Vikan - 15.12.1966, Blaðsíða 17

16 VIKAN 50-tbl-
I.
Ungi Ameríkumaðurinn var
að gera það, sem hann hafði
gert, ef veður leyfði, flest kvöld
þeirra þriggja ára, sem hann
hafði dvalið í Madrid. Hann
gerði sérstakt far um að gera
nákvæmlega þetta. Það var
mikilvægt, skelfilega mikilvægt.
Eftir að hafa rennt sér í dökk-
bláa 'jakkann, sem hann hafði
keypt hjá Abercrombie síðast
þegar hann heimsótti New York,
lagaði hann bindið einu sinni
enn, strauk í síðasta skipti yfir
hárið og var tilbúinn. Hann sneri
sér frá speglinum, gekk út úr
svefnherberginu, gegnum setu-
stofuna og út úr íbúðinni, læsti
dyrunum vandlega eins og æv-
inlega. Þetta var Ijómandi júní-
kvöld í Madrid. Veðrið leyfði
hugsaði hann beisklega.
Fáeinum minútum seinna
skálmaði hann eins og svo oft
áður í áttina til Teatro Real de la
Opera, áfram framhjá stóru,
þöglu húsinu, sem nú stóð á
þrítugasta ári endalausar end-
urbyggingar, gekk í gegnum
skóg af glæsilegum styttum á
Plaza de Oriente, síðan áfram
til Plaza de Espana, umhverfis
styttu Cervantes, minnismerkið
um fyrsta smásagnaskáld heims-
ins, síðan að lokum út á Gran
Via, iðandi, öskrandi Spán
hversdagsins. Þar nam hann
staðar og keypti pakka af ame-
rískum sígarettum af fötluðum
manni í hjólastól. Hann átti í
vandræðum með að kveikja í
sígarettunni, ekki vegna vinds-
ins, né heldur vegna brigðulla
spánskra eldspýtnanna, heldur
vegna þess að hann var ofboðs-
lega skjálfhentur.
Fullur samúðar rétti sá fatl-
aði honum logandi sígarettu-
kveikjara, og hann neyddi sig
til að þakka honum og tala eðli-
lega um svalt kvöldið. Svo lagði
hann aftur af stað, gekk upp
eftir Gran Via, hikaði andartak
frammi fyrir Posada del Mar,
eins og hann væri að bræða með
sér að fá sér drykk þar bak við
gangstéttarborð, snerist síðan
hugur, gekk yfir götuna að öðru
gangstéttarkaffihúsi. Hann pant-
aði bjór og sat og dreypti rólega
á honum, maður sem hafði næg-
an tíma.
Hann var viss um það nú, að
honum hafði ekki verið veitt
eftirför, en hann varð að vera
meira en viss. Þegar hann hafði
að hálfu lokið við bjórinn, setti
hann tvo fimm peseta peninga
á borðið. Síðan, eftir að hann
hafði dreypt á í annað sinn, var
eins og honum flygi allt í einu
eitthvað ákveðið í hug. Hann
stökk á fætur og þeyttist fimm-
tán metra að strætisvagnabið-
stöð og kastaði sér inn í stræt-
isvagninn, þegar dyrnar voru að
lokast. Hann sat í vagninum þar
til hann var kominn út í nyrðri
hluta Parque del Retiro, þar til
Calle de Alcalá var orðið Carr-
etera de Aragon. Þá stökk hann
skyndilega úr strætisvagninum,
þegar hann sá leigubíl standa á
götuhorni. Hann sagði leigubíl-
stjóranum að aka að flugaf-
greiðslu Iberia flugfélagsins.
Honum þótti sárt að þurfa að
yfirgefa Madrid svo skyndilega,
sömuleiðis að ástæðan fyrir
skyndilegri brottförinni var ekki
aðeins skelfileg, heldur einnig
óumflýanleg. Óviljandi, svo ó-
viljandi, að það hafði komið eins
og tvöfalt taugaáfall, hafði hann
uppgötvað að í hinni raunveru-
legu áætlun varðandi morðið á
Panamamanninum Carlos Ferr-
az, sem myrða átti meðan stóð
á ráðstefnu Spánar og spænsku-
mælandi Suður-Ameríkumanna
í Madrid, fólst hans eigið morð.
Það átti ekki að hjálpa honum
og veita honum skjól handan
járntjaldsins. Hann átti að deyja
með hræðilegum hætti. Þeir
hötuðu hann ekki; þeir höfðu
ekkert á móti honum. Það var
einfaldlega, að hann var þeim
meira virði dauður en lifandi,
staðreynd, sem erfitt var að
kyngja fyrir nokkurn mann,
jafnvel þótt hann hefði hugsjón.
Hann hafði haft heppnina með
sér á skrifstofu Iberia. Einn far-
þeginn hafði afpantað sæti sitt
á ferðamannafarrýminu, svo
hann gat yfirgefið Madrid á leið
til New York eftir eina klukku-
stund og fimm mínútur. Þótt af-
greiðslumaðurinn hefði beðið
hann um að koma til Barajas
flugvallarins eins fljótt og mögu-
legt væri, lét hann leigubílstjór-
ann aka í svo mörgum hlykkjum
og fara svo marga króka, að það
hefði verið ómögulegt að veita
honum eftirför, án þess að hann
vissi Hann andaði léttar; hann
var farinn að láta sér detta í hug,
að hann myndi lifa nógu lengi
til að stíga upp í flugvélina.
— Enginn farangur, senor?
Vigtarmaðurinn á Barajas var
ofurlítið undrandi, en honum var
í rauninni alveg sama. — Eng-
inn farangur?
— Ég hafði engan tíma til að
pakka, sagði ungi maðurinn. —
Ég kem beint frá skrifstofunni.
Bólusetningarvottorðið hans
var falsað. Vegabréfið, sem hann
bar, var ekki hans eigið, aðeins
hans mynd í því. Það væri ekki
hægt að rekja för hans út úr
Madrid, og þegar farþegaþotan
tókst á loft, birti töluvert yfir
von hans um að sleppa heilu og
höldnu.
Framhald á bls. 52.
5o. tw. VIKAN 17