Vikan - 16.09.1965, Síða 25

— Þeir voru frekar góSir, a.m.k.
var ég bara ánægð. Margir ágætir
listamenn hafa fengið alveg hroða-
lega útreið í New York, þess vegna
get ég sætt mig vel við minn hlut.
— Geturðu ekki sagt okkur dá-
lítið frá tónlistarlífi f Bandaríkjun-
um?
— Það er svona eins og gerist og
gengur annars staðar. Annars eiga
Bandaríkjamenn marga ágæta
söngvara og ég er hrifin af söng-
námi í Bandaríkjunum. En mérfinnst
margir ungir söngvarar, ekkert frek-
ar í Bandaríkjunum, heldur bara
svona yfirleitt, ekki taka listina
nú þannig gerð, að ég kann alltaf
bezt við mig í stórborgum, enda hef
ég dvalizt mest í stórborgum um
ævina. Ég er sérstaklega hrifin af
London. Einnig hefur New York
margt til síns ágætis. Að mörgu
leyti er gott að búa þar, einkum
fyrir húsmæður, það er svo auðvelt
að fá þar góðar vörur við góðu
verið. Maður getur bæði valið og
hafnað. En New York er að vísu
engan veginn fullkomin, en það
eru fæstar borgir. Fólk segir að
Bandaríkjamenn hugsi ekki um ann-
að en peninga og aftur peninga,
en mér finnst Islendingar engir eft-
heita ósk. Hún er sú að hann son-
ur minn litli verði dýralæknir. Dýra-
læknir með hugsjón bætir Guðrún
brosandi við.
G.E.
6 vikur í fangelsi á
Filippseyjum
Framhald af bls. 15.
vingjarnlegir að bjóða honum með
þangað. Þannig var nefnilega, að
við þurftum sjálfir að borga far-
flugvél þangað til að verða á und-
an honum og veita honum varmar
móttökur á brautarstöðinni. En
margt fer öðruvísi en ætlað er. Þeg-
ar til kom, bilaði flugvélin og Raggi
varð að taka lestina. Þá var hann
orðinn tveimur sólarhringum á eft-
ir honum en ætlaði að láta einskis
ófreistað til að ná í skottið á pilti.
Hann komst til Bowen og fékk þar
þær upplýsingar, að stráksi hefði
farið daginn áður til næstu borgar.
Raggi hélt leitinni áfram og fór
þangað, en fékk þar að vita, að
vinurinn hefði tekið sér flugvél til
Sidney, sem er rúmar 2000 mílur
Lilju dömubindi fást með og án lykkju. 1 þeim er
bæði vatt og bómuil og silkimjúk voð. Lilju bindi
eru því sérstaklega þægileg. Biðjið um pakka af AAIIIAItlhlDIIR
Lilju bindum næst, þegar þér þurfið að kaupa /Vl u luívuuix
þessa vöru. Lilju bindi eiga að fást í næstu búð. Átmúia ió - simi 384oo.
nógu alvarlega. Þegar ég var að
læra, var ég ákaflega ströng við
sjálfa mig. Mér finnst unga fólkið
núna vera allt öðruvísi í þessum efn-
um, það tekur listina eins og hvert
annað grín.
— Og svo hefur þú ílenzt þarna
vestur frá?
— Já, ég giftist, og hef búið i
New York síðan, en flutti aftur heim
fyrir sex mánuðum síðan með fjög-
urra ára son minn, Ludvig Kára.
Síðustu árin hef ég ekki verið al-
veg heil heilsu, en er nú að ná
mér, en vegna veikindanna og ann-
ars, hef ég ekki gert mikið að því
að koma fram opinberlega síðast-
liðin 3 ár.
— Hvsrnig finnst þér að vera
komin héim eftir svona margra ára
dvöl erlendis?
— Það er svona og svona. Það
er auðvitað gaman að hitta aftur
ýmsa ættingja og vina. En ég er
irbátar þeirra í þeim efnum. Fólk
hérna, sem á einhverja peninga,
þykist vera svo voðalega fínt, en
oft og einatt kann það enga manna-
siði, það sötrar og smjattar og kann
hvorki að halda á hníf né gaffli.
Mér finnst satt að segja óttalegur
smáborgarbragur á mörgu hér á
landi.
— En þér hlýtur nú samt sem
áður að þykja vænt um landið þitt?
— Já, já, mér þykir vænt um
ísland, en ég kann nú samt vel að
meta það, sem útlent er. Mér finnst
hálfkjánalegt, þegar fólk er að tala
um sanna þjóðerniskennd. Við fá-
um hvort sem er allt erlendis frá.
En mér finnst annars vænt um svo
margt, sérstaklega’þó um dýr. Satt
að segja vildi ég miklu frekar tala
um dýr heldur en söng, en við skul-
um ekki fara út í þá sálma núna,
það yrði efni í annað viðtal og
miklu skemmtilegra. En ég á eina
gjaldið þangað, en auðvitað átti
hann ekki neina peninga til þess.
Svo að það atvikaðist þannig, að
við héldum honum algerlega uppi
allan tímann í Bowen og greidd-
um líka farið fyrir hann upp í nám-
urnar. Hann lofaði okkur statt og
stöðugt, að hann myndi borga okk-
ur reglulega af hverjum vikulaun-
um, þegar útborgun yrði. Svo byrj-
uðum við að vinna og kunnum
ágætlega við okkur. En viti menn,
þegar fyrsti útborgunardagur renn-
ur upp, hverfur kauði með alla
sína peninga án þess að borga
okkur grænan eyri. Við urðum auð-
vitað foxvondir yfir þessu, vorum
búnir að spandera í hann rúmum
150 pundum, þegar allt var komið
til og vorum staðráðnir í því, að
láta hann ekki sleppa svona ódýrt
Við fréttum, að hann hefði farið
með lest til Bowen og það varð að
ráði, að Raggi elti hann en tæki
þar frá. Þá gafst hann alveg upp
á eftirförinni, hélt heimleiðis og
sagði sínar farir ekki sléttar. En
eftir þetta vorum við öllu varkár-
ari í slíkum viðskiptum, lærðum okk-
ar lexíu af þessum þokkapilti.
Annars var það svo sem margt
fleira, sem varast þurfti og þá ekki
eingöngu í Ástralíu heldur einnig
í flestum hafnarborgum heimsins.
Til dæmis mátti maður aldrei fara
einn f land, það gat verið stór-
hættulegt. Þess voru dæmi, að menn
fóru einir upp og komu aldrei til
baka. Einn, sem var með okkur um
borð fór eitt sinn einn síns liðs í
land og lenti heldur illa út úr því.
Þetta var 16 ára stráklingur, sem
aldrei hafði verið í siglingum áður
ig vissi ekkert, hvað hann var að
gera. En hann fór í bíó í Antwerp-
en eitt kvöldið og fékk rækilega
yfirhalningu, þegar hann var á leið-
inni um borð. Það var ráðizt á hann
VIKAN 37. tbl.