Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 43

Modess „Blue Shield" eykur öryggi og hreinlæti,
því blá plasthimnan heldur bindinu rakaþéttu að
neðan og á hliðunum. Bindið tekur betur og
jafnara raka og nýtist því fullkomlega. Silki-
mjúkt yfirborð og V-mynduð lögun gerir notkun
þess óviðjafnanlega þægilega.
Aldrei hefur bindi verið gert svo öruggt
og þægilegt.
Modess
DÖMUBINDI
Einkaumboð: GLÓBUS h.f.
skelfingu og ég beit mig í var-
irnar, til þess að ósanngjarnt
orð skyldi ekki korna út fyrir
þær.
Dína tók eftir þessu og sagði:
„Hvað er að, vinur minn?“
Ég svaraði henni og sagði:
„Ekki neitt, ekki neitt.“
„Ég finn, að það er eitthvað,
sem amar að þér,“ hélt hún á-
fram.
Ég svaraði: „Ég er búinn að
segja, að það er ekki neitt.“
„Þá hefur mér skjátlast“, varð
henni að orði.
Ég varð hvumsa við og sagði
áður en ég vissi af: „Þér hefur
ekki skjáltast.“ „Hvað er það
þá?“ spurði hún.
Ég sagði henni það.
Hún brast í grát. „Hví grætur
þú?“ spurði ég. Hún reyndi að
stilla sig og sagði:
„Opnaðu dyrnar og alla glugga
og gerðu syndir mínar heyrum
kunnar!"
Þá sksunmaðist ég mín fyrir
orð mín og huggaði hana. Hún
lét huggast og sættist við mig.
VII.
Upp frá þessu kvöldi hvarf
maðurinn ekki úr vitund minni,
hvort heldur ég var í návist
konu minnar, eða ekki. Væri
ég einn míns liðs, hugsaði ég um
hann, og væri ég hjá henni
minntist ég á hann. Sæi ég blóm,
hvarflaði hugur minn til rauðra
rósa, og sæi ég rauða rós, datt
mér í hug, hvort hann hefði
verið vanui' að gefa henni sams-
konar blóm og hvort sú hefði
verið ástæðan að hún vildi ekki
lykta af rósunum, fyrstu nótt-
ina okkar. Að hún myndi hafa
farið hjá sér að lykta af blóm-
um að manni sínum ásjáandi,
sem elskhugi hennar hafði allt-
af sent henni.
Ef hún grét, huggaði ég hana.
En í sáttakossinum heyrði ég
óminn af öðrum kossi, sem annar
maður gaf henni.
Við erum upplýst fólk, nú-
timamenn, og heimtum frelsi
okkur sjálfum og öllum til
handa, — en í raun réttri
þrjózkari en hinir þverúðar-
fyllstu.
Þannig leið fyrsta árið. Er ég
ætlaði að gleðjast með konu
minni, mundi ég beiskjuna í
bikar hamingju minnar og
hryggðist. Væri hún glöð, sagði
ég við sjálfan mig: „Yfir hverju
er hún svona glöð? Hún er að
hugsa um þetta þrælbein og það
vekur henni ánægju.“ Þegar ég
minntist á hann við hana, fór
hún að gráta.
„Af hverju ertu að gráta?“
Spurði ég. Þolirðu ekki, að fund-
ið sé að þessum þorpara?“
Vel vissi ég, að hún hafði út-
rýmt honum úr hjarta sínu og
glatað öllum áhuga fyrir honum.
Og er hún hugsaði til hans, var
það ekki með hlýju. Hún hafði
aldrei elskað hann, og það var
aðeins vegna frekju hans og á-
leitni og augnabliksléttúð henn-
ar að kenna, að hún liafði misst
vald á sjálfri sér og látið undan
honum. En þessi sannfæring
veitti mér engan sálarfrið. Mig
langaði að kynnast eðli þessa
manns, hvað það var í viðmóti
hans, er verkaði svo á unga og
heiðvirða stúlku af góðum ætt-
um. Ég tók að leita í bókum
hennar, ef finnast kynni bréf-
snepill frá honum, því Dína not-
ar bréf sín fyrir bókamerki. En
ég fann ekki neitt.. Þegar ég
hafði leitað í bókum hennar,
datt mér í hug, að hún hefði
falið bréf hans á öruggum stað.
En ekki gat ég fengið af mér að
leita í hirzlum hennar. Þelta
reitti mig þó til enn meiri reiði,
— að ég skyldi hegða mér eins
og heiðursmaður, þótt hugrenn-
ingar mínar væru seyrðar.
Þar sem ég hafði ekki minnst
á fortíð hennar við nokkurn
mann, leitaði ég ráða hjá bók-
unum og tók að lesa ástarsögur,
til að komast í skilning um að-
ferðir kvenna og elskhuga
þeirra. En mér leiddust skáld-
sögur, svo ég sneri mér að lög-
regluskjölum. Þetta sáu vinir
mínir, gerðu gabb að mér og
spurðu: „Ætlar þú að fara að
ganga í rannsóknarlögregluna?"
Ekki færði næsta árið mér
nokkra hjartafró né hugarléttir.
Liði einn dagur svo að ég nefndi
hann ekki, talaði ég því meira
um hann næsta dag. Af angri
því, sem ég olli henni, varð
konan mín veik. Ég læknaði
hana með pillum en jók hjarta-
sorg hennar með orðum. Ég
sagði sem svo:
„Allur þessi sjúkleiki er ein-
göngu að kenna manni þeim sem
eyðilagði líf þitt. Nú syndgar
hann áfram með öðrum konum
og lætur mig sitja uppi með
sjúka konu að annast."
Mig margiðraði hvers orðs, og
þó marg-endurtók ég þau.
Samtímis þessu fór ég að fara
með konu minni í heimsóknir til
ættingja hennar. Og nú verð ég
að segja þér nokkuð skrítið. Ég
hefi þegar drepið á, að Dína
var af góðu fólki komin og
vandamenn hennar víða kunnir.
Hjá þeim kom fyrir, að vegna
þeirra og heimila þeirra gerðist
ég göfuglyndur og fús á að fyr-
irgefa henni sakir fjölskyldu
hennar.
Þessir menn voru þriðji ætt-
liður frá fólki úr gyðingahverf-
um, sem komizt hafði til auðs
og álits. Auðæfin brugðu ljóma
yfir álit þess, og álitið yfir auð-
æfi þess. Þetta var fólk, sem
forðaðist að gera sér annara
neyð að féþúfu á stríðsárunum,
þegar flestir stórlaxar landsins
græddu morð fjár á hungri ná-
ungans, og birgðu sig ekki held-
ur upp að neyzluvörum, en létu
sér nægja deildan verð, eins og
aðrir. Meðal þess voru einstakl-
ingar, sem við höfðum gert
okkur mynd af í hugarheimi,
en aldrei haft fyrir augum. Ell-
egar þá konm'nar. Þú þekkir lík-
lega ekki Vínarborg, — annars
myndirðu kannast við þessar
gyðingastúlkur, sem kristnir
menn fara háðsyrðum um. Ef
þeim hefði gefizt færi á að sjá
þær, sem ég sá, hefðu þeir ekki
opnað sinn munn upp frá því.
Mér kemur ekki við, hvað
aðrar þjóðir segja um okkur,
og ég segi þetta ekki til að
smjaðra fyrir þeim, — slíkt er
engum til framdráttar. En vegna
þess, að ég minntist á háð, nefni
ég einnig sæmdina, því hið mik-
ilsverðasta manni hverjum er
sæmd systra hans. Með henni
hefst hann upp og hækkar.
Að nokkrum dögum liðnum
leit ég á ættingja eiginkonu
minnar eins og væru þeir henni
ekkert vandabundnir, eins og ég
væri skyldur þeim, en ekki hún.
Ég velti því fyrir mér, hvernig
vera myndi, ef þeir vissu hversu
ég píndi hana. Og ég var þeg-
ar fús til að sýna hreinskilni
og segja allt eins og var. Þegar
ég fann þessa ákefð anda míns,
dró ég mig í hlé frá þeim, og
auðvitað fjarlægðust þeir mig
þá líka. Borgin er stór og menn
hafa mikið umleikis. Forðist
maður vini sína, ganga þeir
ekki eftir honum.
Á þriðja árinu tók konan mín
upp annan hátt. Ef ég minntist á
manninn, lézt hún ekki heyra,
og felldi ég nafn hans við henn-
ar, þagði hún og svaraði ekki,
frekar en ég hefði aldrei yrt á
hana.
Ég varð fokreiður og sagði við
sjálfan mig:
„Er það nú kvenmaður, sem
ekki tekur eftir neinu!“
42. tw. VIKAN 47