Vikan - 09.12.1965, Qupperneq 21

GORTARINN
Smásaga efftir Catlileen Rogers
var eitthvað ÓÖru vísi eii huii
hafði hugsað sér. Hún var ekki
lengur sama unga stúlkan, sem
stóð hjá honum á hæðarásnum.
Og Steve var lika orðinn breytt-
un Hann leit á klukkuna og
henni datt í hug að hann óskaði
eftir að hún færi að koma sér
af stað.
— Ætlarðu að búa hjá frænda
þínum?
— Já, hvar ætti ég annars að
búa?
Þaðan sem hún sat sá hún hæð-
ina þar sem rnúrinn stóð, Lnnan
um lyng og burkna. i'ar höfðu
þau staðið síðasta kvöldið og
bundizt tryggðaböndum á hljóð-
an hátt.
— Steve, sagði hún, — það
verður dansleikur í „Gömlu hlöð-
unni“ í kvöld. Ég sá auglýsing-
una á götunni þegar ég kom.
-— Þú hefir örugglega ekki
gaman að slikum skemmtunum
lengur, sagði hann.
— En þú? spurði hún.
— O, ég get ennþá slegið hann
skakkan! Ég verð aldrei virðu-
legur heimilislæknir. Fólkið
hérna þekkir mig of vel. En þú
gætir ekki haft gaman af að
fara þangað. „Gamla hlaðan“ hef-
ir ekki breytzt, en það hefur þú.
Hann leit aftur á klukkuna. —
Heyrðu, geturðu ekki hringt til
min einhvern daginn, áður en
þú ferð. Við gætum þá fengið
okkur drykk á kránni.
— Einhvern daginn, áður en
ég fer aftur, sagði hún hægt.
Já það skal ég gera.
Steve ók henni ekki heim. Hún
sagði að það tæki því ekki að
taka út bílinn, og gekk hægt og
í djúpum þönkum.
Henry frændi hennar tók á
móti henni við hliðið, hávær og
hressilegur að vanda. Hann dró
hana inn og benti hreykinn á
kvöldborðið, sem var dúkað og
skreytt blómum.
— Sjáðu, stúlka mín, finnst
þér þetta ekki nokkuð gott hjá
svona gömlum piparsveini? Það
hefði enginn kvenmaður getað
gert þetta betur!
Hann kyssti hana rembings-
koss á kinnina og hélt áfram,
áður en hún gat tekið til máls:
— Ég skal bera töskuna upp fyr-
ir þig. Káetan þín er í fínasta
lagi, þar er allt hreint og snyrti-
legt. Maturinn er í ofninum. En
hvað það er notalegt að hafa þig
hér, þótt það sé aðeins í nokkra
. daga!
Herbergið hennar var alveg
eins og þegar hún skildi við það.
Hún horfði út um gluggann, með
tár í augunum. Hún horfði á
litlu bátana, gráan hafnargarð-
inn og mjóan fjörðinn, sem víkk-
aði út að blágrænu hafinu.
En sú dásamlega kyrrð . . .
Henry frændi hennar hafði
fulla ástæðu til að vera hreyk-
inn af matnum, og Sandra fann
að hún var hungruð eins og úlf-

Framhald á bls. 31.
VIKAN 19 tbl 23