Vikan - 13.01.1966, Blaðsíða 13

upp [ rúmið, þar féll hún á grúfu og hann sló
hana fast með kreptum hnefanum f öxlina. Svo
gekk hann út að glugganum og horfði út, al-
veg eins og hann hafði gert svo oft fyrir sex
árum, þegar þau voru ósammála. Og nú vissi
hann og ást þeirra var ekki slokknuð, hann vissi
það vegna þess að þau gerðu alltaf sömu hlut-
ina eins og áður. Og þegar hann stóð við glugg-
ann, ennþá andstuttur og var að bera saman
friðsæld trjágarðsins og hugarofsa sjálfs sín,
heyrði hann hæðnislega rödd konunnar:
— Þetta er þá ástin, að þínu áliti.
Hann svaraði án þess að snúa sér við:
— Astin getur verið grimmdarleg og þú villt
víst helzt hafa það þannig.
— Líttu við. Þetta er regluleg ást.
— Hvað? spurði Silvio og sneri sér við.
— Astin milli þeirra tveggja sem búa í þessu
herbergi.
— Hvernig veiztu það?
— Eg finn það. Slíkt finnur maður á sér.
Mikil og einlæg ást.
Dyrnar opnuðust og stúlkan kom inn.
— Hafið þið skoðað herbergið? Hjónin sem
búa hér fara á morgun.
— Hver eru þau?
— Utlendingar.
— Og — eru þau hrifin hvort af öðru?
Andlit stúlkunnar varð að einu spurningar-
merki.
— Hvernig þá?
— Eg er að spyrja hvort þau elski hvort ann-
að.
— Það veit ég ekkert um.
— En það er hægt að sjá hvort fólk elskast.
Stúlkan varð hálfvandræðaleg á svipinn.
— Þau eru bæði mjög gömul, hvernig ætti
ég að vita það? Þau eru hljóðlát og róleg og
hafa ofan af hvort fyrir öðru.
— Gömul? Hve gömul?
— Það veit ég ekki. Þau eru bara gömul.
— Ég skil, sagði Silvio. — Ert þú trúlofuð,
hélt hann áfram.
— Já.
— Kemur ykkur vel saman, þér og kærast-
anum?
— Stundum.
— Hvað meinarðu með þvt?
— Hann hefur svo erfiða lund.
— En þú?
— Hann segir að það sé ég sem sé geðvond.
— En ertu þá viss um að þið elskið hvort
annað?
— Hvernig gætum við þá verið saman, ef
við elskuðumst ekki . . . ?
Hann gretti sig á
skringilegan og
ástleitinn hátt, samt
sýndi hann einhverja
vanmáttka reiði. Fyrst
langaði hann til að
kyssa hana, en svo
stjakaði hann við
henni og hrinti henni
upp í rúmið, þar féll
hún á grúfu og hann
sló hana fast með
krepptum hnefanum.
eftir Alberto Moravta
★