Vikan - 16.09.1965, Blaðsíða 28

OPUS-10 SETTIÐ
hefir vakið mikla athygli sakir fegurðar og vandaðs frágangs. OPUS-IO er teiknað af
Árna Jónssyni húsganga-arkitekt. — Efnið er þrautvalið TEAK og kantlímingin er úr
þykku, massivu teak. Botninn er heill og verndar dýnuna frá skemmdum. Tvær lengdir
og breiddir fáanlegar.
HÚSGAGNAVERZLUN ÁRNA JÓNSSONAR
Laugavegi 70 — Sími 16468.
skýrsluna, þar sem hún var ekkert
annað en ósannindi frá upphafi til
enda. Þegar sýnt var, að engu tauti
varð við mig komið, var ég flutt-
ur í fangabúðir. Eg var orðinn nokk-
uð smeykur við þetta og sá fram á,
að ég myndi missa af skipinu, ef
þessu héldi áfram. Eg bað því um
að fá samband við skipstjórann og
fékk það í gegn. Þegar hann hafði
heyrt alla málavöxtu, sagði hann,
að sennilega yrði lítið hægt að gera
í málinu, þeir hefðu bæði tögl og
hagldir í hendi sér, en hann skyldi
gera allt, sem í hans valdi stæði
til að fá mig lausan. En skipið átti
að fara samdægurs, svo að hann
yrði að láta öðrum málið í hend-
ur. Með það kvaddi hann mig og
óskaði mér hins bezta. Þetta voru
stórar og miklar fangabúðir með
múrum, gaddavír og vörðum með
vélbyssur. Þarna voru 10 skálar,
sem rúmuðu 100 manns hver. Fé-
lagar mínir þarna voru flest ótínd-
ir glæpamenn, sem biðu eftir dómi
fyrir morð, nauðganir og önnur á-
líka verk. Það var byrjað á að
klæða mig úr hverri spjör, þegar
ég kom inn og allt verðmætt tekið
af mér. Einnig var beltið tekið, svo
að maður félli ekki í þá freistni að
hengja sig. Fyrir öllu þessu dóti
mínu fékk ég svo kvittun, sem var
stolið af mér um leið og ég kom
inn í skálann. Á daginn máttum
við vera úti í garðinum en á kvöld-
in var okkur smalað inn í skálana
til að sofa. Við lágum hlið við
hlið á svefnbekkjunum og snerum
höfðunum út að gangveginum, þar
sem tveir vopnaðir verðir gengu
fram og aftur. Ekki máttum við
hreyfa okkur, nema þá að rétta
fyrst upp höndina og biðja um það,
sem okkur vantaði. Ef brugðið var
út af þessu, átti maður hreinlega
á hættu að verða skotinn. Maturinn
var frámunalega einhæfur og lé-
legur, aðallega hrísgrjón, sem mað-
ur varð að skófla upp í sig með
guðsgöfflunum, því auðvitað mátti
ekki láta okkur hafa hníf eða gaff-
al í hendur. Þá voru einnig allar
varúðarráðstafanir við hreinlætið.
Ekki var hægt að fá okkur nein á-
höld í hendur til að raka okkur,
og það tæki, sem notað var til
þess verks var enfaldlega flísatöng.
Mér leizt ekkert á að nota hana og
safnaði því heldur skeggi. En einn
daginn kom ungur strákur, sem var
þarna og spurði mig, hvort hann
mætti ekki raka mig. Hann nauð-
aði í mér, þangað til ég féllst á
það. Og svo byrjaði pyndingin.
Hverju hári kippt út úr húðinni með
tönginni. Hann var við „rakstur-
inn" í tvo daga, þrjá og hálfan
tíma á dag, þannig að allt verkið
tók 7 tíma. Þetta er sá allengsti og
óþægilegasti rakstur, sem ég hef
nokkurn tíma fengið.
Þrátt fyrir alla þá óbótamenn,
sem voru með mér þarna, var mér
aldrei nett mein gert. Það hefur
sennilega stafað að einhverju leyti
af fæðingarblettinum, sem ég er
með á öxlinni. A.m.k. störðu þeir
alltaf mikið á hann. Þeir eru afar
hjátrúarfullir þarna suður frá og
hafa trúlega haldið, að í mér
byggju einhverjr andar eða ég væri
af guðlegum uppruna. Þá var fá-
fræðin ógurleg meðal þeirra. Þeir
stóðu alltaf í þeirri meiningu að
ég væri Ameríkani. Þeir höfðu aldr-
ei heyrt minnzt á ísland, en töldu
víst, að það væri í Ameríku. Þegar
ég sagði þeim, að það væri í Evr-
ópu, komu þeir alveg af fjöllum
og spurðu hvar Evrópa væri í Am-
eríku. Þeir þekktu aðeins tvær
heimsálfur, Ameríku og Ástralíu.
Eitthvað höfðu þeir líka heyrt tal-
að um Spán, en töldu víst, að hann
væri líka í Ameríku. Annars eru
Spánverjar hataðir á Filippseyjum
frá þeim tíma, þegar þeir höfðu
með mál landsins að gera. En þeim
er vel við Ameríkana og það hefur
líklega átt sinn þátt í því, að ég
var látinn afskiptalaus.
Ekki var það heldur margt, sem
hægt var að taka sér fyrir hend-
ur á daginn. Þó gátum við spilað
tennis og eitthvað fleira af slíku
tagi. Skemmtilegasta sportið var þó
skjaldbökukapphlaup. Inni í miðj-
um garðinum var tjörn og í henni
lifðu skjaldbökur. Við drógum nokk-
uð stóran hring á jörðina og sett-
um skjaldbökurnar inn í miðju hans.
Svo eignuðum við okkur sitt hverja
skjaldböku, límdum númer á bakið
á þeim og lögðum svo undir eitt-
hvað smávegis af peningum. En það
var oft sprenghlægilegt að sjá til-
burðina hjá þessum greyjum. Stund-
um var kannski ein þeirra komin
alveg út að hringnum en sneri þá
til baka.
— Annars leið mér alveg hroða-
lega illa þennan tíma í fang-
elsinu og þá sérstaklega fyrstu dag-
ana, meðan allt var í óvissu um,
hvað um mig yrði. Eg vissi, að við
því broti, sem ég var ákærður fyr-
ir, að ráðast á lögregluþjón í starfi,
gat legið tveggja ára hegningar-
vinna. Eina vonin var sú að hægt
yrði að múta lögregluþjóninum til
að falla frá ákærunni. Ég átti eitt-
hvað rúmar 1000 norskar krónur,
sem ég ætlaði að reyna að nota til
þessa. Skipstjórinn hafði staðið við
loforð sitt um að reyna að hjálpa
mér út úr þessari klípu og fengið
mann, sem hann þekkti vel til að
semja við lögregluþjóninn. En upp-
hæðin, sem hann fór fram á, var
svo gífurleg, að það kom ekki til
greina að fallast á hana. En þetta
er alveg einkennandi fyrir réttvís-
ina þarna á Filippseyjum, hún ein-
kennist af mútum og alls konar
svínaríi. Enda er mjög mikið um
afbrot þar og varla furða, því að
þegar ég var þarna, voru 30%
af þjóðinni atvinnuleysingjar, sem
höfðu aðeins um tvennt að velja,
að gerast betlarar eða glæpamenn.
Eftir mikið stapp tókst að fá lög-
regluþjóninn til að falla frá kær-
unni, með því að borga honum
1000 norskar krónur fyrir, og var
ég þá látinn laus. Þá var ég búinn
að sitja inni 6 eða 7 vikur. En vand-
inn var ekki leystur, þótt ég væri
kominn út. Ég hafði ekki landvist-
££ VIKAN 37. tbl.