Vikan - 06.04.1967, Page 23

HUIKULT
FRAMHALDS-
SAGA
1
3. HLUTI
Falskar forhliðar Universal City voru
eins og gulnaður pappírsflibbi. Bygging-
ar Telepictures voru nýrri en afgangurinn,
en virtust eins og af öðrum heimi meðal
hrörlegra vínstúkna og óþrifalegra mat-
sölustaða, sem voru við götuna.
handa mér. Þeim tókst næstum
að sannfæra mig um, að ég væri
að koma á fætur eftir vondan
draum um Sampsonfólkið, og
mér hefði verið ósárt um, að
Sampsonsfólkið hefði allt saman
verið draumur.
Ég sýndi honum myndina, sem
var áletruð „Fay“. — Þekkirðu
þetta andlit? Mér finnst ég hafa
séð það áður, og það getur þýtt,
að hún sé í kvikmyndum. Mér
fnnst hún leikkonuleg.
— Þekkirðu hana?
Hann rak annað eggið á hol
og horfði því blæða gulu út á
diskinn. — Ég hef séð hana. Hún
var stjarna.
— Af hveru lifir hún?
— Ekki miklu. Það fer lílið
fyrir henni. Hún hefur verið gift
einu sinni eða tvisvar. Hann
hleypti í sig kjarki og byrjaði að
gófla í sig eggið.
— Er hún gift núna?
— Ég veit það ekki. Ég er ekki
viss um, að sá síðasti hafi tekið.
Hún hefur ofan af fyrir sér með
því að leika aukahlutverk. Sim
Kuntz býr til hlutverk handa
henni í sínum myndum. Hann
var ieikstjórinn hennar í gamla
daga.
— Er hún stjarnfræðilega sinn-
uð?
— Getur verið. Hann hjó
grimmúðlega í seinna eggið. Hon-
um gramdist, ef hann vissi ekki
svar við spurningu. — Ég hef
séð hana hjá Chasens.
Eina vafalaust.
Hann skrúfaði upp litla alvar-
lega andiitið og tuggði á skakk
eins og úlfaldi. - Þý nýtir þér
báða helmingana frekjan þín. Fæ
ég eitthvað fyrir að þreyta á mér
hausinn?
— Fimm dollara, sagði ég. —
Ég fæ útgjöldin greidd. Frú
Cramm lagði yfir mig brjóstin
og hellti aftur í bollann handa
mér.
— Ég hef séð hana oftar en
einu snni með enskri gjaldkera-
týpu.
— Lýsing?
— Hvítt hár fyrir aldur fram.
Augun blá eða grá. Meðalhár og
grannur. Vel klæddur. Glæsileg-
ur, þú hefur smekk fyrir öldruð-
um kórdrengjum.
— Þú veizt að ég hef það.
Nokkrir fleiri? Ég gat ekki sýnt
honum mynd Sampsons eða
minnzt á Sampson. Honum var
borgað fyrir að muna nöfn í sett-
um. Mjög illa borgað.
— Einu sinni, að minnsta kosti.
Hún var að borða með feitri
ferðamannatýpu, sem var klædd
í tíu dollara seðla. Hann var svo
puntaður, að það varð að hjálpa
honum út. Það var fyrir nokkr-
um mánuðum. Ég hef ekki séð
hana síðan.
— Og þú veizt ekki hvar hún
á heima?
— Einhvers staðar fyrir utan
borgina. Það er fyrir utan mitt
svið. Þar að auki hefurðu fengið
fimm dollara virði.
— Ekki skal ég prútta um það,
en það er eitt enn. Er Sim Kuntz
að vinna núna?
— Hann er eitthvað að gaufa
hjá Telepictures. Hún gæti verið
þar. Ég hef heyrt, að þau séu
eitthvað að gera.
Ég rétti honum seðilinn. Hann
kyssti hann og bjó sig til að nota
hann tl að kveikja sér í sígarettu.
Konan þreif hann af honum. Þeg-
ar ég fór, voru þau að elta hvort
annað umhverfis eldhúsborðið,
og hlógu eins og tveir glaðir
brjálæðingar.
Leigubíllinn beið mín fyrir
framan blokkina. Ég lét hann
flytja mig heim og tók að pæla
gegnum símaskrárnar fyrr Los
Angeles og nágrenni. Fay Easta-
brook var ekki skrifuð fyrir
síma.
Ég hringdi til Telepictures í
Universal City og spurði um Fay
Estabrook. Símastúlkan vissi
ekki, hvort hún væri á staðnum;
hún varð að spyrjast fyrir. í litlu
kvikmyndaveri þýddi það, að
Fay var örugglega aflóga að því
er laut að kvikmyndaleik. Stúlk-
an kom aftur í símann. — Ung-
frú Estebrook er hér, en hún er
að vinna sem stendur. Get ég tek-
ið .skilaboð.
— Ég ætla að koma. Á hvaða
sviði er hún?
— Númer þrjú.
— Er Simeon Kuntz leikstjór-
inn?
— Já. Þér verðið að hafa vega-
bréf til að komast inn.
— Ég hef það, laug ég.
Áður en ég fór, var ég svo
grunnhygginn að taka af mér
byssuna og hengja hana í skáp-
inn í anddyrinu. Það var óþægi-
legt að hafa þessar ólar á sér
á heitum degi, og ég bjóst ekki
við að þurfa á henni að halda. í
skápnum var poki með illa förn-
um golfkylfum. Ég fór með hann
út í bílskúrinn, og kastaði hon-
um aftur í bílinn minn.
Falskar forhliðar Universal
City voru eins og gulnaður papp-
írsflibbi. Byggingar Telepictures
voru nýrri en afgang'urinn, en
virtust eins og af öðrum heimi
rpeðal hrörlegra vínstúkna og
oþrifalegra matsölustaða, sem
voru við götuna. Gibsveggirnir
voru hrófatildurslegir, eins og
ekki væri ætlazt til að þeir ent-
ust.
Ég lagði bílnum í íbúðahverf-
inu við hliðina og draslaðist með
golfkylfupokann að aðaldyrum
stúdíósins. Tíu eða tólf manns
sat í óþægilegum stólum utan við
ráðningarskrifstofuna og reyndi
að líta svo út, sem það væri eftir-
sótt og til nokkurs nýtt. Stúlka
í þokkalegum, svörtum kjól, sem
hafði verið burstaður og strok-
inn svo oft, að hann var orðinn
gisinn, fór úr hönzkunum og setti
þá á sig á víxl. Ófríð kona sat
með ófríða litla stúlku á hnján-
Framhald á bls. 48.
VIKAN 33