Vikan - 16.09.1965, Blaðsíða 19

Fr*amhaldls®£ioa efftir Whlt l^asterscm
[9. hluti - sðgulok
Þau beygðu út á strandgötuna og
fylgdu henni svolítið norður eftir.
Skömmu síðar sagði Andy: — Þarna
er það . . . Það er byggingin þarna
niðri við ströndina. Hann minnkaði
ferðina og ók hægt framhiá upp-
lýstri forhlið kráarinnar. Nokkur
hundruð metrum lengra var útskot
á veginum, sem ökumönnum var
ætlað að aka inn á til að dást að
útsýninu. Þar lagði hann bílnum.
Síðan rétti hann Lissu lyklana. Hún
leit undrandi og dálítið taugaóstyrk
á hann:
— Þú hefur þó ekki hugsað þér,
að ég yrði hér, eða hvað?
— Nei, en við höldum áfram
leiknum eftir reglum Hubs. Einn
maður inni, annar úti. Komdu.
Andy gekk á undan milli lágra
klettanna nður á lausan sandinn
og yfir hann niður að fjöruborðinu,
þar sem sandurinn var þéttari og
auðveldara að ganga. Það sá ekki
til tungls. Hann velti því eitt andar-
tak fyrir sér, hvort hann væri að
ganga í gildru. Kannske hafði Hub
séð fyrir hverja hugsun, hverja
hreyfingu, frá hans hendi. Kannske
sat hann og beið þess eins og gráð-
ug könguló, að hann hlypi beint
í netið. Hann ýtti hugsuninni strax
frá sér. Hub var skepna, en ekki
huglesari: — Muna eftir þessu með
buxurnar, annan fótinn í einu,
muldraði hann hálfhátt.
— Hvað segirðu? hvíslaði Lissa
hræðslulega. Andy varð Ijóst, að
hann hafði hugsað upphátt.
— Ég var bara að hughreysta
sjálfan mig. Bíddu hér, meðan ég
litast aðeins um. Ef þú heyrir ein-
hvern koma, skríddu þú undir ein-
hv*rn af þessum. Hann tenfí á bát-
ana, sem lágu ( taidfclMin, með
kilina upp.
Andy laumaðist nær kránni og
rýndi á hana I myrkrinu, til að sjá,
hvar hann gæti komizt inn ( hús-
ið. Breið verönd með borðum og
stólum var meðfram endilangri hlið-
inni sjávarmegin. Frá veröndinni
voru franskar dyr inn í borðsalinn.
Þær voru lokaðar, og sennilega
einnig læstar. Eins og Andy hafði
óttazt, var enginn stigi að utan-
verðu upp á næstu hæð fyrir ofan.
En hálfþakið yfir veröndinni náði
töluvert langt niður — og af þv(
var hægt að klöngrast inn um
glugga svefnherbergisins á fyrstu
hæð.
Hann fór aftur til Lissu: — Ég
neyðist til að klifra svolítið, sagði
hann. — Bíddu hérna niðri við ver-
öndina. Ef ég næ í Andrew, rétti
ég þér hann niður. Það er lögreglu-
stöð í Malibu. Skilurðu?
— Já. En mér finnst þetta þak
hræðilegt, sagði hún vesældarlega.
— Er ekki hægt að komast aðra leið?
— Jú, auðvitað. Framdyrnar —
þar sem Hub situr. Eða gegnum
eldhúsið, þar sem Pyle hjónin eru.
— Hefurðu fleiri góðar hugmyndir?
Hún þrýsti hönd hans. - Þú ert
enginn Tarzan, mundu það. Ég vil
helzt fá ykkur báða lifandi heim
aftur.
— Ég skal fara varlega.
Andy sveiflaði sér upp á óhefl-
að gólf verandarinnar og lá graf-
kyrr á maganum eitt andartak.
Gegnum frönsku dyrnar sá hann
beint inn á barinn. Irene Pyle stóð
við barnn og talaði við einhvern,
sem Andy sá ekki. Hann var viss
um, að það var Hub. Varlega reis
hann á fætur og klifraði upp á
handrið verandarinnar. Hann náði
rétt upp á hálfþakið með höndun-
um og tók í það til að gá, hvort
það héldi. Svo var. Þá tók hann að
klifra upp einn af hornstólpunum.
í sömu andrá opnuðust dyr á
hinum enda verandarinnar. Joe
Pyle kom út úr eldhúsinu með rusla-
fötu í hendnni. Stjarfur af skelfingu
þrýsti Andy sér að stólpunum,
miðja vegu milli hálfþaksins og
verandarinnar. Hann þorði varla að
draga andann og fannst hann vera
óvarinn og hjálparvana eins og
snigill á vegg.
Pyle lagði fötuna frá sér með
skell. Hann fór ekki strax inn aftur.
Andy sá hann taka upp sígarettu
og fálma í vösunum eftir eldspýtu.
Þegar hann fann engar, muldraði
hann eitthvað, ergilegur ( bragði,
og gekk aftur inn í eldhúsið með
eldlausa sígarettuna uppi í sér.
Andy dró andann léttar og klöngr-
aðist áfram upp stólpann, þumlung
fyrir þumlung, þangað til hann að
lokum lá móður og másandi á spón-
klæddu þakinu. Ég hafði það af, af
því að ég varð að hafa það af.
Hann var ekki viss um, að Lissa
sæi hann, en hann veifaði út í
myrkrið til að róa hana og upp-
örva. Kengboginn eins og api lagði
hann síðan af stað upp þakið og
þreifaði fyrir sér með höndunum, til
að koma í veg fyrir hann ylli óþarfa
hávaða með því að stíga á brak-
andi eða lausar þakstífur.
Glugginn var opinn en flugna-
net fyrir honum. Loftljós kastaði
daufu Ijósi yfir herbergið, en Andy
sá ekkert annað en daufar útlínur
nokkurrra húsgagna. Hann tók fram
klípitöngina og hóf að klippa
flugnanetið frá. Eftir andartak stóð
hann inni í herberginu.
Hann sá nú allt greinilega, og
allt í einu tók hjarta hans að slá
örar. í horninu, lengst ( burtu, við
hliðina á stóru, tvfbreiðu rúmi, var
lítið rúm. Milli hárra trérimlanna
sá hann sofandi barn: — Andrew!
hvíslaði hann og laumaðist á tán-
um í áttina að barninu. Svo snar-
stanzaði hann. Barnið sn«ri höfptnu
í svefninum, svo litla artdlífiS »nerl
að honum. Þetta var litla stúlkan,
sem hann hafði séð, þegar hann
kom í heimsókn á krána.
Hann stóð eins og lamaður við
þessa uppgötvun. Hafði hann haft
rangt fyrir sér? Hafði Andrew alls
ekki verið hér? Eða, það sem verra
var, var hann kominn of seint til
að bjarga honum?
— Nei, það er ómögulegt, muldr-
aði hann. — Það getur ekki verið
satt.
Allt í einu heyrði hann lágværl
kjökur, en það kom ekki frá rúm-
inu. Eitt andartak hélt Andy, að
ímyndunaraflið væri að gera hon-
um grikk. En, nei, nú heyrði hann
það aftur! Hjarta hans tók að slá
örar. Það var annað barn þarna
skammt frá.
Dyrnar inn í klæðaskápinn stóðu
í hálfa gátt. Andy opnaði þær al-
veg. A vindsæng í botni skápsins
lá lítil vera. Dauft Ijósið frá nátt-
lampanum endurvarpaðist af Ijós-
um lokkum, sem Lissa hafði ekki
tímt að klippa.
Andy kraup við hliðina á syni
sínum. Andrew var óhreinn ( fram-
an og í sömu náttfötunum og hann
hafði verið í, kvöldið, sem honum
var rænt. En hann var lifandi og
ómeiddur.
Með titrandi höndum tók Andy
upp son sinn, mjög hægt, til að
vekja hann ekki, og stóð loks með
hann í fanginu. Gleði hans var svo
rík, að hann varð að taka á vilja-
þreki sínu, til að þrýsta litlu ver-
unni ekki fast upp að sér.
Hann komst án erfiðismuna út í
gegnum gluggann aftur og tók að
klöngrast niður eftir þakinu. And-
rew þrýsti sér nær honum eins og
í ósjálfráðri vörn gegn svölu næt-
urloftinu en vaknaði ekki. Þegar
Andy kom út á þakbrúnina nam
hann staðar. Hann hafði orðið að
toka i illum sínum kröftum til að
kormoM upp á þakið með báðar
hendur lausar, en hann gat ekki
gert sér von um að komast niður
á sama hátt, með Andrew í fang-
inu.
Framhald á bls. S5
VIKAN 37. »1.
19