Vikan - 06.04.1967, Qupperneq 32

DAIIfll FORSETA
áttum, ])ólt ])að væri ekki einkennandi fyrir liann. Hann
ákvað að lialda fyrst lil vesturálmunnar.
Jerry Behn, yfirmaður leyniþjónustudeildar Hvíta liúss-
ins, var vanur að ávar])a samstarfsfólk sitt þessum orðum:
„Nokkuð nýtt?“ Þetta margþvælda og hversdagslega ávar])
var orðið brandari í munni starfsfólksins. Þennan morgun,
er þau Evelyn Lincoln og Behn hittust, varð hún fyrri til
að koma auga ó hann og taka til máls. Hún leit l)örkulega
í augu lians, og ])að sem hún sagði, ber vott um þá andúði
á leyniþjónustunni, sem útbreidd var meðal starfsfólksins:
„Jerry, það er nokkuð nýtt.“
Hann sneri sér undan án þess að svara.
Evelyn vissi að dómsmálaráðherrann vildi að eignarmunír
Kennedvs forseta yrðu fluttir úr vesturálmunni, en henni
fannst ekkert liggja á. Ilún hað jafnvel ljósmvndara for-
selaemhættisins, Cecil StoughtOn höfuðsmann, að taka mynd-
ir af herbergjunum, seni voru nýskreytt, meðan gamlir list-
munir og annað, sem JFK tilheyrði, væri þar ennþá. En
])á kom LB.T alveg ó óvart og hað Iiana að koma með Sér
inn í sporöskjulöguðu skrifstofuna.
Johnson settisl á annan sófanna, sem stóðu ])ar andspænis
hvor öðrum. Evelyn gekk i áttina að ruggustólnum, en
beygði af leið og setlist á hinn sófann. Hana minnir að
liann hafi sagt. „Ég þarfnast yðar meira en þér mín. En
vegna samskipta við útlönd þarf einnig að koma umskipt-
unum í kring“ — hér var liann sennilega að höfða að nauð-
svn þess, að vekja traust erlendis — „og ég þarf á skrif-
stofunni að halda klukkan hálftíu. Geta stúikurnar mínar
fekið við skrifstofunni þinni klukkan hálftíu?“
Hann gaf lienni aðeins tæprar klukkustundar frest. Hún
svaraði veikum rómi: „Já, herra forseti."
Siðan sagði Johnson: „Heldurðu að ég gæti komið Bill
Moyers fyrir í skrifstofu Ken 0‘Donnells?“
Hún vissi ekki hverju svara skyldi. Hún hafði ekkert
yfir þeim manni að segja, er var yfirmaður stai’fsliðs Ivenne-
dys forseta. Eftir vandræðalega þögn svaraði hún hikandi:
„Eg veit ekki, herra forseti.“
Ráðalaus dró hún sig í hlé og hitti dómsmálaráðherrann
í eigin skrifstofu. Hún sagði kjökrandi: „Veiztu að hann
hað mig um að vera komin út um hálftíu.“
Kennedy ungi varð skelfdur. Hann var nýkominn inn
frá svðri flötinni og hafði þar séð, að þegar hafði verið*
hafizt handa við flutningana, en ])essu hafði hann ekki húizt
við. Hann sagði: „0, nci!“
Robert Kennedy hitti nýja forsetann i forstofunni. Þetta
var i fyrsta sinn seni þeir hiltust eftir að morðið var framið.
Forsetinn sagði: „Ég þarf að tala við þig.“
„Ágætt,“ sagði Roberl Kennedv. En liann vildi ekki að
þeir ræddust við inni í skrifstofu forsetaembættisins. Þeir
fóru inn í litla biðstofu andspænis þvottaherbergi forsetans,
og .Tohnson sagði Robert að hann þarfnaðisl lians meira en
bróðir hans hafði gert. Þegar hér var komið, hafði hálf tylft
stjórnarmanna sagt þetta sama við Kennedy. Og hvað sem
því leið, kærði hann sig ekki um að ræða hugsanlega setu
sína i stjórninni áfram á þessari stundu. Hann sagði við
Johnson að annað mál og svipminna væri meira áríðandi.
Það fjallaði um húsgögn. Það tæki ekki langan tíma að
koma húsgögnum bróður hans úr vegi, útskýrði hann, og
spurði síðan: „Geturðu ekki heðið?“
„Nú, auðvitað,“ svaraði nýi forsetinn, og'fór svo á næsla
andartaki að draga úr svari sínu. í raun réttri kvaðst hann
ekki vilja leggja undir sig Hvíta liúsið þegar í stað, en
ráðunklitar hans leggðu áherzlu á það.
Viðra^ður þeirra virðast hafa leitt til þess, að Jolinson
ákvað að fara yfir lil Executive Office Buildibg. Sii saga,
að Jolmson hefði gengið alll að jaðri nýja rauða leppisins,
sagt hátíðlega: „Nei, þetta er ekki rétt,“ og snúizt síðan
snarlega á hæli, varð fljótlega helgisaga meðal minniháttar
starfsmanna nýja forsetans. Engu að síður gerði Johnson
sízl of mikið úr þeirri álierzlu, sem á það var lögð að hann
tæki þegar við í Hvíta lnisinu — en þeirri ásókn varðist
hann af hörku eftir orðaskiptin við Kennedy. Hennálaráð-
gjafi varaforsetans barðist fyrir því með kjafli og klóm að
liann færi þegar inn í Hvíta húsið. Forsetinn lét sem liann
heyrði ekld til hans.
„Það yrði til að hughreysta almenning,“ útskýrði ofurst-
inn.
„Almenningur fæí^ nóga hughreystingu ef við leysum verk
okkar af hendi óaðfinnanlega," sagði Johnson ónotalega.
„Hættu þessu. Fyrst og fremst verðum við að taka lillil lil
frú Kennedy og fjölskyldunnar.“
Hinum megin við götuna sagði Robert Kennedy við Eve-
lyn Lincoln að hún þyrfti ekki að flýta sér. Engu að síður
hafði hun hraðann á. Tveir ruggustólar í eigu Kennedvs
voru bundnir saman í skyndi og þeim síðan ekið yfir West
Executive Avenue á litlum hjólavagni.
Það er óhugsandi að tekizt hefði að z-ýma lierbergi for-
setans fyrir klukkan hálftíu, en Evelyn var staðráðin í að
liafa lokið við að pakka öllu inn fyrir klukkan ellefu fyrir
hádegi, og þó að hún gerði smáhlé á verkinu til að vera við
guðsþjónustuna í Hvíta húsinu, tókst lienni ])að. Jafnóðum
og húsgögn þjóðarleiðtogans lálna voru flutt út, voru önn-
ur flutt inn i staðinn. Geysistór hrjóstmynd af Johnson í
gylltum ramma var flutt handan frá skrifstofu varafor-
setans og hengd upp í skyndi yfir horði Evelynar.
Þar eð dómsmálaráðherrann var ekki við störf um sinn,
var Nick Katzenbach þegar í rauninni orðinn dómsmála-
ráðherra, og hann hafði þá þegar í hyggju stofnun rann-
sóknarnefndar þeii rar, sem Earl Warren, yfirdómari, stýrði
síðar. Sér lil skelfingar komst Kalzcnhach nú að því, að
nýi forsetinn hafði ákveðið að ski])a i málið rannsóknar-
nefnd, sem einungis Texanar ættu sæti í. Aðrir átlu ekki að
fá sæti i nefndinni, meira að segja ekki embættismenn sam-
handsstjórnarinnar. Katzenbach sneri sér heint til Abe For-
tas, lögmanns ])ess í Washington, sem Johnson hafði nán-
ast samband við.
Framhald í næsta blaði.
Hér er McCormack, forseti Bandaríkjaþings, ásamt þeim
John F. Kennedy og Lyndon B. Johnson. Hefðu þeir báðir
fallið frá — og um hríð hélt hann að svo hefði farið —
hefði hann orðið forseti Bandaríkjanna.
32 VIKAN 14 lbl