgaði Angelique veitingastofunni
alla sina krafta. Fjöldi viðskiptavinanna fór sivaxandi. Fréttin um
velheppnaða veizlu blómasölukvennanna hafði breiðzt út eins og eldur
í sinu. Le Coq Hardy var að sérhæfa sig í veizluhaldi. Verzlunarfólk,
sem þótti gaman að skemmta sér við mat og drykk í góðum félags-
skap og til að auka dýrð verndardýrðlinga sinna, kom til að halda
veizlur sínar undir nýferniseruðu þaki Le Coq Hardy, þar sem ævin-
lega var hægt að njóta beztu fáanlegra krása.
Smám saman tóku hópar skemmtigjarnra borgara, listamanna og
heimspekinga, að heimsækja Le Coq Hardy. Þetta voru menn, sem
kröfðust réttar fyrir allar líkamlegar nautnir og afneituðu guði. Það
var ekki auðvelt að losna við eyðileggingu þeirra, en Það sem meira
máli skipti, var að þeir voru sérstaklega vandlátir í íæðuvali og þótt
Angelique væri stundum skelfd vegna hugsanagangs þeirra og fram-
komu, treysti hún á, að þeir væru svo mikil auglýsing fyrir stað hennar,
að ekki liði á löngu áður en hástéttirnar færu að koma þangað líka. Með
svitastorknar brár, rjóðar kinnar af eldshitanum, hrjúfa fingur og
fitustorkna, vann Angelique störf sín án þess að hugsa um nokkuð
nema nútíðina. Henni var ekki mikið fyrir þvi, þótt hún Þyrfti að
hlæja, svara snöggt fyrir sig eða slá á frekjulega hönd. Og hún hafði
gaman af því að hræra í sósum, búa til kræsilega rétti á fötin og þvo
upp diskana.
Hún minntist þess, að þegar hún var lítil stúlka heima i Monteloup,
hafði henni þótt mjög gaman aí að snúast í eldhúsinu, en það var
öllu fremur í Toulouse, sem henni hafði lærzt ánægjan við eldhússtörf-
in og vandlæti í fæðuvali, og fæðumeðferð, undir stjórn Joffrey de
Peyrac en veizlur hans, í höll hinna glöðu vísinda, voru frægar um
allt konungdæmið.
Þegar vetraði, varð Florimond alvarlega veikur. Það rann stöðugt
úr nefinu á honum og gröftur vall úr eyrunum.
Tuttugu sinnum á dag, gaf Angelique sér tíma til að þjóta upp stigana
sjö, upp í litla herbergið, þar sem sóttheitur litli líkaminn barðist sína
einmana baráttu við dauðann. Hún titraði i hvert skipti, sem hún
nálgaðist rúmið, og varpaði öndinni léttar, þegar hún sá, að sonur henn-
ar andaði ennþá. Hún strauk blíðlega um hátt, heitt ennið, sem svitinn
streymdi af.
— Litli vinur minn! Gimsteinninn minn!.... Lofaðu mér að halda
litla drengnum mínum! Ég bið þig einskis annars, kæri guð. Ég skal
fara I kirkju aftur, ég skal láta lesa messur. En leyfðu mér að halda
litla drengnum minum....
Á þriðja veikindadegi Florimonds, skipaði Matrie Bourjus, fúll í
bragði svo fyrir að Angelique flytti inn í stóra svefnherbergið á fyrstu
hæð, sem hann hafði ekki sofið í síðan kona hans dó. Var hægt að
hjúkra veiku barni nægilega vel í herbergi, sem ekki var stærra en fata-
skápur, þar sem sex manns og einn api voru saman komin á hverri
nóttu? Svona höguðu engir sér nema sígaunarnir og hjartalausar betli-
kerlingar.
Florimond náði sér aftur en Angelique varð kyrr í stóra svefnher-
berginu á fyrstu hæð, með börnin sín tvö, en Linot og Flipot fengu
sitt eigið risherbergi. Rosine hélt áfram að sofa hjá Barbe.
— Og þar að auki, sagði Maitre Bourjus, og reiðin roðaði kinnar
hans, — væri mér kærkomið að þú hættir að móðga mig með því að
láta Þerinan herjans þjónsræfil koma með eldivið inn í húsagarðinn
minn á hverjum degi, fyrir framan augun á nágrönnunum. Ef þú
þarft að hlýja þér, geturðu náð i eldivið úr mínum eldiviðarstafla.
Svo Angelique kom þeim boðum til de Soissons hertogafrúar með
þjóninum, að hún þyrfti ekki lengur á gjöfum hennar að halda og
þakkaði henni fyrir hjálpina. Hún gaf þjóninum þjórfé, þegar hann
kom í síðasta sinn. Þjónninn, sem aldrei hafði náð sér eftir undrunina
fyrsta daginn, kinkaði kolli.
— Ég hef neyðzt til að gera allskonar hluti á ævi minni, það er
staöreynd, en ég hef aldrei séð kvenmann á borð við þig.
— Það hefði verið allt í lagi, hreytti Angelique út úr sér til baka, —
ef ég hefði ekki neyðzt til að horfa upp á þig líka.
Upp á síðkastið hafði hún verið að dreifa matnum og fötunum, sem
Madame de Soissons hafði sent henni, milli betlara og flækinga, sem
í sívaxandi mæli voru farnir að safnast saman við Le Coq Hardy. Meðal
þeirra sá hún mörg kunnugleg andlit, illúðleg og ógnandi. Með fram-
komu sinni skoraði hún þögul á þennan hóp að viðurkenna rétt hennar
til frelsisins. En þeir urðu þvi meir óþolandi, sem dagarnir urðu fleiri,
og heimsóknum þeirra ógnuðu hennar nýju atvinnu og atvinnustað.
Jafnvel viðskiptavinir Le Coq Hardy mótmæltu ,þessari innrás, sögðu
að nágrenni krárinnar væri meira flækingabæli en í kringum kirkju-
dyrnar. Lyktin af þeim og ógeðið að þurfa að horfa upp á rennandi
bólur þeirra og sár, var ekki beinlínis lystaukandi.
Maitre Bourjus fékk smá æðiskast og að þessu sinni var reiði hans
réttlát.
— Þú lokkar þá til Þín, eins og rottur og mýs draga að sér ketti.
Hættu að gefa þeim ölmusu og losaðu mig við Þessa plágu, eða ég
neyðist til að láta þig fara.
Hún mótmælti áköf:
— Hversvegna heldur þú, að þín veitingastofa sé meira hrjáð af
betlurum og flækingum en aðrar? Hefurðu ekki heyrt, að það er hall-
æri í öllu landinu? Það er sagt, að sveltandi bændur þyrpist inn í borg-
irnar eins og herflokkar og hinir heimilislausu séu orðnir fjölmennari
en þeir, sem eiga eitthvert athvarf....
En hún var hrædd.
Þrir hræðilegir mánuðir liðu. Kuldinn og hallærið jókst. Betlararnir
urðu ógnandi. Angelique ákvað að fara til fundar við Trjábotn. Hún
hefði átt að gera það fyrir langa löngu, samkvæmt ráði Barcarole, en
það lá við að það liði yfir hana við þá hugsun eina saman, að stíga
aftur inn í hús Stóra Coesre.
En einu sinni varð hún að yfirvinna ótta sinn, yfirstíga enn einn
erffiðleikann á göngu sinni, vinna nýja orrustu. Á dimmri og frost-
kaldri nóttu lagði hún af stað til Faubourg Saint-Denis.
Hún var leidd fyrir Trjábotn. Hann leyndist djúpt inni í húsinu
sínu, á einskonar hásæti í reyknum og sótinu frá olíulömpunum. Kop-
arkerið var á gólfinu. fyrir framan hann. Hún kastaði þungri pyngju
í það og annarri gjöf til, steiktum sauðarbóg og stórum brauðhleif;
þetta var sjaldséð góðgæti um þessar mundir.
— Þú kemur ekki vonum fyrr, muldraði Trjábotn. — Ég hef átt
von á þér, Marquise, langa lengi. Veiztu, að þú leikur hættulegan leik?
— Ég veit það, og það er þér að þakka, að ég er ennþá lifandi.