Vikan - 10.06.1965, Blaðsíða 49

mannanna afturi og spyrja þá.
En hann heyrir ekki neitt í
lieyrnartækinu, sambandið er
rofið.
Hann snýr sér að Mercier og
gefur honum merki um að taka
við. Aðstoðarflugmaðurinn sér
blóð renna niður kinn foringj-
ans.
Mercier tekur stýrið i aðra
liöndina og grípur bensíngjöf-
ina með hinni. Vélin lætur ekki
að stjórn, en æðir lóðrétt mót
skýjum með drynjandi mótor-
um.
Á þessn augnabliki telcur ung-
ur liSsforingi i annari vél mgnd,
sem er að likindum ein merki-
legasta mynd sem tekin var í
síðari heimsstyrjöldinni. En
mennirnir i stjórnklefanum hafa
ekki hugmynd um að vél þeirra
hefir fengið sprengja miðskips,
sem sprengdi flugvélina í tvennt.
Mennirnir aftur í vita það. Allt
í einu þagnar vélardynurinn,
þögnin er alger. Svo minnkar
hraðinn. Sjóndeildarhringurinn
snýst fyrir augum þeirra.
Stélið fellur til jarðar eins
og steinn, aðeins á ská. 'Beaulieu
og Champromis hendast yfir
klefagólfið og skeila á lokuðu
skilrúminu milli fram- og aft-
urskips.
Merkisberinn Faudry þeyttist
úr afturturninum og hentist á
eftir þeim. Bertrand liðþjálfi er
sá eini sem ekki lireyfist úr
turni sinum. Gegnum þokumökk-
inn, —, hvaðan kom öll þessi
þoka? — greina þcir dinglandi
fætur hans. Hann hlýtur að hafa
fengið í sig sprengjubrot og dá-
ið. Þeir verða að gá að hvort
hann er í raun og veru dáinn.
— Nei, það er enginn timi til
þess. Þeir verða að stökkva án
tafar, það eru aðeins sekúndur
þangað til vélarparturinn skell-
ur á jörðina.
Mennirnir þrir spyrna i skil-
rúmið og hífa sig upp á lestar-
lokurnar, — það var lán að þeir
voru búnir að draga véibyss-
urnar inn, svo að þær voru
ekki fyrir.
Champromis stekkur út um
vinstri lokuna og Faundry fylg-
ir eftir. Beaulieu liggur á hnján-
um við hægri lokuna, reisir sig
upp og ætlar að spyrna frá, en
það er eitthvað sem heldur hon-
um föstum, ein ólin á fallhlif-
inni hlýtur að hafa fest sig á vél-
byssunni. Beaulieu reynir að
rífa sig lausan, í ofsalegri
hræðslu og kippir í eins og hann
hefir kraft til, •—- hann losnar.
Kalt loftið slær hann i and-
litið, eins og hnefahögg, rifur
af honum hjálm og gleraugu.
Allt snýst fyrir augum hans.
Handfangið! — Lyfta hægri
handleggnum. — Rautt liand-
fang. — Taka í það!
Nei, andartak. Einmitt þegar
hann ætlar að kippa í handfang-
ið man hann eftir Jean Tourteau
liðsforingja, sem var fallhlífar-
Norska garnið
Peer Gynt
CPétur Gautur)
FALLEG MYNZTUR
hermaður 1939—1940, og sem
aldrei gleymdi að troða inn í
félaga sina réttum handtökum
við að losa fallhlífarnar: —
Reynið að ná jafnvægi í loftinu
áður en þið losið, og kippið ekki
í fyrr en þið sjáið jörðina. . . .
Beaulieu sér jörðina og kippir
í. Hann tekur fast í og finnur
snöggan sársauka milli fótanna.
Allt i einu finnst honum að
hann sé á leið upp aftur. Him-
inninn er blár. Hann litur nið-
ur fyrir sig og sér grænan blett.
— Engi. ■— Þá minnist hann
aftur orða Tourteaus: — Þú get-
ur stýrt fallhlífinni með þvi að
taka i ólarnar....
Engið nálgast. Karlar koma
hlaupandi. .. . Þjóðverjar....
í stjórnklefa vélarinnar, sem
enn er á lofti, heldur baráttan
áfram upp á lif og dauða. Þegar
Mercier finnur að stýrið verkar
ekki, liugsar hann fyrst um Val,
sprengjumanninn sem liggur á
maganum i glæru nefi vélarinn-
ar. Val er sá eini sem ekki er
með falllilífina á sér. Hann gat
ekki haft hana á sér vegna
þrengslanna. Val varð að skríða
til baka og spenna fallhlífina á
sig inni i stjórnkléfanum.
En stóllinn sem Mercier situr
í er festur á skinnur og er fyrir.
Hann þarf að ýta honum aftur
svo að Val komist. Ennþá ganga
mótorarnir, með 4000 hestafla
krafti mót skýjum, svo að liann
þarf ekki annað en að losa
klemmurnar sem halda stólnum,
þá rennir hans eigin þungi hon-
um til baka.
En á því augnabliki stanza
mótorarnir. Vélin stingst á nef-
ið og Mercier hendist um koll,
rennur undir mælaborðið og inn
i gegnum lokuna fram í nefið.
Stóllinn rennur á eftir honum
og teppir nú opið.
Plexiglerið er götótt eftir
sprengjubrot. Mercier snýr höfð-
inu og sér Val fyrir ofan sig.
Hann hafði fengið sár eftir
sprengjubrot á hálsinum og and-
litið var löðrandi í blóði.
Gegnum glerið sáu þeir jörð-
ina nálgast óðfluga. Hlið við
hlið reyna þeir að ýta stólnum
frá opinu og sjá hönd Rollands
majórs sem hjálpar til. Allt í
einu fer stóllinn frá og þeir
þeytast inn i stjórnklefann og
lenda út í vegg. Flugvélarflakið
er farið að snúast i loftinu,
vegna þyngdar mótoranna.
Val spyrnir við fótum, styður
sig við klefavegginn með ann-
arra liendinni og reynir að koma
á sig fallhlífinni með liinni.
Rolland og Mercicr spenna ól-
arnar fastar. En klefinn snýst
stöðugt og þeim finnst hvert
handtak taka eilifðartima.
Hvert sinn sem flakið snýst
sjá þeir jörðina koma nær.
Sprengjurnar fjórar eru enn þá
i sprengjuklefanum. Um leið og
Mercier sá að þeir voru að
hrapa, ýtti hann á linapp með
APPELSÍN
SÍTRON
L I M E
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
VIKAN 23. tbl.