Vikan


Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 15

Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 15
brosti og horfði ó dúfuna. — Ég geri mér það Ijóst, Réne. En með hliðsjón af þessari einkenni- legu vísbendingu fannst mér ég ætti að tala við þig fyrst og treysta dóm- greind þinni. — Ég skil. Vaubois leit á það sem hann hafði klórað í blokkina sína. — Þú segir að ákveðinn kassi detti af flutningabifreið ákveðins flutningafyrirtækis, á kveðnum stað í París og ef þessi kassi verði þá rannsakaður til þess að komast að því hvort eitthvað af innihaldi hans hafi skemmzt, muni glataða Watt- eau-málverkið finnast óskemmt. — Svo var mér tjáð f þessari nafnlausu vísbendingu, Réne. — Og það verður ógerningur að rekja spor kassans eða innihalds hans aftur á bak til sendandans? — Já. — Og þú lætur í Ijósi þá ósk að blaðamaður verði af tilviljun stadd- ur þar sem þessi uppgötvun ger- ist, svo fréttirnar komist í dagblöð- in? - Já. — Það varar þá seku við eins og þú gerir þér væntanlega Ijóst, svo þeir gera ekki tilraun til að nálgast kassann á ákvörðunarstað. — Ég geri mér það Ijóst, sagði Tarrant. — Það veldur lögreglunni vonbrigðum, en aðalatriðið er að Watteau málverkið hefur fundizt aftur, óskaddað. Heldur þú, að þú getir gert nauðsynlegar ráðstafan- ir? Vaubois andvarpaði: Þetta eru andskotans óþægindi, Gerald, sagði hann kurteislega. — En það er miklu erfiðara að koma tveimur mönnum að sem ökumanni og aðstoðarmanni á þessum vörubíl, heldur en að sviðsetja innbrot eða stela skjala- tösk.u ambassadors. Tarrant hló í símann. — Ég veit, Réne. Ég veit. Það eru alltaf smá- atriðin sem valda manni höfuðverk. En geturðu gert þetta? Vaubois teiknaði nakta konu á blokkina. — Já. Láttu mig um það, kæri vinur. Ég skal sjá um að lög- reglan fái allan heiðurinn. En þú ert samt andskoti heimtufrekur. — Ég er þér afar þakklátur. — Tarrant meinti það. Þessir tveir menn hjálpuðust alltaf að þegar þeir gátu og þegar hráskinnaleik- ur stjórnmálanna gerði þá andstæð- inga um hríð f þeim undarlega heimi sem þeir bjuggu í, börðust þeir af hörku og skeytingarleysi, án þess að það hefði nokkur áhrif á persónulega vináttu þeirra. Vaubois teiknaði skírlífisbelti á konuna og horfði með andstyggð á árangurinn. Hann sagði: — Hvers- vegna gerir hún þetta? Fyrst þetta í Beirut, að glata öllu þessu. Og nú þjófnaðurinn, sem ekki er þjófnað- ur. Ég á erfitt með að botna nokk- uð f þessu. — Reyndu að spekúlera ekki, Réne, sagði Tarrant, hóglátlega. — Ég skal skýra þetta fyrir þér strax og ég get. — Allt í lagi En má ég nú spyrja hvort þú sért ekki sjálfur að spekú- lera, Gerald? Er hún að þefa uppi eitthvað samkvæmt þínum duttlung- um? Það var andartaksþögn og svo sagði Tarrant: — Ég er að spekú- lera, já. — Ef Modesty Blaise er að leika þetta fyrir þig hlýtur það að vera stórt. — Það getur verið að ég hafi rangt fyrir mér, Réne. — En ef þú hefur ekki rangt fyr- ir þér? Þá er það stórt — mjög stórt. Vaubois horfði á dúfuna fljúga burtu. Hann sagði: — Ég hef aldrei hitt hana. Mig myndi langa til að hitta hana. — Ég hef heyrt hana tala um þig. Með aðdáun. Ég veit að henni þætti gaman að hitta þig, Réne. Ég skal reyna að koma því f kring. — Þakka þér fyrir. Ég hlakka til — ef þér heppnast ekki að láta drepa hana fyrst, Gerald. Vaubois talaði léttilega, hann reiddist við sjálfan sig þegar hann heyrði þung- ann í svari Tarrants: — Já, Réne. Ef mér tekst ekki að láta drepa hana fyrst. — Til hamingju, sagði Mike Del- gado. Hann lá öðrum megin í rúminu með sængina til hálfs ofan á sér og horfði á Modesty Blaise. Hún var enn sofandi, lá á grúfu og sneri höfðinu í áttina til hans, andaði hægt og jafnt, líkaminn mjúkur og afslappaður, andlitið ungt, ánægt og viðkvæmt. Svefherbergisgluggarnir í ein- býlishúsinu stóðu opnir. Hvít glugga- tjöldin voru dregin fyrir og morg- unsólin skein f gegnum glufurnar á tjöldunum og lögðu gullnar rend- ur á sólbrennt bakið á henni og sængina sem huldi hana upp að mitti. Delgado studdi fingri á nefbrodd- inn á Modesty, ýtti lítið eitt á og sagði: — Til hamingju. Hún gretti sig um leið og hún vaknaði, dró höfuðið aftur á bak, opnaði augun og sagði: — Mmmm? Hann hló: -*■ Ég sagði bara til hamingju. Hún velti sér á bakið, rétti hand- leggina upp fyrir höfuð og teygði úr sér, sparkaði ofan af sér sæng- inni og strengdi á hverjum vöðva f líkamanum eins og köttur sem vaknar af svefni. Svo slakaði hún á, lyfti höfðinu lítið eitt og leit nið- ur eftir sér. — Sjáðu, ég er með gullrendur. — Afar sérkennilegt. Hann reis upp við dogg og fikraði sig eftir einum sólargeislanum með fingur- gómunum. Augu hennar hvíldu á andliti hans, glaðvakandi og full af glettni. Hann renndi fingurgómunum yfir kvið hennar og út yfir mjöðmina, þar sem gullna röndin hvarf. — Þetta er eins og völundarhús fyrir börn, sagði hann. — Kalli er að reyna að finna leið heim að litla húsinu sfnu, það er afar erf- itt, getið þið fundið réttu leiðina fyrir hann, börnin góð? Hann renndi fingurgómunum eft- ir annarri rák sem lá út yfir lærið á henni utanvert. — Kalli er klaufi, sagði hún. — Kalli heldur, að völundarhús- ið sé svikið. Færðu þig hingað um það bil fjóra þumlunga. — Það væri svindl. — Kalli kaldi sérhæfir sig í svindli. — Ég veit. Hún tók um hönd hans og hvíldi hana milli brjósta sér. — Hvað er klukkan? — Þú sérð það á úlnliðinum á mér. Hún sneri hönd hans og leit á úrið. — Fimm mínútur yfir átta. — Er það mikilvægt, spurði hann. — Nei. En ég þarf að hitta Will- ie Garvin seinna í dag, við þurfum að ganga frá svolitlu. — Ná f Watteau myndina? — Hún lyfti augabrúnunum. — Hvaða Watteaumynd? — Bara einhverja gamla Watte- aumynd sem gæti hafa horfið síð- ustu daga. Hver er kaupandinn þinn, elskan? Hún sagði hógværlega: — Kalli kaldi ætti að hafa vit á því að reka ekki litla, bleika nefið ofan f mín málefni. Hann glotti: — Mig minnir, að þú hafir sagt mér það áður. — Láttu þér það að kenningu verða, Mike. Hreimurinn var vin- gjarnlega kæruleysislegur. — Allt í lagi. En leyfðu mér að segja að ég gleðst þín vegna. Ég var ekki ánægður með þá tilhugs- un að þú værir á hausnum og það var snjallt að velja Lissabon. Þar geturðu verzlað fyrir gull, það eru engar hömlur á því hér. Er Willie ánægður? — Ég held að hann hafi skemmt sér, núna síðustu dagana. Honum gazt heldur ekki að þeirri hugmynd að ég væri blönk. — Ég get ímyndað mér það. Hún hleypti ofurlítið f brýrnar, eins og hún væri að reyna að rifja eitthvað upp, sneri sér síðan að honum og sagði: — Þú varst að segja eitthvað, rétt í því er ég vakn- aði. Hvað var það? — Til hamingju. — Nú. Aftur Watteau? — Nei. persónuleg hamingjuósk. — Með hvað. — Með framfarirnar sem þú hef- ur tekið, sfðan við vorum saman svona síðast. Nóttin f nótt var stór- kostleg reynsla. Hún lá á bakinu, andlitið þögult. Hann hallaði sér yfir hana og horfði með forvitni framan í hana og þeg- ar hann tók til máls á ný var hreim- urinn enn meir áberandi en nokkru sinni fyrr. — Það eru fimm ár, sagði hann. — Jafnvel þá bjóstu yfir þessum dásamlega hæfileika til að gefa og taka, elskan, En nú er það meira Ah, það er gull í eld- inum og langt, langt gleðihróp. Hún greip lágt framm í fyrir honum: — Kanntu aldrei að þegja, þú græneygi, loðhærði vaðfugl? Hann tók viðbragð og starði á hana: — Heldurðu að ég sé að smjaðra fyrir þér? — Nei. — Af hverju ætti ég þá að þegja? Hún hristi höfuðið hægt, brosti ofurlftið meðan hún horfði upp til hans, svo lyfti hún höndunum og spennti greipar fyrir aftan hnakka hans: — Þetta er til þess að hafa og gera og vera, Mike. Ekki til að tala um. — Ah. . . Blágræn augun yfir henni skildu og samþykktu: — Jæja þá. Líkamir þeirra runnu saman og sólargeislarnir gegnum gluggatjöld- in byrjuðu sinn langa dans, sfkvik- an og breytilegan og mynduðu hundrað mynstur á þeim. I Klukkan var tíu, þegar Modesty kom út úr baðherberginu og batt að sér fölgulan nælonslopp. Gegn- um opnar dyrnar, inn í setustofuna sá hún aftan á Mike. Hann var klæddur í bláar strandbuxur og fiskimannaskyrtu og stóð við upp- búið morgunverðarborð og horfði á dagblað sem hann hélt á. Nokkur önnur dagblöð lágu á borðinu sem komu flugleiðis, er- lendis frá. Portúgalska stúlkan sem var innifalin í húsaleigunni hafði komið með þau. Nú var hún frammi í eldhúsinu að útbúa morgunmat- inn Modesty kallaði: — Fimm mínút- ur til að klæða mig og svo kem ég. Hún gekk áfram í áttina að svefn- herberginu, en rödd Mike stöðvaði hana: — Bíddu. Það var undarleg flatneskja í rödd hans. Hún sneri aftur inn í setustofuna. Hann sneri nú að dyrunum. Þegjandi rétti hann fram dagblaðið, hún leit snöggt á hann og tók við því. Blaðið var L'Aurore. Aðalfyrir- sögnin, þvert yfir forsíðuna æpti: IE WATTEAU RETROUVÉ! Hún stóð grafkyrr og augu hennar hvörfluðu um feitletraðan innganginn af frétt- inni. — Helvítis kassinn féll aftan af vörubílnum og opnaðist, sagði Mike. — Það voru styttur ( honum. Waheaumálverkið var falið innan í einni. Hann fylgdist með henni, þegar hún hélt áfram að lesa. Andlits- svipurinn breyttist ekki, en að lok- um var eins og ásjóna hennar væri meitluð úr marmara. — Loks rétti hún honum blaðið aftur, sneri sér undan og fór inn í svefnherbergið. Hann fylgdi henni eftir og lokaði dyrunum á eftir sér. Hún settist á rúmið með hendurnar f sloppvösun- um og horfði út um gluggann, sem nú var galopinn. — Þeir geta ekki rakið leið kass- ans, hvorki áfram né aftur á bak? spurði hann. — Ekki aftur á bak. Ekki áfram lengur. Ef blöðin hefðu ekki kom- izt í það, hefði verið hægt að láta Framhald á bls. 41. 42. tbi. VIKAN 15
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.