Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 5

Við sátum í eldhúsinu hjá Andy og Mary
Ann Fischer. Það var í stóru einbýlishúsi,
sem þau byggðu, þegar þau eignuðust fimm-
burana, fyrir tæpum fjórum árum síðan. —
Og fimmburarnir eiga sex systkini, svo það
veitir ekki af þessum 17 herbergjum, sem í
húsinu eru. Þessa stundina er ósköp kyrrt
og hljótt í húsinu, sólin skein í gegnum
gluggana, og við fundum ekkert fyrir vind-
inum, sem stöðugl þýtur um slétturnar í
Suður-Dakota.
Frú Fischer, sem er þrjátíu og þriggja
ára, rauðhærð og dugnaðarleg, var að skoða
myndir, þegar eldhúshurðinni var þeytt upp
á gátt. Það voru fimmburarnir, - Maggie,
Margie, Mary Ann, Cathy og Jimmy, og
Cindy, tveggja ára gömul systir þeirra, sem
stormuðu inn.
Þegar maður sá með eigin augum þessa
stormsveit af glókollum, fannst manni þetta
vera einna líkast vellandi hrauni. Börnin
voru alls staðar í einu, eins og sigursæll her
í ránsferð. Skápahurðir fuku upp, pottar og
pönnur höfnuðu á gólfinu; geysistór poki af
saltmöndlum datt í gólfið og sprakk og inni-
haldið fiaut út um gólfið, og innan um þetta
allt fleygðu þau svo leikföngum.
Frú Fischer blandaði sér nú í orrustuna,
með leikni og flýti. Rödd hennar gjörbreytt-
ist, frá því að vera frekar hljóðlát, gaf hún
nú skipanir, eins og liðþjálfi. Nokkur vel
valin aðvörunarorð, smáskellir á óþekkan
bossa og kanna með saft lægði öldumar.
Þau tóku ekki einu sinni eftir því að mamma
þeirra var að taka til eftir þau, meðan þau
gæddu sér á saftinni. Þegar hún var um það
bil að Ijúka við tiltektirnar, heyrðist veiklu-
legt „mamma", frá efri hæðinni.
— Þetta er Danny, sagði frú Fischer. ■—
Hann og Evvie eru með hettusótt. Getið
þið litið eftir þeim litlu, smá stund, ég kem
fljótt aftur.
Hún kom eftir nokkrar mínútur, róleg og
glöð, eins og hún hefði yfirleitt engin vanda-
mál við að stríða. Hún þurfti samt strax að
taka til höndum: — Cathy, ég var búin að
segja þér, að þú mátt ekki klifra upp á borð,
— Jimmy, ef þú snertir þennan lampa, færðu
skell.
Fólk, sem heimsækir Fischershjónin, á yf-
irleitt ekki orð til að lýsa því.
Gestir eiga það til að fá taugaáfall!
—- Það hefur komið fyrir, að gestir okkar
hafa fengið taugaáfall, en fólk jafnar sig
fljótt, segir frú Fischer.
Nábúar og kunningjar eru alveg undrandi
yfir því hve miklu hún getur afkastað.
— Fólk er alltaf að spyrja mig, hvemig
ég fari að þessu. Mig langar oft til að spyrja
á móti: — Já, hvað ætti ég svo sem að gera
annað? Ég geri skyldu mína, það er allt og
sumt. Það væri ekki gott ef ég gæfist upp
og segði: — Nú get ég ekki meir, ég er farin.
Fyrir utanaðkomandi er ekki hægt annað,
en að dást að því sem frú Fischer kemur í
verk. Að vísu er hún ekki eina konan, sem
á mörg börn og hefur mikið að gera, en þær
eru ekki margar, sem hafa svona marga
jafnaldra, og þessir þriggja ára fimmburar
eru vægast sagt nokkuð athafnasamir, og
systir þeirra, sú tveggja ára, er líka fyrir-
ferðarmikil. Þessutan á hún fimm önnur
börn, sem alltaf eru kölluð þau stóru, þótt
þau séu ekki gömul: Denise er 6 ára, Eve-
lyn 8 ára, Julie 9 ára, Charlotte 10 og Danny
er 11 ára.
Opinbert þriggja áxa afmælL
Móðir bamanna er sérstaklega á verði um
Framhald á bls. 39.
Þau eru fljót að
grípa allt hand-
bært . . .
Lífsorka fimmbur-
anna er geysileg;
það er mjög sjald-
gæft að móðir þeirra
geti fengið þá til
að sitja kyrra, alla í
einu, eins og á þess-
ari mynd.
. . . Þegar eitthvert þeirra er hljóð-
látt og leikur sér út af fyrir sig,
er eins gott að hafa gætur á hinum.
Fimmburarnir eru
aldrei hafðir í eins
fötum.