Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 22

VILTU KOMA MEÐ
MÉR TIL AFRÍKU OG
HJÁLPA MÉR AÐ
TEMJA HLÉBARÐA?
- HÖFUNDUR
ÞESSARAR GREINAR,
JOHAN BJERLÚV,
HIKAÐI EKKI. HANN
YFIRGAF SKRIFSTOF-
UNA í STOKKHÓLMI
OG LIFIR NÚ
SPENNANDI ÚTILÍFI
INNAN UM VILLIDÝR.
VINIR MÍNIR
VILLIDYRIN
Eg gekk meðfram krókastígnum, sem ló í gegnum þéttan runnaskóginn. Við,
hlið mér gekk hlébarðinn Kim.
Allt í einu stanzaði Kim, og gekk svo út ó sléttu, vaxna háu grasi. Hann
lagðist og fór að velta sér. Hann smá urraði, glaðlega þó, og virtist vera
ákaflega ánægður.
Svo reis hann upp, leit í kringum sig festi svo að lokum augun á mér. Broti
úr sekúndu síðar stökk hann öskrandi fram.
Ég var eldsnöggur að átta mig. Þegar hann kom á móti mér, í loftinu, sló ég
hann af alefli, með flötum lófanum á trýnið. Kim féll um koll og veltist á iörðinni.
Og þegar hann kom æðandi að mér aftur, gerði ég það sama.
Við þriðju árásina var ég ekki nógu fljótur, svo hann fló af mér skyrtuna með
klónum, en kjafturinn missti af handlegg mínum. Ég keyrði hnéð í brjóstkassa hans,
svo hann missti jafnvægið, og valt um einu sinni ennþá.
Kim reis svo upp og gekk til mín, þar sem ég stóð, með blæðandi höndina og
sundurrifna skyrtu, reiðubúinn að slá hann. En þá breyttist augnaráð hans, hann
kom alveg upp að mér, ýlfraði vingjarnlega og nuddaði sér utan í mig.
Ég klappaði honum,- hættan var liðin hjá. Nokkru síðar skoðaði ég vandlega
grasflötina, og fann þá nokkra minturunna, og það er sagt að sterk og röm lyktin
af þeim hafi áhrif á kynhvatir karldýranna.
Það geta sannarlega oft komið fyrir örlagarík augnablik, þegar
næstu nágrannar manns eru hópur af hlébörðum, og ennþá
undrast ég yfir því með sjálfum mér, hvað kom yfir mig, þegar
ég yfirgaf rólegheitin á skrifstofustólnum, heima í Svíþjóð, og
gerðizt hlébarðatemjari í Lobatsi í Austur-Botswana í Suður-
Afríku.
Upphaf þessa ævintýris átti sér stað fyrir fjórum árum, á einu
af betri veitingahúsum Stokkhólmsborgar.
Einn af vinum mínum, Christer Blomstrand, kynnti mig fyrir
hávöxnum, sólbrúnum manni og elskulegri stúlku, sem bæði
voru klædd kakifötum. Þetta voru feðginin Stan Lester og Joan
dóttir hans.
Stan hafði í mörg ár verið veiðimaður í Afríku. en svo hafði
hann snúið við blaði og lagt byssuna til hliðar. Nú elti hann
dýrin uppi með myndavél, verndaði þau og athugaði lifnaðar-
hætti þeirra. Hann var staddur í Svíþjóð, þetta skipti, til að
halda fyrirlestra og sýna kvikmyndir, sem hann hafði gert um
hlébarða og hætti þeirra. Hann hafði jafnvel tamið nokkur dýr,
til að geta betur kynnzt eðli þeirra og háttum.
Að temja hlébarða? Það gat ekki verið mögulegt!
En Stan gerði það, með alveg nýrri aðferð, eiginlega sál-
fræðilegri aðferð, þar sem öll pyndingartæki voru bönnuð, tæki,
sem sirkusfólk notar mikið eins og t. d. svipur, rafmagnsstafir
og annað þvíumlíkt. Hann náði í hvolpa og ung dýr og lét þau
alast upp í nánu sambandi við mennina. Og þetta heppnaðist
ótrúlega vel.
Tveim árum síðar, árið 1965, komst ég aftur í samband við
þetta elskulega fólk. Christer var þá kvæntur Jean, sem þá gat
ekki lengur hjálpað föður sínum með dýrin, Stan hafði beðið
Christer að athuga fyrir sig hvort ég væri ekki fáanlegur að
koma til hans, í hennar stað.
Ég? Á hlébarðabúgarði? Ég í Austur-Botswana?
Allt í einu var ég gripinn af ákafri löngun til að gera þetta.
Ég fór beina leið til húsbónda mins, og sagði upp stöðu minni.
Þegar ég sagði honum hvað ég ætlaði að gera horfði hann
lengi og hugsandi á mig.
Framhald á bls. 38.
22 VIKAN 42^ tbl-