Vikan - 16.09.1965, Side 14

VIKAN HEFUR RÆTT VIÐ GÍSLA STEINGRÍMSSON ÆVINTÝRA*
MANN ÚR VESTMANNAEYJUM, SEM SIGLT HEFUR UM FLEST
HEIMSINS HÖF OG OFT KOMIZT í HANN KRAPPAN.............
Texti: Sigurgeir Jónsson
Gísli var í vélnni á Tai Yang. Hér er hann lengst
til vinstri með tveim Norsurum.
Það eru orðnir nokkuð margir Islendingarnir,
sem lagt hafa leið sína um fjarlægar slóðir.
Siglingarnar hafa heillað marga og þó sér-
staklega siglingar ó norskum skipum. Líklega
hefur flesta pilta einhvern tímann dreymt
um svaðilfarir og ævintýri í framandi höfnum í öðr-
um heimsálfum. I Vestmannaeyium er maður, sem
ungur lagði út í þetta og lenti í töluverðu af ævin-
týrum. Blaðamaður Vikunnar var í Vestmannaeyj-
um fyrir skemmstu og átti þá tal við manninn, sem
heitir Gísli Steingrímsson, og skráði nokkuð af sög-
um hans. Gísli er búsettur í Eyjum og vinnur þar
í síldarverksmiðjunni. Eftir að hann kom úr sigling-
unum hefur hann lagt stund á ýmiss konar störf,
var meðal annars kennari einn vetur við barnaskól-
ann. Það er vitanlega ekki annað hægt en stikla
á stóru í frásögninni, hún öll yrði efni í heila bók,
og á það líka sannarlega skilið. En við skulum
ekki dvelja lengur fyrir utan efnið heldur gefa Gísla
orðið og sjá, hvernig þetta atvikaðist.
Það var árið 1953, þegar ég var 18 ára, að ég
og félagi minn, Ragnar Jóhannesson fengum þá
flugu í höfuðið að fara sem innflytjendur til Kan-
ada. Bróðir minn hafði verið þar úti og var búinn
að fylla okkur af sögum um bardaga við villidýr
og glæpamenn. Svo að við afréðum að fara,
fengum okkur öll nauðsynleg gögn, svo sem
innflutningsleyfi og fleira. Við kvöddum alla ætt-
ingja og vini í Eyjum og lögðum af stað til Reykja-
víkur einn góðan veðurdag. Þegar þangað kom,
var það okkar fyrsta verk að fara á skrifstofu
innflytjendaráðs Kanada og athuga um leyfin. Þar
fengum við þær leiðindafregnir, að við gætum ekki
komizt til Kanada fyrr en eftir þrjá mánuði,
þar sem ákveðið ársfjórðungsinnflytjenda-
magn væri fengið. Við stóðum uppi alveg
ráðalausir. Ekki gátum við snúið við heim
aftur, þar yrðum við bara hafðir að háði
og spotti. Þá var það, að Raggi kom með
prýðisgóða tillögu. Hvernig væri að skreppa
til Noregs og fara á einhvern dallinn þar?
Við höfðum heldur engin umsvif með það
heldur smelltum okkur með Gullfossi til Kaup-
mannahafnar. Það kom ýmislegt skemmtilegt
fyrir á leiðinni, til dæmis, þegar við komum
við í Leith. Þar nenntum við ómögulega að
bíða eftir vegabréfaskoðun heldur hlupum í
land án þess og settum með því allt á annan
endann. Frá Kaupmannahöfn fórum við sem
leið liggur til Osló og þar átti heldur betur
að grípa gæsina og fara á skip á stundinni.
En það var heldur erfiðlekum bundið. Við
höfðum vitanlega ekki haft rænu á því að
verða okkur úti um meðmæli áður en við
lögðum af stað og þar stóð hnífurinn í kúnni.
Án þeirra komumst við hvergi í skipsrúm. En
góðviljaðir menn urðu til að hjálpa okkur.
Bjarni heitinn Ásgeirsson sendi skeyti til Bæj-
arútgerðar Vestmanneyja og fékk skeyti um
hæl með meðmælum. En ekki fengum við
ennþá pláss fyrir það. Við vorum orðnir
staurblankir og réðum okkur því í heyskap
uppi í sveit, meðan við biðum eftr því að
eitthvað hægðist um. Mér fannst skemmtilegt
að vinna við heyskapinn, þó að óttalegt forn-
aldarlag væri á mörgum hlutum þarna. Til
dæmis var til ný dráttarvél í fullkomnu lagi
á bænum, en hún var aldrei notuð heldur
voru tveir afgamlir húðarjálkar látnir um a11-
an aðdrátt.
Loksins fengum við þau langþráðu skila-
boð, að við ættum að mæta til Osló og gang-
ast undir læknisskoðun, það væri búið að
ráða okkur á skip. Við biðum ekki boðanna
heldur þutum af stað og vorum lögskráðir
á olíuskip, sem lá í Liverpool í Englandi. Við
vorum sendir þangað með flugvél daginn
eftir skoðunina og þarna lá hinn fyrirheitni
farkostur. Skipið hét Bralanta og var 16.000
tonn. Rútan var mjög einföld og leiðinleg,
alltaf siglt á Persaflóa til Kuwait, þar sem
olían var lestuð. Eg gleymi aldrei hitanum
þarna suðurfrá, maður gat alveg ímyndað
sér, hvernig væri að vera í helvíti. Á leið-
inni urðum við að fara gegnum Súez-skurð-
inn og þá komu um borð skeggjaðir og skít-
ugir Arabar með alls konar rusl, sem þeir
reyndu að selja okkur. Mér hefur alltaf ver-
ið í nöp við Araba síðan, þar sem þeir stálu
megninu af þeim fötum, sem við Raggi höfð-
um meðferðis. Við höfðum hugsað okkur gott
til glóðarinnar, þegar til Kuwait kom, og
skvetta okkur vel upp. En það reyndist þá
heldur erfiðleikum bundið, það eina, sem
þarna var og var upp á bjóðandi, var búlla,
þar sem hægt var að spila billiard og borð-
tennis og þeir drykkir, sem á boðstólum voru,
voru eitthvert gosdrykkjagutl. Það lá við, að
maður yrði feginn, þegar aftur var lagt af
stað.
Við vorum á þessum olíudalli í níu mán-
uði, en munstruðum þá af í Frakklandi, og
lögðum leið okkar aftur til Noregs. Olíu-
skipin eru einhver leiðinlegustu skip, sem
hægt er að ráða sig á. Ekki er nóg með að
rútan er leiðinleg og yfirleitt alltaf sú sama,
heldur er áhöfnin oftast allra þjóða kvik-
indi. Við lögðum fyrst leið okkar til Dan-
merkur, og bjuggum þar hjá einum skips-
félaga okkar, sem hafði slegizt með í för-
ina. Við dvöldum í Kaupmannahöfn nokkurn
tíma, og ég hef sjaldan eða aldrei skemmt
VIKAN 37. tbl.