Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 49

Adrienne fann hitann streyma
fram í kinnarnar. Læknirinn hló
lágt og kom henni til hjálpar.
Hann krosslagði hendumar yfir
stólbakið og hélt áfram að mala.
— Bill langar að tala við yður.
Þegar ég hitti Sam Crustworthy
í síðustu viku trúði hann mér
fyrir því að þér hefðuð í hyggju
að verða yður úti um hund. Góð
hugmynd. Það kemur yður út
undir bert loft. Jæja, Bill er
maðurinn sem bezt getur hjálp
að yður. Hann þekkir hundana
hér í kring og getur gefið yður
upplýsingar um heppilega
hvolpa.
— Ég hef ekki alveg ákveðið
mig ennþá, en ég held að það
sé kannske eins gott fyrir mig
að bíða þangað til seinna á ár
inu, áður en ég... .
— Það er ljómandi kyngóður
hópur af veiðihundahvolpum í
Wildstone Park, einmitt núna,
greip Timpson fram í með ákefð
í andlitinu. Þrátt fyrir tortryggni
sína gat Adrienne ekki á sér set-
ið að brosa til hans. Hann gat
verið rúmlega þrítugur og bláu
augun, kringlótt og skýr, eins og
hnappar, skinu af áhuga og ein-
lægni. Sennilega hafði ljósbrúnt
hár hans í upphafi dagsins verið
vandlega greitt, en vatnsgolan
hafði feykt því öllu saman. Nú
stóð það út í allar áttir og hann
leit út svipað sem hann hlaut að
hafa gert í skóla. Ég veit ekki
LILfJU
LILfJU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
hvers konar hund þér hafið hugs-
að yður, en þessir veiðihundar
eru góðar skepnur og munu gæta
staðarins vel.
— Crompton Abbey eða Drum-
beat? hún brosti stríðnislega.
— Er það ekki eitt og hið
sama? Það var eins og gáðlegt
andlit Timpsons skiptist í tvennt
þegar hann brosti. — Látið yður
ekki detta í hug að ég fái nein
umboðslaun, en ég get ábyrgzt
hund frá Wilton.
— Ég skal hugsa um það, sagði
Adrienne. ■— Þegar ég hef ákveð-
ið mig skal ég hringja í yður
undir eins. Það verður kannske
seinna í þessari viku. Ef ég vel
mér veiðihund gætuð þér kann-
ske komið því í kring að ég
fengi að sjá hvolpana.
— Auðveldlega. Timpson rétti
úr sér og lyfti bjórglasinu. — Má
ég bjóða dömunum annan drykk?
— Það er of seint, Billy minn.
Dr. Spencer borgaði Hackett fyr-
ir aðra umferð og veifaði gerð-
arlegri, miðaldra konu sem var
að koma inn í barinn. — Komdu
hingað væna mín. — Þú verður
að heilsa konunni, ungfrú Blair.
Þegar kynningunni var lokið
settist sú nýkomna við hliðina
á Adrienne og pantaði koníak
og sóda. Hún lét sem hún sæi
ekki andúðarsvipinn sem mað-
ur hennar gerði sér upp. — Það
var einmitt þér sem ég þurfti að
hitta, ungfrú Blair. Ég ætla að
hafa ofurlítið samkvæmi á laug
ardaginn kemur og ég vil hafa
yður með, — og frú Hamilton
líka, að sjálfsögðu.
Hjartað seig í Adrienne. —
Julie fer á föstudaginn og ég hef
ekki tekið þátt í miklu sam-
kvæmislífi upp á síðkastið. — í
sannleika sagt er ég....
— Einmitt þessvegna neita ég
að viðurkenna nei fyrir svar. —
Þér eruð allt of ung og aðlað-
andi til að loka yður inni í þess-
um gamla hjalli og það er kom-
ið mál til að þér kynnist fólk-
inu hér. Þetta er ekkert venju-
legt, leiðinlegt sveitaþorp, það
get ég fullvissað yður um. Ég
skal ábyrgjast persónulega að
yður kemur ekki til með að leið-
ast. Það er dansað á hverjum
laugardegi í klúbbnum og þang-
að höfum við svo hugsað okkur
að fara seinna um kvöldið. Frú
Spencer klappaði Arienne á
hnéð. -— Þér hafið bara gott af
þvi að skreppa út og hitta ná-
búana. Eruð þér ekki sammála,
frú Hamilton?
— Svo sannarlega, svaraði Jul-
ie með frekju sem fór í taugarn-
ar á Adrienne.
— Þarna heyrið þér bara. Frú
Spencer setti upp svip eins og
hún hefði rétt í þessu uppgötv-
að úraníumæð í garðinum hjá
sér. — Klukkan sjö í kokkteil.
Adrienne leit upp óhamingju-
sömum augum og mætti augna-
ráði Marlins Westburys. Það fór
ekki milli mála að hann hafði
heyrt þetta allt. Hún dró andann
djúpt og gerði nýja tilraun. -—
Það er mjög elskulegt af yður,
frú Spencer, en ég hef varla kom-
ið neinu í lag síðan ég kom,
kannske seinna þegar....
Frú Spencer lyfti hendinni í
áttina að barnum. ■— Martin —
þú sækir ungfrú Blair og ég
geri þig persónulega ábyrgan fyr-
ir velferð hennar það kvöldið.
Ég hef heitið henni því að hún
skuli skemmta sér og þú átt að
sjá um að hún geri það. Hún
dæsti ánægjulega. Ég er svo feg-
in nð þér skulið geta komið.
Martin Westbury var greini-
lega vanur þessari einkennilegu
framkomu frú Spencer. — Með
ánægju. Af röddinni að dæma
var hann engu spenntari en hann
leit út fyrir að vera. — Myndi
klukkan hálf sjö henta?
Það var komið fram á varirnar
á Adrienne að segja að hún gæti
vel komið sér heim til Spencer-
hjónanna, en sá í tæka tíð að
hrifningarskortur hans var tæp-
lega nægileg ástæða til að sýna
beina ókurteisi, engu að síður
sendi hún Martin Westbury and-
úðaraugnaráð. Bill Timpson tók
eftir því.
— Ég skal gjarnan sækja ung-
frú Blair, Jessika. Ef Martin er
sama.
Frú Spencer sagði ekkert, en
augnaráðið sem hún sendi Timp-
son talaði skýrar en nokkur orð,
álit hennar á tilboði hans. Hann
steinþagnaði og togaði í eyma-
snepilinn á sér. — Ég lofaði víst
annars að sækja Klöru, muldraði
hann um síðir. — En ég get ekið
framhjá Drumbeat.
— Þú þarft ekki að gera þér
það ómak, fnæsti frú Spencer.
— Martin er einn og það er miklu
betur viðeigandi að hann aki
ungfrú Blair. Hún dró djúpt and-
ann, næstum eins og það væri
fáheyrt að nokkur setti sig upp
á móti því sem hún hafði ákveð-
ið. Martin Westbury tæmdi glas-
ið og renndi sér niður af stóln-
um. — Jæja, við sjáumst þá,
ungfrú Blair. Það er komið mál
til að ég flýti mér heim að vinna.
Hann klappaði á öxlina á lækn-
inum. — Ég lít inn á morgun,
Ian. Góða nótt öll sömun.
Jessika Spencer horfði á eftir
honum þegar hann fór. — Yður
á eftir að líka vel við Martin,
þegar þér hafið kynnst honum,
sagði hún við Adrienne. — Það
þarf einhvern til að hrista ofur-
lítið upp í honum og koma hon-
um til að gleyma sjálfum sér
endrum og eins.
— Og ég ætla ekki að taka
þann starfa að mér, sagði Adri-
enne með sjálfri sér. Upphátt
muldraði hún einhver innantóm
orð og svo héldu samræðurnar
áfram. Þær snerust að þessu sinni
um fyrirhugsaða leikhúsupp-
færslu í ráðhúsinu. Svo stóðu
Spencerhjónin upp. Adrienne
hafði orðið ennþá fýldari ef hún
hefði heyrt það sem læknirinn
sagði við konuna sína á leiðinni
beim.
— Nú ertu kömin í embætti
skipuleggjarans aftur Jessika.
Hversvegna í ósköpunum geturðu
ekki látið fólk um það sjálft hvort
það vill blanda geði við hvort
annað eða ekki?
— Vegna þess að það myndi
ekkert gera ef það væri látið um
það sjálft. Þessi unga dama og
Martin Westþury eru eins og
sköpuð hvort handa öðru.
Læknirinn hnussaði: — Ég get
ekki sagt að ég hafi fengið þá
tilfinningu. Ungfrú Blair virtist
ekki beinlínis stórhrifin af uppá-
stungu þinni og Martin sveif ekki
til skýjanna af þeirri tilhugsun
að vera herra hennar allt kvöldið.
Jessika brosti ánægjulega með
sjálfri sér. — Það slær ekki ryki
í augu mín eitt andartak, en þú
ert nú líka karlmaður og það er
ekki hægt að ætlast til að þú
skiljir þesskonar.... og Martin
gerir það ekki heldur. En bíddu
bara. Tíminn og ofurlítill stuðn-
ingur við og við á réttum tíma
gerir sitt gagn.
Maður hennar hafði enn sínar
efasemdir. — Þú skalt ekki
gleyma Bill Timpson. Það leyndi
sér ekki að hann er alvarlega
hrifinn.
Jessika rykkti í teppið sem
Framhald á bls. 56.
LOXENE
- og flasan fer
42. tw. VIKAN53