Vikan - 13.01.1966, Blaðsíða 15

RADGATAH
m
„NOTAIEGA"
MORl-
IHGJAHH
Duane Pope, hljóðlátur
sveitapiltur frá Kansas, fór
ósköp rólegur út, snemma
dags, og skaut til bana þrjár
manneskjur. Vinir hans
skilja þetta ekki og spyrja
undrandi „hversvegna“?
Duane Pope skaut fjórar mann-
eskjur. Einn lifði af en lamaðist
frá mitti.
lýsingu af morðingjanum. Það
var mjög auðvelt að fá lýsingu
af honum og finna hann vegna
græna bílsins, sem hann hafði
tekið á leigu og gefið upp sitt
rétta nafn. Það kom sem sé í
ljós að þetta var brosleitur
sveitapiltur að nafni Duane Pope,
og hann hafði tekið lokapróf frá
McPhersons College í Kansas,
fimm dögum áður.
Fólk sem þekkti Duane Pope
trúði þessu hreinlega ekki. Hann
hafði fengið bezta orð í skólan-
um og var varaformaður fót-
boltaliðsins. Hann hafði alltaf
i/erið hljóðlátur en glaðlegur
ungur maður, stór og frekar lag-
legur, enda gekk hann í augu
kvenfólksins.
„Þeir hafa tekið fastan rang-
an Pope. Það er fjöldinn allur í
Kansas, sem heita Pope, þetta
hlýtur að vera vitleysa“, sagði
Nick Petrucci, sem hafði verið
herbergisfélagi Duane Popes í
þrjú og hálft ár. Nick mundi eft-
ir því að eitt kvöld, þegar þeir
voru að lesa, kom stór könguló
skríðandi eftir gólfinu. Nick kall-
aði þá: — Dreptu hana, Duane,
hún er á leið til þín.
— Nei, hafði Duane sagt, —
það get ég ekki. Hann gat ekki
hugsað til þess að drepa svo mik-
ið sem flugu.
Einhvern tíma á næstunni mun
mál Duane Popes koma fyrir rétt.
Hann er lokaður inni í þröngum
klefa á ríkisfangelsinu, og held-
ur því fram að hann hafi aldrei
langað til neins annars en að
vinna að landbúnaði. Hann er
órólegur og bíður í ofvæni eftir
réttahöldunum. Honum liggur
svo lágt rómur, að þeir sem
heimsækja hann verða að láta
loka fyrir loftræstinguna. Það
eina sem hann segir er að hann
spyr sjálfan sig stöðugt: „Hvers-
vegna? — Hversvegna gerði ég
þetta“?
Þetta er sama spurningin sem
aðrir leggja fyrir sig: Hversvegna
gerði hann þetta? Við þessu fæst
ekkert svar, fólk er undrandi og
skilningslaust gagnvart svona at-
burði. Vísindamenn eru furðu
lostnir, vegna þess að slíkir at-
burðir og þetta koma helzt fyrir
í stórborgum, en alls ekki í þorp-
um, þar sem allir þekkjast.
Búgarður Pope-fólksins er 320
ekrur og fimm mílum frá Rox-
bury. Þar eru lítil þægindi, en
þau hafa rafmagn og sjónvarp,
en engar pípulagnir eða rennandi
vatn í húsinu. Skólafélagar Du-
anes tóku eftir því að í hvert
sinn sem hann kom í skólann,
eftir að hafa verið heima hjá
sér, fór hann í bað og stóð lengi
i steypibaðinu.
Faðir Duanes var hár og þrek-
inn maður, frekar óþjáll og á-
kveðinn. Hann hafði ekki verið
tnikill fjáröflunarmaður, svo að
kona hans, sem var lærð hjúkr-
unarkona, vann við hjúkrun á
tiéraðssjúkrahúsinu. Presturinn
segir að Pope-fjölskyldan hagi
lífi sínu á svipaðan hátt og flest-
ar fjölskyldur á þessum slóðum,
lifi eiginlega alveg útaf fyrir sig
og eigi fáa eða enga nána vini.
„Feimni hefir verið einkennandi
fyrir Pope-börnin, bætti hann
við.
Duane var fjórði af átta börn-
um Pope hjónanna, og prestur-
inn segir að hann hafi yfirleitt
borið af öðrum drengjum í prúð-
mennsku. Sama var sagt um hann
í menntaskólanum. Hann var
góður körfuboltamaður, og árið
1961 vann Roxbury í keppni og
það var þegar Duane var for-
ingi körfuboltaliðsins.
— Langar ykkur til að vita á-
lit fólks á Duane? spurði Nick
Petrucci nýlega. — Fólk horfði
á hann og sagði: — Bara að
börnin okkar líktust honum.
Einu sinni fór ég heim með hon-
um, eftir körfuknattleik, og allir,
ég endurtek það, allir, heilsuðu
honum ...
Eftir prófið hefði Duane verið
ánægður með að vera heima og
vinna við búgarðinn, eða að vera
í félagi við Dennis bróður sinn,
sem vann við landbúnaðarvélar.
Duane hafði kynnzt Caterpillar-
vélunum á landbúnaðarsýningu
nokkrum árum áður og fannst
þá að hann gæti ekki hugsað sér
neitt eins spennandi eins og að
vinna með þeim. En svo var hon-
um boðinn námsstyrkur og hann
fór í skólann.
Duane kunni ekki vel við sig
1 skólanum. Einn skólabróðir
hans sagðist muna það að hann
hafi alltaf gengið með veggjum,
aldrei á miðjum göngum. Og oft
sagði hann á undan prófum og
á slikum stundum: — Ég á ekki
heima hér, ég hefði aldrei átt að
fara í skólann ...
Jafnvel það að hann bjó með
Nick Petrucci, sem var glaðlynd-
ur og þægilegur piltur, virðist
hafa hvílt þungt á Duane, það
minnti hann stöðugt á hans eig-
in skort á aðlögunarhæfileikum.
Duane flýði oft frá skólalíf-
inu, til þess eina staðar sem hann
hafði upp á að hlaupa, sem sagt
heim til sín í Roxbury. Nick fór
oft með honum á sunnudags-
kvöldum, og vann þá með Du-
ane og föður hans við landbún-
aðarstörfin og borðaði kvöldverð
með fjölskyldunni. Þá sá hann
allt aðra hlið af Duane. Hann
gat orðið óþolinmóður og jafnvel
reiður við föður sinn, þegar hon-
um fannst hann linur við fram-
kvæmdirnar. Hann sagði Nick að
faðir sinn væri hálfgerð óráðsía,
t.d. hefði hann keypt nýja bindi-
vél, þegar hann léti tvær ryðga
á hlaðinu hjá sér.
Nick Petrucci var eini maður-
inn, fyrir utan fjölskylduna sem
vissi að Duane gæti orðið reiður.
Nick og tveir aðrir herbergis-
félagar þeirra voru vanir að
stríða Duane svolítið, vegna þess
hve hátíðlegur hann var. T.d.
vegna þess hve nákvæmur hann
var í klæðaburði og vegna þess
að hann vildi aldrei smakka ít-
alska vínið, sem Nick smyglaði
inn á herbergið, hann smakkaði
ekki einu sinni bjór. Sérstaklega
stríddu þeir honum með stúlkum.
— Það tók hann eilífðartíma að
ákveða stefnumót, segir Nick, —
jafnvel þótt það væri stúlka sem
hann var reglulega hrifinn af.
Svo var það síðastliðið haust
að Duane hitti Melindu Hanson.
Hún var lagleg dökkhærð og
dökkeygð stúlka, skiptistúdent
frá öðrum skóla. Það var tákn-
rænt fyrir Duane, að hann bauð
henni ekki út fyrr en í janúar.
Þá fóru þau út saman, tvisvar
eða þrisvar. Nick líkaði ekki við
Melindu. Honum fannst hún of
veraldarvön og of mikið mál-
uð. Meðan Melinda hélt kunning-
skap við Duane, varð hún ófrísk
með öðrum manni, en Duane
vissi ekki um það, og hann varð
mjög ástfanginn af henni. í jan-
úarlok sagði Melinda Duane að
hún ætlaði að hætta í skólan-
um og fá sér vinnu í Fort Worth,
Texas. Kvöldið áður en hún fór
kvöddust þau á veitingahúsi í
nágrenninu. Skólafélagarnir voru
mjög undrandi yfir því að hann
léti sjá sig á skemmtistað.
Hún skrifaði honum, jafnvel
daglega og hann svaraði öllum
bréfunum. Hann lét hana senda
bréfin á pósthúsið, en hún gaf
upp rétt heimilisfang, og það
kom í ljós síðar, að það var heim-
ili fyrir ógiftar mæður.
Viku fyrir prófið keypti Du-
ane skammbyssu, með níu skota
magasíni. Hann bjó til að
minnsta kosti þrjá hljóðdeyfa á
verkstæði skólans, og festi að
lokum þann sem honum fannst
beztur á hlaup byssunnar. Síðan
æfði hann sig í skotfimi á ökr-
unum heima hjá sér.
Þrem dögum eftir prófið fékk
hann 50 dollara að láni hjá föður
sínum. Hann sagðist ætla til
Oklahoma til að leyta sér að
vinnu við hveitiuppskeruna. Það
kvöld, í Salina, Kansas fór fyrst
og bera á því að Duane hrykki
upp af ásunum. Hann gaf út tvær
falsaðar ávísanir, til þess að
kaupa ný föt og skjalamöppu.
Næsta dag leigði hann grænan,
tveggja dyra Chevrolet og ók
410 mílur í norð-vestur, þá kom
hann til Ogallala, Nebraska, 22
mílum frá Big Springs.
Næsta morgun ók hann svo til
Big Springs og að Búnaðarbank-
anum þar.
Um kvöldið, eftir morðin, sat
Duane Pope á bar í næturklúbb
í Salina, sem kallaður er „Eddie's
Dancing“, og fór að tala við allt
mögulegt fólk. Eigandi barsins
sagði að hann hefði stöðugt kall-
að í sig. Hann sagðist vera söngv-
ari og til að sanna það söng
hann „Harvest Moon“, og dans-
aði við barstúlkuna...
Framhald á bls. 30.
VIKAN 2. tt»l. Jg