Vikan - 28.01.1965, Síða 31

Upplýsingamiðstöð C. D. Indicator á heimsþingi kvenna í London.
D. D. INDICATOR
HEFUR FARI > SIGURFÖR UM HEIMINN
Þúsundir kvenna um allan heim nota nú C. D. INDICATOR, svissneskt reikm-
tæki, sem reiknar nákvæmlega út hina fáu frjóu daga í mánuði. Lækna-
vísindi 56 landa ráðleggja notkun C. D. INDICATORS, jafnt ef barneigna
er óskað sem við takmarkanir þeirra.
C. D. INDICATOR er hin sjálfsagða eign hverri konu, jafn ómissandi og
nauðsynleg og armhandsúrið, sem sýnir henni tímann.
Hinn heimsfrægi japanski vísindamaður, Dr. Ogino, sem kerfi þetta hefur
verið nefnt eftir, skrifar: „Þetta litla tækí er að mínum dómi tæknilegt und-
ur, sem nákvæmlega og við allar aðstæður sýnir hina frjóu og ófrjóu daga
konunnar eftir kenningu Dr. Knaus og minni. Tækið er svo snilldarlega
útbúið, að ég lýsi því yfir eftir beztu samvizku, að ég þekki ekkert hjálp-
argagn eða tæki, sem léysir verkefni þetta jafn örugglega af hendi og
C. D. INDICATOR".
Sendið eftirfarandi afklippu ásamt svarfrímerki til C. D. INDICATOR,
Pósthólf 1238, Rvík, og vér sendum yður að kostnaðarlausu allar upplýsingar.
Jói taldi þrisvar. Alltaf sama út-
koman.
Nú var illt í efni.
Hann gat ekki lótið í ijós óhyggj-
ur af geymunum, sem fóru í sjó-
inn. Þó mundi einhvern fara að
gruna hvað í þeim væri. Kannske
voru þeir jafnvel búnir að finna
þó og vissu hvað í öðrum þeirra
var. Þó var það óvíst. Kannske
mundi verksmiðjan taka þó til baka
og setja ó þó gas og selja þó eitt-
hvað annað. Gasið er fyllt ó geym-
ana þangað til þrýstingurinn er
kominn að ókveðnu marki. Ekki
eftir vigt. Þannig gæti geymirinn
farið um víða veröld ón þess að
nokkur vissi hve dýrmætir hlutir
væru í honum.
Og þó...
Geymirinn, sem tekinn var í sund- •
ur. Með skrúfuðum botni, hlaut að
leka gasi. Kannske yrði það rann-
sakað og hið sanna kæmi í Ijós.
Kannske yrði honum bara hent,
sem ónýtum. Eða seldur í brota-
jórn. Eða bara lótinn liggja á botni
hafnarinnar . . .
En ef upp kæmist, hvað í geym-
inum væri, mundi verða rannsakað
hverjir hefðu fengið gassendingu
með Gullfossi í þetta sinn. Þó mundu
böndin berast að honum.
Hann ókvað að skrifa Thran og
skýra mólið fyrir honum. Biðja hann
um að grennslast varlega fyrir um
það, hvað af þessum tveim geym-
um yrði, og reyna að koma þeim
undan ef hægt væri.
Hann ókvað einnig að gera enga
kvörtun til tryggingarinnar. Þó
mundi kannske fóst frestur í mál-
inu, eða jafnvel að geymarnir
fengju að vera kyrrir á botninum,
þangað til þeir gætu gert tilraun
til að ná þeim upp.
En á meðan var um að gera að
losa sig við sönnunargögnin hér
heima. Hann hjálpaði Jóa við að
bera alla geymana inn í hús, og
þar tók Jói til óspilltra málanna
að opna þá, en Keli tók jafnóðum
við bókunum og pakkaði þeim
vandlega niður ( sterka pappa-
kassa, sem hann hafði áður látið
stela fyrir sig hjá fyrirtæki, sem
hann hafði engin viðskipti við. S(ð-
an létu þeir alla geymana á gaml-
an vörubíl, sem Jói átti, og óku
með þá að næturlagi suður á Stapa,
þar sem þeir sturtuðu þeim í sjó-
inn.
Síðan fóru þeir til baka og sóttu
kassana með handritunum, fóru
með þá í hálfbyggt fjölbýlishús vest-
ur á Seltjarnarnesi og stöfluðu þeim
þar upp, vel og vandlega. Breiddu
yfir þá presenningu. Fóru svo heim.
Thran hugsaði málið vel og
lengi. Loks kom hann að máli við
froskmann, sem auglýsti þjónustu
sína ( dagblaði. Hann bauð honum
1000 krónur danskar fyrir smá-köf-
un ( höfninni. Hinn þóttist vita að
eitthvað smygl væri á döfinni og
heimtaði 2000 krónur. Thran gekk
að þv( eftir nokkurt þras.
Svo leigði hann sér lítinn hrað-
bát og þeir komust klakklaust á
staðinn klukkan um þrjú eina nótt-
ina í rigningu og köldu veðri. Kaf-
arinn fann geymana eftir dálitla
leit. Batt við þá tvo loftbelgi, sem
hann fyllti með lofti, til að létta
þá. Batt líka taug við þá. Hinn
endann í bátinn. Svo keyrðu þeir
af stað. Ljóslaust og varlega. Eftir
langa mæðu komust þeir að öðru,
gömlu bátræksni, sem Thran hafði
keypt sér. Bundu taugina við hann.
Fóru svo burtu. Fyrir þetta fékk
kafarinn umsamið kaup. Vissi
aldrei hvað til stóð.
Thran fór daginn eftir á gamla
bátnum út að Refshalaeyju, þar
sem hann kannaðist við krana-
stjóra, sem tók upp fyrir hann gas-
geymana tvo. Kranastjórinn hló
mikið að honum. Hélt hann ætlaði
að selja þá ! brotajárn. Borgaði sig
ekki, sagði hann. En setti þá á
bílinn, sem Thran var með. Þáði
100 krónur og tvo bjóra. Svo fór
Thran heim með geymana. Hann
þekkti þá ekki ( sundur. Sá engan
mun á þeim. Reyndi ekki að opna
þá. Beið í þrjá mánuði, þangað til
hann sendi þá á sama hátt og hina
heim til íslands.
Þess vegna var það, að handrit-
in komu í tvennu lagi hingað heim.
Með þriggja mánaða millibili. All-
ur heimurinn undraðist hvað orðið
hefði af því, sem ekki var í fyrri
sendingunni. Handritaránið varð
heimsfrægt á sínum tíma, og ennþá
hefur ekki komizt upp um ræningj-
ana. Ekki fyrr en nú, að ég segi
frá því.
En af skiljanlegum ástæðum nota
ég ekki rétt nöfn í sögunni. Ég veit
réttu nöfnin. Ég var nefnilega mjög
kunnugur málinu allan tímann . . .
Já, vel á minnzt. Hvernig hand-
ritin komust endanlega til skila?
Jú, það kom sendiferðabíll heim
til Einars Olafs Sveinssonar einn
laugardagseftirmiðdag. Var með
sex stóra pappakassa fulla af bók-
um og blöðum. Setti þá inn í bíl-
skúr hjá honum. Sagði að einhver
hefði hringt á stöðina. Beðið um
bíl vestur á Seltjarnarnes. Sagt bíl-
stjóranum að taka þessa kassa, sem
þar voru ! ákveðnu húsi. Fara með
þá til Einars. Hann mundi borga
reikninginn.
„Tvo hundruð og sextán krónur,"
sagði hann og rétti Einari nótuna.
Einar var að kíkja ( kassana.
Hann opnaði einn þeirra og horfði
ofan í hann lengi.
Lengi.
Hann klóraði sér í höfðinu, leit
upp í loftið. Horfði niður á gólfið.
Náði í blýantinn sinn úr vestisvas-
anum. Lokaði augunum.
Sagði síðan þessa gullvægu,
meitluðu setningu:
„Þat var ok ..." ýc
Engar spurningar, takk
Framhald af bls. 37.
ekki lykilorðinu! Og svo hvarf
hann inn í búð.
Síðasta sinn, sem hún var með
í leiknum að finna hulinn fjár-
sjóð, var þegar hún var fjórtán
ára. Hún mundi eftir því, að
hún hafði meitt sig í hnénu og
hitt smástrák, sem stóð á því
fastar en fótunum, að hann væri
fjársjóðurinn. Þetta ævintýri í
kvöld var áreiðanlega ekki ár-
angursríkara, en hún varð að
viðurkenna, að hún hafði aldrei
verið svona glöð og eftirvænt-
ingarfull, síðan hún var í fjár-
sjóðsleiknum á bernskuárunum.
Og jafnvel þótt hún væri nú búin
að flækja sig inn í eitthvað
skuggalegt fyrirtæki, var þó
margt sem var traustvekjandi
við þennan mann, sem var end-
urskoðandi og hafði mætur á
sömu blómum og hún, plús georg-
inum. Þess utan var hann ljóm-
andi laglegur, það sá hún þegar
hann kom eftir götunni.
Þegar hann nálgaðist hana
mundi hún allt í einu eftir fyrir-
skipunum hans. — Nei, er þetta
ekki Herb Chase! Hvenær
komstu til . . .
— Uss, haldið áfram, ekki að
líta við, hvíslaði hann óðamála.
Og þegar hún hlýddi, og fór að
hlaupa við fót við hlið hans,
andvarpaði hann og sagði: -—-
Guði sé lof að þér eruð ekki
kona Lots.
Hún ætlaði að fara að skamm-
ast út af því tillitslaus hann væri,
þegar hann spurði hana hvort
henni þætti ekki góður humar.
— Ha?
— Steiktur humar. Og kálfa-
kjöt í madeirasósu?
— Já, og jarðarberjaís.
— Ég vil heldur súkkulaðiís.
Hvað fleira? — Rækjusalat?
Flýtið yður, það er áríðandi.
— Jæja, hvítvín, hnetusmjör
og rækjusalat. Allt í lagi, kvöld-
þættir í sjónvarpinu, ef þér endi-
lega viljið vita það. Og Leopold
Stokowski, óperusýningar, gömul
danslög. Hvers vegna er þetta
svo áríðandi?
— Skiptir ekki máli. Ég er
líka hrifinn af öllu þessu. Og
Charles Dickens, járnbrautinni á
Long Island, tennis, og þykkum
ullarpeysum. Hvað er það, sem
þér hafið óbeit á?
— Flónelsnáttfötum, glímu og
brauðbúðingi. En þér?
— Slúðursögum og Camembert
osti.
— Ég elska Camembert ost.
— Þré eruð námfús. Biblíu-
kvikmyndir, bikini og hrásilki-
föt.
— Það er skrítið, ég þoli ekki
hrásilkiföt.
Allt í einu sleppti hann hand-
legg hennar og snerist á hæl. —
O, — fari það í logandi. Hann
ýtti henni upp að húsvegg og
hvíslaði: — Hefurðu varalit?
Án þess að taka eftir að hann
þúaði hana allt í einu, tók hún
varalitinn upp úr töskunni og
um leið rétti hann henni spegil-
inn, sem hann hafði haft í vas-
anum. — Fljót, skrifaðu síma-
númerið þitt.
— En ég er með blað og blýant.
— Notaðu samt sem áður
spegilinn, en flýttu þér. Þetta er
bara ef ske kynni...
— Ef ske kynni að ske? í al-
VIKAN 4. tbl. m