Vikan

Tölublað

Vikan - 16.09.1965, Blaðsíða 39

Vikan - 16.09.1965, Blaðsíða 39
UtfGFRÚ YNDISFRÍÐ býður yður hið landsþekkta konfekt frá N Ó Á. HVAft Eft ORKIN HANS >»V tt slltef saml lelkttdnn 1 hinal Yní- JsfriS okkar. Hfln hefur faUS Brldna hans Nía elnhvers staSár f hlafllnn'otr heittr BóSum verSIannnm handa Þelm, sem getur fundlff .Brfclna. YorSlannln eru stflr kon- tektkassl, íullor at hesta fconfekti, og IrsmlelSándinn er aqSvlteS BœlgœtljgerS- In Nflí. NÖA1 Káfn ITtelriiBI Srfctn ú itU. Siðast er dregtS var hlant verSbnnJnt Jón Haukur Hólfdónarson, HólmgarSi 54, Reykjavík. Vinninganna má vitja í skrifstofu Vikunnar. 37. tbl. Vögguvísa fyrir morðingjann Framhald af bls. 19. Innan úr svefnherberginu heyrð- ist allt í einu skerandi grótur. Litla stúlkan var vöknuð og lét til sín heyra. Eftir andartak myndi Irene Pyle koma upp stigann og síðan . . . Hann mótti engan tíma missa. Hann þrýsti syni sínum fanst upp að sér og stökk. Það var erfitt að dæma fiarleegðina í myrkrinu. Hann lenti illa og klunnalega og fann veika hnéð gefa eftir. Svo skall hann framfyrir sig, en tókst að koma í veg fyrir, að hann dytti ofan á Andrew. Sársaukinn í hnénu var svo mikill, að honum sortnaði fyrir augum, en hann reif sig upp á fæt- urna. Lissa var við hlið hans. — Andy . . . Ertu með hann? Er nokkuð að honum? — Ekki agnarögn. Drengurinn var vaknaður og farinn að gráta. Andy lagði hann í fang Lissu. — Hérna, taktu hann og stingdu af. Flýttu þér og hlauptu. — Hvað með þig? — Ég get ekki hlaupið. Ég meiddi mig á fætinum. — Þá verð ég hérna Kka. — Hættu þessu kjaftæði og komdu þér af stað á stundinni. — Þú verður að hlaupa með hann, Lissa. Það er einasti möguleikinn fyrir okkur bæði. Ljós var kveikt uppi [ svefnher- berginu og í sömu andrá heyrðu þau Irene Pyle hrópa: — Joe! Hub! Komið hingað upp og flýtið ykkur. — Ég reyni að tefja fyrir þeim, sagði Andy ákafur. — Það hlýtur að ganga. Það er Andrew, sem þeir hafa áhuga á, en ekki ég. Lissa skildi ekki, að hann sagði ósatt. — Ég kem aftur með hjálp, sagði hún, og hvarf í myrkrið með Andrew litla. Hann heyrði reiðilegar raddir uppi í svefnherberginu. Hvert um sig ásakaði hitt um það, sem gerzt hafði. Með þvi að halda dauða- haldi í handriðið heppnaðist hon- um að komast þessi fáu þrep upp á veröndina. Svo tók hann upp skambyssuna og haltraði í áttina að eldhúsdyrunum. Hub hallaði sér út um glugg- ann. Andlt hans lýsti af sömu blindu reiðinni og Andy hafði séð, þegar hann misþyrmdi Crystal Tower. Hann urraði: — Heyrðuð þið í bíl? Niðri á ströndinni . . . ? Svo dró hann höfuðið inn. Það varð að koma í veg fyrir eftirför Hubs, áður en hún hæfist. Um leið og hann kom að dyrun- um, opnuðust þær með hávaða og Joe Pyle kom hlaupandi út á ver- öndina með vasaljós í hendinni. Vegna þess, hve hann var óvanur myrkrinu, sá hann Andy ekki, fyrr en hinn síðarnefndi stakk skam- byssunni í kvið hans. — Nú stöndum við grafkyrrir og látum ekkert heyrast í okkur, urr- aði Andy. Joe Pyle hafði ekki mikinn bar- áttuvilja. Vasaljósið féll úr hönd hans, og hann teygði upp hand- leggina. — Snúið yður við og farið inn aftur — en rólega — engin heimsku- pör, hélt Andy áfram. Hann þrýsti skambyssunni ( hrygglengjuna á Pyle og ýtti honum á undan sér inn ( eldhúsið, og studdist jafnframt við hann með föstu taki um öxl hans. — Sástu nokkuð, Joe? spurði Hub inni í barnum. — Ég tek bílinn og reyni að . . . — Það er óþarfi, Hub, sagði Andy upphátt. — Ég er hér ennþá. Eitt andartak var grafarþögn. Svo sagði Hub og hló lágt: — Ja, hérna, Næturgalinn ( sinni eigin háæru- verðugu persónu. Andy ýtti Joe Pyle eins og skildi fyrir framan sig í gegnum dyrnar inn á barinn. í Ijós kom, að það var ónauðsynleg öryggisráðstöfun. Hub stóð í miðju herberginu með báðar hendur tómar, en það skein ! tennurnar í rándýrslegu brosi. Irene Pyle hnipraði sig saman neð- an við stigann með pela litlu stúlk- unnar í höndunum. — Passaðu þig, Hub . . . Hann er með skambyssu, sagði Joe Pyle, með rödd, sem titraði af skelfingu. — Ég veit það. Ég lét hann hafa hana sjálfur, sagði Hub og hló aft- ur. Þú getur alveg rólegur snúið þér við og tekið hana af honum, Joe. Hún er óvirk. — Ég hef átt svolítið við þessa skambyssu, Pyle, og hún skýtur al- veg nógu fast, sagði Andy. — Farið þarna og setjizt hjá konu yðar. — Þetta er bara lygi í honum, sagði Hub illskulega. — Og ekki einu sinni snjöll lygi. Sjáðu, hvað svitinn rennur af honum! Hann er skíthræddur! Taktu skambyssuna, Joe! Pyle vissi ekki, hvorum hann átti að trúa. Skambyssan, sem þrýstist inn í bakið á honum, var meira sannfærandi en orð Hubs. — Kannske er hann ekki að Ijúga. Hann leit bænaraugum á konu sína. — Hvað heldur þú, Irene? — Gerðu ekkert, Joe. Það verður þú, sem færð fyrstu kúluna, ef Hub hefur á röngu að standa. Hub starði fullur fyrirlitningar á hjáiparfólk sift. — Ekki get ég skil- ið, hvað ég hef nokkurn tíma séð í ykkur tveimur. Þið hafið ekkert gert annað en draga á eftir ykkur lapp- irnar. Ef þið hefðuð losað ykkur við ungann strax í upphafi, eins og ég stakk upp á, hefðum við losnað við allt þetta núna. — Joe, þér getið þakkað Hub, sagði Andy blíðlega. — Hann var rétt í þessu að bjarga lífi yðar. Ég þarf ekki að drepa yður. Farið yfir til konu yðar. Hann hratt Pyle frá sér og beindi allri sinni athygli að Hub. — Afgangurinn af málinu verður milli okkar tveggja, Hub. Og það hefur í rauninni aldrei verið annað en einvígi okkar í milli. Þetta virtist ekki hafa áhrif á Hub. — Eftir eitt andartak tek ég þessa byssu, Næturgali minn, og rek hana ofan í litla gullhálsinn á þér. Það er búið að vera með þig og þína frægð. Þú hefur lengi lifað á heppn- inni, en hún varir ekki að eilífu. — Það er ekki heppnin, sem hef- ur leitt mig hingað í kvöld, Hub. Það eru mistökin, sem þér hafið gert — yðar eigin heimska og óvar- kárni. Þetta voru orð, sem sveið und- an. Hub roðnaði af reiði og særðu stolti. — Þaðpx lygi, Næturgali. Þú hef- ur ekki heila til að sjá við mér. — Andrew er þegar kominn á ör- uggan stað, og þér náið aldrei í hann framar, sagði Andy. — Ég skal fá það upp úr þér, hvar hann er, sagði Hub. Hann dró leðurkylfuna upp úr vasanum. — Nú verða það síðustu tónar Nætur- galans . . . Andy hafði viljandi dregið sam- talið á langinn, til að gefa Lissu tíma til að sleppa. En hann gat ekki endalaust frestað því, sem gera varð. — Leggið þessa kylfu frá yður, skipaði hann. Hub svaraði ekki. Hann gekk ró- lega fyrir endann á barborðinu og í áttina til Andys með kylfuna dingl- andi niður úr hendinni, eins og vanskapaðan þumalfingur. Vegna fótarins gat Andy ekki hörfað, en honum var heldur ekki flótti í hug. Hann hafði lengi hlakkað til þessa andartaks. Samt gaf hann óvini sínum síðustu viðvörun: — Ef þér komið einu skrefi nær, skýt ég, Hub. Hub hló hæðnislega: — Það er ennþá til tónn í Næturgalanum. Hann lyfti kylfunni. Andy hleypti af þrisvar í röð. Kúl- urnar hittu Hub af slíku afli, að hann hlunkaðist aftur á bak niður á gólfið, eins og einhver hefði kippt teppi undan fótunum á hon- um. Eitt andartak var eins og hann hefði ekki orðið fyrir neinu áfalli. Hann horfði hneykslaður og ofurlít- ið undrandi upp til Andy. — Þú með þína helvítis heppni, hvíslaði hann. — Ég hefði mátt vita að . . . Svo valt hann á hliðina. Og þar með var sögu Hubbards Wiley lok- ið. Andy beindi skambyssunni að Irene og Joe Pyle, sem stóðu skelf- ingu lostin og þrýstu sér upp að veggnum. — Þið létuð son minn lifa, sagði Andy. — Ég mun launa ykkur í sama. Takið símann, Pyle, og hringið á lögregluna. Það var ekki nauðsynlegt. Áður en Joe gat valið númerið, heyrði Andy lögreglusírenurnar í fjarska. Hljóðið nálgaðist óðfluga og dó á- sakandi út fyrir utan húsið. — Svo var barinn allt í einu fullur af ein- kennisklæddum mönnum. Foringi þeirra leit snöggt í svip yfir stað- inn og stakk svo skambyssunni í hulstrið, — Það Iftur næstum út fyrir, að við komum mátulega seint til að vera ekki með í leiknum, sagði hann. — Eruð þér Paxton? — Já, það er ég. — Við komum eins fljótt og við gátum. Konan yðar tönglaðist á því, að þér mynduð sjá um yður. Hún situr hérna fyrir utan í bíln- um mínum, ásamt syni ykkar. Lög- reglumaðurinn leit rannsakandi á Andy: — Eruð þér særður? Komið hérna og styðjið yður við mig. Það var sár kvöl að stíga í fót- inn, en Andy bandaði frá sér. — Þakka yður fyrir, ég þarfnast ekki hjálpar. Hægt og haltrandi, en á eigin fótum og án annarra aðstoðar, gekk hann til fundar við fjölskyldu sína. ENDIR. VIKAN 37. tbl. gg

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.