Vikan - 25.11.1965, Síða 56

er saumavélin með
keðjusporinu
Nýjung fyrir skemmstu.
Nú er það keðjusporið, sem
sízt má vanta.
UTSOLUSTAÐIR:
S.Í.S., AUSTURSTRÆTI,
DRÁTTARVÉLAR, HAFNARSTRÆTI.
VÉLADEILD S.Í.S., ÁRMÚLA 3.
/--------------------N
UNDRAPÚÐINN
sem festir tanngóminn,
dregur úr
eymslum, ^
þarf ekki að ''\jYYYYjs*
skipta daglega.
SNUG er sérstaklega mjúkur plast-
ic-púði, sein sýgur góminn fastan,
þannig að þér getið talað, borðað
og hlegið án taugaóstyrks. SNUG
er ætlað bæði efri- og neðrigóm.
Þér getið auðveldlega sjálf sett púð-
ann á, hann situr fastur og hreins-
ast um leið og tennurnar. — SNUG
er skaðiaus tannholdi og gómnum.
Endist lengi og þarf ekki að skipta
daglega.
Snug “•
J Ó MÖLLER & CO..
Kirkjuhvoli, Sími 16845,
v____________________y
fA /1/^\fT^\ F^n
SKARTGRIPIR
u v/u^yi^y
trúlofunarhrlngan
HVERFISGÖTU 16 A
sem þegnar mínir vilja láta af
hendi rakna fyrir sakir góðvildar
og líknsemi gagnvart þeim sem
byrði örbirgðarinnar er of þung".
Þetta var í fyrsta sinn I sögu
þessarar þjóðar, að drottning lands-
ins ávarpaði þegna sína beinlínis.
Og beiðni hennar fékk góðar undir-
tektir, gjafirnar streymdu til hall-
arinnar: mjöi, niðursuðuvörur, hvers-
konar matvæli, klæðnaður, sæng-
urklæði, borðbúnaður, nærföt. Astr-
id hafði umsjón með því að gjöfun-
um væri réttlátlega skipt.
í apríl 1935 var opnuð heims-
sýning í Brussel, og flykktust þang-
að fyrirmenn frá ýmsum löndum
og fjöldi annarra gesta. Konungs-
hjónin opnuðu sýninguna. Þetta vor
var Belgíu heillavor. Sýningin varð
þjóð og landi happadrjúg. Belgía
var að rétta við.
Þriðjudaginn 30. júlí, fyrir há-
degi heimsótti drottningin spítala.
Síðdegis sama dag úthlutaði hún
verðlaunum í keppni nokkurri. Ung-
ar stúlkur sungu við þetta tæki-
færi minningarljóð um Albert kon-
ung. Astrid, sem var þreytt og
bar í brjósti sorg eftir tengdaföður
sinn, viknaði við og fór að gráta.
Þetta var í síðasta sinn sem hún
kom fram opinberlega.
Nokkrum dögum síðar var flagg-
ið á konungshöllinni dregið niður.
Þá vissu menn að konungshjónin
voru farin í frí. Fyrst fóru þau til
Trentin, og klifu tind, sem kallast
Brenta, og er í Dolomisku ölpunum.
Efst á þessum tindi fundu þau mar-
maraplötu, sem á var letrað að
Albert konungur hefði klifið þenn-
an tind. Þar settust þau niður til
að hvíla sig.
Þaðan fóru þau til Luzern, og
settust að í bústaðnum Hasbihorn,
sem konungurinn hafði nýlega
keypt, og umkringdur var afarstór-
um garði, sem náði með aflíðandi
halla allt niður að vatninu. Vini
sínum einum, sem benti þeim á
það hve hættulegt gæti verið fyrir
þau að halda áfram að klífa fjöll,
lofuðu þau að forðast framvegis
hættulega tinda en láta sér nægja
minni og háskalausari ferðir.
Auk þess leið nú brátt að því að
haldið skyldi heim til Brussel. Eft-
ir fáa daga mundu Josephine-Char-
lotte og Baudouin vera komin heim
í höllina og foreldrar þeirra þá
einnig stuttu síðar.
Albert litli hafði orðið eftir í
Belgíu og þau fréttu að hann væri
byrjaður að sleppa sér. Þegar
drottningin kvaddi dóttur sína,
sagði hún við hana: „Það er gam-
an fyrir þig að verða á undan okk-
ur hinum að sjá Albert ganga".
Drottningin sá son sinn aldrei
ganga. Um morgunin 29. ág.ætluðu
þau konungshjónin að klífa hinn
síðasta tind áður en heim væri
haldið. Þau höfðu mér sér útbún-
að til þess í bílnum. Öllum er kunn-
ugt hvað fyrir kom í þessari ferð.
Astrid hafði landabréf í kjöltunni.
Leopold ætlaði að líta á það, en
gætti sín ekki og jafnskjótt rakst
bíllinn á tré sem stóð við veginn,
einmitt þar sem hann sveigðist á
mótum veganna til Zurich og Luz-
ern. Areksturinn var svo harður
að drottningin kastaðist úr sætinu.
Höfuðið rakst á trjástofninn og hún
dó nærri samstundis. Höfuðkúpan
hafði brotnað.
Sorgarfregnin barst um öll lönd.
Astrid varð ekki nema 29 ára. Hún
var með afbrigðum vinsæl.
jfc
Sölumaöur dauðans
Framhald af bls. 15.
stiganum. Þetta er ekki fallega
sagt, en ég er að reyna að segja
sannleikann.
Hakagawa kraup á dýnunni og
benti Craig að krjúpa andspænis
sér. Nú var tími til kominn fyrir
Craig að tala að létta hræðilegum
þrýstingnum af huganum. Craig
kraup líka.
— Hún var ófrísk, þegar ég gift-
ist henni. Þessvegna giftist ég
henni. Ég var einmana. Hún var
líka góð þá, og hún kunni að haga
sér, kunni að tala við fólk — allt
það. En ekki ég. Ekki einu sinni,
þegar þeir gerðu mig að liðsfor-
ingja. Og þegar þetta var, langaði
mig að kunna að haga mér eins
og séntilmaður. Hún kenndi mér
það. Guð má vita, hvar hún lærði
það. Uppruni hennar var ekki miklu
skárri en minn. Hann brosti. — Ég
var munaðarleysingi, Hak. Ekkert.
Að fara í sjóherinn var eins og að
fara heim. Allt, sem ég hafði þekkt
fram að því, voru húsmæður. Vesæl-
ar, heimskar, gamlar tfkur. Strfðið
var gott við mig. Ég komst áfram.
Þegar því lauk, fór ég um stund
til Tangier. Síðan var gamli for-
stjórinn hjá Gunter að leita sér
að aðstoðarmanni. Aðstoðarmaður-
inn, sem hann var að leita að, var
sjóræningi með smekk fyrir bók-
haldi, og ég var sá fyrsti, sem hann
fann. Svo mér hélt áfram að ganga
vel. Ég græddi. Græddi mikið. Ég
hefði getað haldið áfram á eigin
spýtur, en Alice vildi ekki hætta á
það. Hún vildi, að ég héldi áfram
að vera hægri hönd Sir Geoffreys.
Hann brosti aftur. — Ég er með rfg
í hægri hendinni eftir að halda
honum uppi. Skítt með það. Ég
græddi meira, en ég þreytti hana
ekki með smáatriðahjali. Hún
myndi hafa orðið dauðhrædd um
að Teklúbbur íhaldskvenna heyrði
um það.
— Omögulegt? spurði Haka-
gawa. Framhald á bls. 59.
VIKAN 47. tbl.