Vikan - 16.09.1965, Síða 15

mér betur en þennan tíma, sem við vorum þar.
Það voru ekki jafn miklir erfiðleikar á að fá
pláss á skipum og voru í fyrra skiptið. Við vor-
um nú orðnir meðlimir í norska sjómannasam-
bandinu og höfðum auk þess meðmæli frá Bra-
lanta. Enda gafst okkur kostur á að velja um
þrjú fraktskip. Eitt, sem átti að fara til Austur-
landa og tvö, sem fara áttu til Astralíu. Það
varð úr, að við völdum annað Ástralíufarið.
Það skip hét Tai Yang og var 1000 lestir að
stærð. Við héldum í hann og fórum fyrst til Ham-
borgar og síðan niður til Lissabon. Þaðan var
svo lagt af stað til Ástralíu. Hitinn fór að fær-
ast í aukana, þegar við nálguðumst Miðjarðar-
línuna, og hann var hreint óþolandi niðri í vél,
en ég var smyrjari í þessari ferð. Það var margt
skemmtilegt sem kom fyrir í ferðinni, en einna
minnisstæðust er mér þó skírnin, sem allir fá,
sem sigla í fyrsta skipti yfir miðjarðarlínuna.
Þetta er ævaforn venja og heilmiklar seremon-
íur við hana. Fullt af embættum er stofnað til
að framkvæma athöfnina. Fyrst vorum við, sem
skíra átti, kölluð fram á, þar sem við vorum
sminkuð og klædd í strápils og settar á okkur
hárkollur. Þegar allir höfðu klæðzt sínu skarti
bæði embættismenn og fórnarlömb, var haldið
aftur í brú, þar sem skipstjóri skenkti okkur
staup af rommi. Síðan skáluðu allir fyrir sjáv-
arguðinum Neptúnusi. Þegar því var lokið, var
haldið fram að sundlauginni, þar sem athöfnin
átti að fara fram.
Fyrst flutti „konungurinn" ávarp, en gaf síð-
an „lögreglustjóra" orðið. „The chief of police'!
kvaðst hafa á skrá sinni 32 óuppdregna land-
krabba, sem þörfnuðust skírnar og refsingar fyr-
ir afbrot sín. Þá bað „konungur" hann lesa upp
nöfn þeirra og ákærur.
Númer eitt. Arne Akerhus, háseti. Talinn vera
of lystugur. Refsingin: Hann skal borða epli
með sýrópsdýfu, hengt upp í bandi. Sjálfur skal
hann bundinn á bak aftur og augu hans byrgð.
Síðan skal hann gangast undir venjulega læknis-
skoðun, rakstur og kaffæringu.
Von bráðar komu tveir lögregluþjónar með
Arne, hendur hans voru reyrðar aftur á bak
og bundið fyrir augun. Síðan var hann leiddur
að eplinu, sem hékk í einni bómunni í augn-
hæð. Það var mikið hlegið að tilburðunum hjá
honum, þegar hann reyndi við eplið og varð
allur útklístraður ( sýrópi. Er hann hafði náð
einum bita af eplinu, var hann færður til „lækn-
isins", sem bankaði hann lítillega með hnoð-
hamri, hlustaði hann með blikkdós og smurði
liði hans með venjulegri smurningsolíu. Því næst
tók hann fram þrýstisprautu og gaf honum inn
kókoskúlu, sem innihélt bæði pipar og salt, og
var hann látinn renna henni niður með legi af
gaffalbitum. Þá var hann fluttur til rakarans,
sem sápaði hann með kalkkústi og rakaði hann
með stórum trérakhníf. Að lokum tóku lögreglu-
þjónarnir hann og hentu honum út í laugina,
þar sem ég var staðsettur og kaffærði greyið.
Sakborningur númer tvö var Elsa Bakkan,
þerna, talin vera of söngelsk.
Refsingin: Hún skal syngja Söng Sólveigar
án undirleiks. Læknisklössun og kaffæring. Elsa
skilaði laginu með miklum sóma. Læknirinn
hlustaði hana, gaf henni pillu og smurði liði og
brjóst, þannig að hann sprautaði smurningsolí-
unni undir brjóstahaldarann á milli brjóstanna.
Þetta sagði hann, að væri gert til að fyrir-
byggja ilsig. Því næst var henni fleygt út f laug-
ina til mín, þar sem hún spýtti út úr sér með-
ulunum, sem hún hafði svikizt um að innbyrða.
Þessari athöfn var haldið áfram með svipuðu
sniði allt til síðasta manns. Einn var talinn drekka
of mikið og var hann látinn drekka 10 ölflöskur
á 10 mínútum. Einn þurfti að kyssa „drottning-
una", en það var eitt af embættunum, annar
varð að dansa við hana, einn átti að klifra upp
í mastur og annar að mála hluta af dekkinu
o.s.frv., o.s.frv. Þetta er alveg ógleymanleg at-
höfn fyrir þá, sem fyrir henni verða og gerir
talsvert líf í siglinguna. Enginn var undanskil-
inn ekki einu sinni farþegarnir, sem voru með
í ferðinni.
Svo var það eitt atvik, sem var nokkuð snið-
ugt. Ég átti algert frí einn daginn og sat uppi
á hekki í forsælunni við að lesa reyfara. Ein stoð-
in, sem hélt uppi sóldekknu myndaði skugga
skammt frá mér og ákvað ég að nota skuggann
af henni sem tímamæli. Ég áætlaði, að kominn
yrði kaffitími, þegar skugginn félli á hlekk í
dekkinu. Eftir drykklanga stund leit ég upp úr
bókinni og sá þá mér til mikillar furðu, að
skugginn hafði færzt í þveröfuga átt við það,
sem hann raunverulega átti að gera. Auðvitað
var ástæðan sú, að skiptin við miðjarðarlínuna
voru í þann mund að gerast og sólin hagaði
sér auðvitað eftir því. Nú fór að sjást gamall
kunningi þeirra, sem sigla um suðurhöf, alba-
trossinn, sem lifir nær eingöngu sunnan mið-
jarðarlínu. Hitinn í vélarrúminu var hreint ólýs-
anlegur og fór langt fram úr þeim hugmyndum,
sem ég hafði gert mér um heimkynni kölska
gamla.
Ég held, að ég sé ekkert að lýsa ferðinni
meira en gert hefur verið en snúi mér heldur að
þeirri stund, er við komum til Ástralíu. Við kom-
um í litla hafnarborg, sem heitir Bowen. Raggi
hafði lengi verið með þær grillur í höfðinu að
setjast að í Ástralíu og var búinn að fá mig á
sitt band með það. En það var ekki nóg að
segja við kafteininn, að við værum hættir, það
er nefnilega ekki hægt að munstra af nema
fullt leyfi sé fengið frá viðkomandi aðilum. Og
í Ástralíu er allsendis ómögulegt að gera slíka
hluti. En bíðum nú við. Þegar við fórum í land,
kom til okkar maður, sem bauð okkur vinnu
hjá sér við að hlaða stíflugarð. Okkur dauðlang-
aði til að taka boðinu en þorðum þó tæplega
að gefa jákvætt svar. Þegar við komum um borð
um kvöldið, spjölluðum við um þetta við tvo
félaga okkar og fengum þá í lið með okkur.
Við gátum ómögulega farið niður landganginn
með allt okkar hafurtask, slíkt hefði þótt held-
ur grunsamlegt heldur gengum við tveir í land
og svo létu félagar okkar farangurinn síga niður
af hekkinu. Og þar með sögðum við skilið við
Tai Yang að fullu og öllu. Það er ekki að orð-
lengja með það, að við fórum með manninum,
sem bauð okkur vinnuna og lögðum leið okkar
upp í óbyggðir. Leiðin var fremur torsótt, til
þess að koma bílunum áfram urðum við að
höggva burtu tré og ryðja steinum úr vegi okk-
ar. Þá var þarna allt fullt af eiturslöngum, sem
voru vísar með að gera manni lítið leitt. Svo
unnum við að stíflugerðinni í 6 til 7 vikur og
skeði þar fátt, sem frásagnar er vert. En við
höfðum sæmilegt upp úr þessu, eða eitthvað
500 pund samanlagt, ef mig minnir rétt. Við
fórum úr stíflugerðinni með það fyrir augum
að skemmta okkur reglulega vel, hvað við líka
gerðum. En eitt kom þá fyrir, sem var hreint
ekki neitt einsdæmi þarna úti. Við komum til
Bowen með fulla vasa að seðlum og rákumst
þar af tilviljun ú ungan pilt á einum skemmti-
staðnum. Hann sagðist vera búinn að vera lengi
þarna og vera hálf heilsulaus en vinna í sögun-
armyllu, þegar hann gæti. Hann varð ákaflega
hrifinn, þegar við sögðum honum, að við hefð-
um ætlað til Kanada í upphafi og sagðist vera
þaðan. Við Raggi vorum, þegar þetta gerðist,
búnir að fá góða vinnu í silfurnámum eitthvað
600 eða 700 mílur inni í landinu og vorum svc
Framhald á bls. 4
Þessi mynd er fró Manila ó Filippseyjum, þar
sem Gísli sat 6 vikur í fangelsi. Með honum er
á myndinni norskur skipsfélagi hans og tvær
innfæddar vinkonur þeirra.
Það var mikið um eiturslöngur í Ástraliu og vin-
sælt sport að skjóta þær.
Ferðafélagarnir Gísli og Ragnar um borð í olíu-
skipinu Bralanta.
. danskur skipsfélagi þeirra.
VIKAN 37. tbl. jg