Vikan - 06.04.1967, Síða 33

Endurminningar
Rommelshermanns
Framhald af bls. 21.
„sigma A", sem þeir kalla.
Allt í einu vissi ég ekki fyrr til,
en voðalega stór Ijósakróna korri
yfir hausinn á mér, alveg beint. Ég
vissi ekki strax hvað var að gerast,
ég hafði aldrei lent í sprengingu
sjálfur, aðeins vitað af loftárásum í
Þýzkalandi en aldrei nálægt mér.
En þarna hrundi allt og fór á fleygi-
ferð og skipið snarhallaðist um leið.
Mér varð fyrst fyrir að fleygja frá
mér byssunni, sem góður hermaður
má aldrei gera, og hjálminum með,
og svo ætlaði ég að þjóta upp. Mér
lá mikið á, því hólkurinn, sem gas-
gríman mín var í, var fullur af
filmum og myndavél með. Og það
vildi ég endilega ná í, því hólkur-
inn var alveg vatnsþéttur.
En það tókst ekki, því allt var á
fleygiferð. Meðan ég var á leiðinni
upp, urðu tvær sprengingar í við-
bót. Þær flengrifu skipið svo að það
snarhallaðist strax, svo mikið, að
það var varla hægt að hlaupa upp
móti hallanum. Það náðist aldrei
einn einasti bátur niður, og kaðlar,
sem átti líka að vera hægt að grípa
til í neyðartilfellum (en það kemur
aldrei til, því það verður alltaf
hægt að setja út bátana, var sagt
við okkur í upphafi) voru líka
gagnslausir. Það varð ekki við neitt
ráðið, ég flaug eins og mér væri
kastað í sjóinn.
Eitt var það, sem maður mátti
aldrei skilja við sig á skipinu,
hvorki í svefni né vöku, það voru
björgunarbeltin. Þetta voru gamal-
dags belti með korkkubbum, fjandi
óþægileg að sofa á. Enda hafði
maður þau oftast óbundin, til að
þvingast minna af þeim. Um leið
og ég skall í vatnið, var eins og
ég fengi rokna hnefahögg á hök-
una, það var björgunarbeltið mitt
lausa, sem skall upp undir hana
af þessu afli. En það var sama,
fyrsta hugsunin var að komast burt
frá skipinu, þótt maður hefði al-
drei fengið fyrirmæli um það. Og
það leið ekki nema ofurlítil stund,
þar til skipið var gersamlega horf-
i$. Á eftir var okkur sagt, að það
hefði sokkið á þremur og hálfri
mínútu.
Svo lágum við þarna í ylvolgu
vatni, afar þægilegu. Saltvatn ber
vel, svo að það var ekki vont að
halda sér fljótandi. Hausinn var
alltaf upp úr. Það þýddi ekki að
hugsa um að komast ( land, því
það var ekkert land. Það var ekki
annað að gera en reyna að vera
rólegur,- en maður var náttúrlega
hræddur um að drukkna, að það
kæmi nótt og maður týndist alveg.
Þarna var alls staðar fólk, bókstaf-
lega í flekkjum, og alls konar brak
úr skipinu, sem menn voru að reyna
að fljóta á. Ég rakst þarna á góðan
kunningja minn og við héldum sam-
an. Allt í einu sáum við stóran
fleka með tólf manns á. Við vorum
báðir syndir og ekki lengi að taka
skriðið af flekanum og ætluðum
upp, en var miskunnarlaust spark-
að út aftur. Það var trampað á
fingurna á okkur þegar við tókum
í flekabrúnina, svo að við óttuð-
umst mest að fingurbrotna og hætt-
um að reyna að komast á flekann.
Með þessum þremur skipum var
torpedobátur, og nú fór hann að
kasta djúpsprengjum. Við sáum það
ekki, en fundum það í sjónum svo
ekki varð um villzt. I hvert skifti,
sem svona sprengja springur, er
eins og verið sé að slíta af manni
fæturna. Það er vond tilfinning,
maður reynir að kippa fótunum
upp, en það bara þýðir ekkert.
Þetta stóð í nokkra klukkutima, og
það var komið fram undir kvöld.
Allt í einu komu nokkrir fiski-
prammar og fiskuðu okkur upp. Ég
man eftir þessum bátum. Þeir voru
með stáldekki, og það var svo heitt
af sólinni, að það var ógerningur
að standa á því. Við urðum að
hoppa stöðugt til að brenna okkur
ekki. Við vorum flestir aðeins á
skyrtunum, allt annað hafði fengið
að fokka til að draga okkur ekki
niður, og nú rifum við skyrturnar í
hengla og vöfðum þær um fæturna
á okkur.
Hversu margir fórust fengum við
aldrei að vita. En mörg voru þau
andlit úr okkar eigin hópi, sem við
sáum aldrei aftur. Mest fórst þó af
ítölum, þeir voru neðst í skipinu.
Það var komið með okkur inn til
Tripoli rétt áður en myrkrið skall á.
Við vorum afar fegnir því, þá
myndu þeir minnsta kosti bíða þar
til aldimmt yrði áður en farið væri
með okkur lengra, en ekki sýna
svona hálfbera stráka í björtu.
Þegar maður var um tvítugt skamm-
aðist maður sín fyrir nektina. En
þeir sögðu okkur að vera rólegum,
við yrðum áreiðanlega settir í lok-
aða bíla. Og þá var okkur alveg
sama. Nei, nei, upp á opna vöru-
bíla frá hernum og svo bara inn í
gegnum aðalgötuna í bílnum, alla
leið þangað sem heitir Kilometer
Five, sem nú er stór amerísk her-
stöð, rétt utan við borgina. En það
mátti fólkið eiga, að það leit ekki
á okkur. Það var náttúrlega orðið
vant þessu, þetta var ekki fyrsti
hópurinn, sem kom svona að landi.
Þá vorum við komnir til Afríku á
þennan hátt, gersamlega allslausir.
Og þar var ekkert til. Ekki svo mik-
ið sem jakkaræksni, þaðan af síður
buxur eða skór. Það var ágætt, því
kojur voru til handa okkur. Það
kom sér vel, því við vorum allir
svo slæmir á taugum eftir skip-
reikann. Ef það stanzaði bíll fyrir
utan og hurð var skellt, fukum við
upp úr svefninum. Þessi hræðsla
sat í mér í tvö ár. Það er gaman
að segja frá þessu á eftir, en það
var ekki gaman meðan það stóð.
En okkur líkaði sem sagt vel að
fá ekki úníform, nema hvað við
komumst þá ekki í bæinn. Það þótti
okkur galli, því Tripoli var afar
falleg borg. En svona smám saman
fórum við að fá eitt og annað,
hnífa og gaffia, svo fékk einn skó
og annar buxur. Um þjónustu var
ekki að ræða, ekkert annað að
gera en mæta til að fá matinn og
helzt að rífa hann í sig með fingr-
unum, því mataráhöld voru engin
til framan af. En það mega þeir
14. tbi. VIKAN 33