Vikan - 16.09.1965, Qupperneq 36

heimsótti hann á hverium degi. Ines
braut annan handlegginn, einmitt
þann sem Tullio hafði verið að
strjúka, og gekk með hendi í fatla
í meira en mánuð. Hvað nýia bíl-
inn varðar, er bezt að minnast sem
minnst á hann. ég sel hann sem
brotajárn, einhvern næstu daga.
En ég sagði Frontini lækni frá
öllu saman. Hann er mjög greindur,
ungur læknir og stundaði Tullio.
Vitið þið hvað hann sagði? . . . —
I undirvitundinni vilduð þér eyði-
leggia bílinn, sem kom upp á milli
ykkar Ines, þér vilduð deyða vin
yðar, vegna þess að þér voruð af-
brýðisamur. Yður sjálfan vilduð þér
taka af lífi í örvæntingu út af þvl
að súlkan elskaði yður ekki leng-
ur og að lokum að hegna henni fyr-
ir ótrúmennskuna . . .
— En hvað er undirvitund?
— Það sem við vitum ekki um
okkur sjálf . . .
— Það getur verið. En ég ætlaði
einfaldlega að aka fram úr öðrum
bíl, en tókst það ekki. Það er allt
og sumt . . .
Eftir slysið er ég steinhættur að
aka bíl, og við Ines erum trúlofuð.
Og Tullio? — Já, við Tullio erum
jafn góðir vinir og áður . . .
grúði af eyrarrós, sem er fallegasta
blóm, sem ég þekki. Eg fyllti alla
vasa mína af eyrarrósum og mér
fannst sem ég bæri tugi blómarósa
úr Islandsbyggðum í vösum mínum,
en því miður veittist mér ekki lengi
sú dýrð að halda þeim lifandi, því
að það var eins og þær kynnu ekki
að fullu við sig í vösum mínum, og
þær fölnuðu brátt. Við héldum á-
fram ferðinni og komum að Arnar-
felli hinu mikla, þar er dásamlega
fallegt og þar svöluðum við þorsta
okkar á vatni úr tærum lindum.
Þetta voru sannkallaðar guðaveigar,
sem lífguðu sálaryl án þess, að við
í Nauthaga, og sögðu, að þarna
væri ég lifandi kominn, að þeysa
fram hjá grösugu haglendi til þess
að komast á þennan ömurlega stað.
Mér fannst þetta minna mig mikið
á söguna um þrælinn, sem sagði
við Ingólf Arnarson: Til lítils fór-
um við um blómleg héruð til að
byggia hér útnes eitt". En ég þóttist
vita, að þetta væri ekki Nauthagi
og fékk því ráðið að ferðinni var
haldið áfram og loks komum við í
Nauthaga og hann olli okkur eng-
um vonbrigðum, síður en svo, þarna
var meira að segja girðing og gróð-
urinn sérstaklega gróskumikilll. Þá
I
HEIMA OG HE/MAN BADEDAS-VÍTAMÍNBAÐ
Sí::®:
* Þeir sem einu sinni nota
BADEDAS í baðið (eða
Shampo) vilja ekkert annað.
* Einn þekktasti héraðslæknir-
inn segir orðrétt í bréfi til
umboðsmanns BADEDAS:
„Eitt mitt fyrsta verk eftir
erfiðan dag er að taka mér
BADEDAS-bað".
•Jf BADEDAS er mest selda bað-
efni Evrópu í dag.
^ UMBOÐSMAÐUR:
H. A. TULINIUS,
HEILDVERZLUN
Austurstræti 14.
FerSin jafnaSist á viS geimskot
Framhald af bls. 18.
hálfan sólarhring. Við afréðum, að
vera um kyrrt í tjöldunum um dag-
inn, því að veðrið hafði versnað
og við vildum líka hvíla hestana
dálítið. Nú var koníakspelinn góði
tekinn upp, og dagurinn leið í
glaum og gleði, og við nutum þess
heldur betur að hvíla okkur. Um
kvöldið komu til okkar þrír áætlun-
arbílar með heybagga og það kom
sér vel fyrir okkur, því að hestarn-
ir voru búnir að éta hvert einasta
strá á eyrinni, sem þeir voru á.
Daginn eftir héldum við svo áfram
hressir og endurnærðir og eftir
skamma ferð komum við að kvísl-
um Þjórsár, en þær eru alveg ótelj-
andi, engu síður en eyjarnar á
Breiðafirði, hólarnir í Vatnsdal og
vötnin á Arnarvatnsheiði. Það gekk
nú svona stórslysalaust að komast
yfir kvíslarnar, en þarna er mikil
sandbleyta og erfitt yfirferðar. Ég
veltist oft að baki meðan á þessu
stóð og einu sinni hélt ég að ég
væri að syngja mitt síðasta vers
og hrópaði: Guð í hæðum! um leið
og ég kútveltist af baki, og þá
var þeim félögum mínum nú
skemmt, þeir blátt áfram veinuðu
að hlátri, og síðan varð þetta við-
kvæði hjá þeim, ef eitthvað blés á
móti. Ég held að það hefði verið
minni svipur yfir ferðinni, ef ég
hefði ekki alltaf verið að detta af
baki. Þegar við komum að Hofs-
jökli varð ég nú heldur en ekki
hrifinn, því að þarna úði allt og
þyrftum að setja hinn sterka drykk
út í. Enn var áfram haldið, leiðin
var dásamlega fögur og við vorum
alveg heillaðir af því, sem fyrir
augun bar. Nú reið á að finna hent-
ugan næsturstað og hafði ég mikla
löngun til að komast í Nauthaga,
því að ég þóttist viss um, að stað-
ur sem kenndur væri við nautgripi
hlyti að vera grösugur. Þeim félög-
um mínum fannst alveg óþarfi að
ana svona áfram, þeir sögðu að
það væri ekkert víst, að mikill gróð-
ur væri í Nauthaga, og við gætum
alveg haft næturvist þar sem við
vorum staddir, við Arnarfellsmúla,
því að þar væri nóg beit fyrir
hrossin. Ég sat nú samt við minn
keip og áfram var haldið, þótt
strákarnir væru sínöldrandi um
þrjózkuna í mér. Um síðir komum
við á stað, þar sem grasrytjur voru
á strjálingi, og héldu þeir kump-
ánarnr, að nú værum við komnir
glaðnaði yfir okkur öllum og þó
einkanlega hestunum, því að þarna
gátu þeir étið fylli sína, enda veitti
þeim ekki af. Þarna gistum við um
nóttina, og um morguninn fengum
við okkur vænt bað, við Ingólfur
fórum I bergvatnsá, en hinir í heit-
an pytt, okkur veitti svo sannarlega
ekki af því að skola af okkur rykið
og óhrenindin. Þennan dag fórum
við yfir Blautukvísl, og þá voru
flestar ár okkar að baki. Þá greip
mig yndisleg tilfinning og mér komu
í hug Ijóðlínur ástmagarins:
enda skal ég úti liggja
engin vættur grandar mér.
Nú lá leið okkur í átt til skíða-
skólans í Kerlingarfjöllum, og þang-
að komum við seint um kvöldið
27. júlí. Þarna fengum við stór-
kostlegustu móttökur, og allir keppt-
ust við að gera okkur þann greiða,
g2 VIKAN 37. tbl.