Vikan - 15.12.1966, Qupperneq 26

Eins og pöddur...
Framhald af bls. 21
tekinn að rannsaka skaðann á-
samt Guizzardi. Það var ýmis-
legt beyglað og brotið, en hið
eina alvarlega sýndist vera, að
annar armurinn sem studdi við
aftur hásinguna var kengboginn.
Varadekkin, sem þeir höfðu eins
og hala aftur á bílnum, hafði
dregið merkilega mikið úr öllum
höggum.
Nú kom lögreglumaðurinn aft-
ur á harðaspretti og á eftir hon-
um hópur járnbrautastarfs-
manna. Hann byrjaði með að
halda langa ræðu um undursam-
lega og yfirnáttúrulega björgun
ítalanna, og hófst síðan handa
um aið skipuleggja björgunar-
starfið.
Síberarnir létu hendur standa
fram úr ermum. Þeir réttu Itöl-
una við með köðlum og gerðu
svo á svipstundu brú undir hana
skáhalt aftur upp á bakkann,
sem hún hafði komið frá. Á mjög
stuttum tíma var verkinu lokið
og þeir drógu bílinn á sjálfum
sér aftur upp. Innan þriggja tíma
frá því óhappið varð; tók Guiz-
zardi aftur í startsveifina. En
vélin fór ekki í gang. Olían hafði
flætt um hana alla, og Guizzardi
varð að rifa hana meira og minna
í parta til að hreinsa hana svo
26 VIKAN 50-.tbl:...
hún færi í gang. En hann var
ekki ánægður, þótt hún gengi.
Hann krafðist þess að fá að fara
nákvæmlega yfir hana alla, hvað
hann siðan gerði á tveimur tím-
ur tímum. Klukkan tvö um dag-
inn var Italan loks ferðabúin á
ný.
Þeir héldu aftur þangað sem
þeir höfðu farið út af teinunum.
Nú voru tveir farþegar enn með-
ferðis, stórhrifnir hugsjónamenn
úr hópi járnbrautarverkamanna,
og þeir hengdu sig aftan á bílinn
svipað og þjónar fína fólksins á
hestvögnunum til forna. Þeir
héldu áfrarp svona fjölmennir, og
undir kvöld voru þeir komnir
langleiðina til Tankhoy, þegar
brautarhliðvörður kom þjótandi,
patandi út í allar áttir. ■— Af
sporinu, lestin frá Tankhoy er
að koma. Hún er þegar lögð af
stað!
Þeir beygðu út fyrir, en fram-
hjólin festust ofan á milli þver-
planka. Járnbrautarstarfsmenn-
irnir og lögregluþjónninn þutu til
og settu planka við framhjólin,
svo var reynt að ýta. En þetta
var vonlaust, það myndi þurfa að
lyfta bílnum. Það hvein í eim-
pípu lestarinnar. Mennirnir ráku
rafta undir bílinn og reyndu að
vega hann upp. Allir voru komn-
ir út úr honum nema Barzini, sem
var þjáður af bruna í andliti og
víðar,- Lestin var nú sjáanleg. —
Stökktu! hrópáði þrinsinn. En
Barzini var sem lamaður. — O,
híf þá! öskraði Borghese, og í
annað sinn þennan dag sýndi
hann ofurmannlegan mátt, þegar
hann lagðist af sliku afli á raft-
inn, sem hann notaði fyrir vogar-
stöng, að Italan tókst á loft og
rann út fyrir teinana.
Lestin þaut hjá. Þetta var sóða-
leg flutningalest. Barzini lét þess
getið, að svona hjallur gæti ekki
orðið þeim að grandi. En Borg-
hese ók þeigjandi upp á teinana
aftur og áfram til Tankhoy. Þar
fréttu þeir, að héðan í frá myndi
ekki koma til svona óvæntarar
lestarkomu, því Italan hefði verið
tekin með í lestaráætlunina og
hefði héðan í frá sinn ákveðna
tíma með fullum rétti fyrir öðr-
um járnbrautarlestum. En Borg-
hese hafði fengið nóg, og hökt-
ið fór ekki vel með bílinn. Hann
ók bílnum um borð í ísbrjótinn
Baikal, kvaddi 'Síberana þrjá og
milli klukkan þrjú og fjögur
næsta dag ók hann aftur frá
borði og ætlaði að komast til
Irkutsk, 60 mílur, þann dag. Það
hellirigndi, allt var sleipt og
gljúpt af aur og vatni, svo féll
myrkrið á og loks festist bíllinn.
Þar sátu þeir, þar til hópur
manna frá Irkutsk kom utan úr
myrkrinu, undir forustu Radio-
noff, sem kynnti sig sem formann
rússnesku Peking—París nefnd-
arinnar. Frekari kynningar var
ekki þörf. Radionoff og menn
hans losuðu Itöluna og vísuðuj
ítölunum veginn á brúklegan veg,
og veizlan sem heim var búin um
kvöldið var ekkert hálfkák. En í
dögun næsta morgun hélt Borg-
hese áfram, þótt bæði Guizzardi
og Barzini hefðu kosið að hvíla
sig þann dag í Irkutsk. Borghese
lét sér fátt um sín brotnu rif finn-
ast.
En þeir Frakkarnir voru heldur
rólegri í Irkutsk. Þeir nutu þar
dýrðlegra veizlna tvo næstu daga,
og De Dion áhafnirnar gerðu sitt
bezta til að lappa upp á bílana.
Eitt og annað þurfti að gera, yf-
irfara vélarnar, skipta um kúpl-
ingsdiska og svo framvegis. God-
ard hafðist fátt að og lét lítið yfir
sér, hann hafði áhyggjur, aldrei
þessu vant. Það var eitthvað orð-
ið athugavert við kveikjuna á
Spijkernum; hún snerist að vísu
en gaf daufan straum, og skakka
hásingin eftir flumbruganginn í
ánni Iro hafði ekkert lagazt með
tímanum, fyrir utan að hvassir
steinar höfðu sett gat á hásing-
una og olían lak út. Godard var
hræddur um að eyðileggja öxul-
inn að keyra á honum olíulaus-
um, svo að hann gerði sér tappa
úr hráu beikoni og rak þá fasta í
götin með trétittum. Þessir tapp-
ar héldu að vísu olíunni, en hon-
um var fullljóst, að þetta var að-
eins til bráðabirgða. En hann
missti ekki trúna á hið góða í
meðbræðrum sínum: Hann sendi
ALLTAF BEZTA LAUSNIN
EINKAUMBOÐ FYRIR ILFORD LJÚSMYNDAVÖRUR:
HAUKAR HF.
GARÐASTRÆTI 6 - SÍMI 16485 - PÖSTHÓLF 1006