Vikan


Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 40

Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 40
ALLT A SAMA STAÐ FINSKU „HAKKAPELIITTA“ SNJÓHJÓL- BARÐARNIR, ERU ÓVIÐJAFNANLEG GÆÐAVARA FINNSKU „HAKKAPELIITTA" SNJOHJÓLBARÐARNIR HAFA REYNST SÉRSTAKLEGA VEL VIÐ OKKAR AÐSTÆÐUR. Það ber að þakka hinu þekkta „HAKKA"-slitlagi og munstri, sem virkar i allslags snjólagi. Finnsku snjóhjólbarðarinr endast svo vel, að leigubílstjórar kjósa þau fremur en önnur. SENDUM I POSTKROFU. Búið yður undir veturinn með því að kaupa finska snjó- hjólbarða tímanlega. EGILl VILHJÁIMSSON HF. Laugaveg 118, sími 2-22-40. Nú fór ég að grennslast fyrir um ástæður foreldra hennar. Þau höfðu kannski verið rík, en farið halloka upp á siðkastið, svo hún hefði áhyggjur af? Ég komst að því, að þau voru iðn- aðarfólk, og jafnframt vel kunn innan annarra atvinnugreina, og græddu á tá og fingri. Ég var hreykinn af. Ég, fátæklingsbarn- ið, blikksmiðssonur, var allt í einu kominn í tengdir við fræga og efnaða fjölskyldu. Ég tók að vanda klæðnað minn, og tók hún þó ekki eftir fötunum, nema ég bæði hana sérstaklega um það. Auk þess jók ég ást- úð mína um allan helming. Þetta fær að vísu ekki staðist, því hún átti alla ást mína fyrir. Og ég hennar. En í þeirri ást var eins og örlítill dapurleiki, sem dreypti vitund af eiturhjómi í hamingju mína. Þessi dropi seitlaði út í hverja taug, og ég braut heilann um af hverju þessi ógleði stafaði. Er þá ástin svona? Ég hélt áfram að leita eftir því að hún segði mér ástæðuna. Hún lofaði því en leiddi það hjá sér. Ég minnti hana á loforð sitt. Hún tók hönd mína og sagði: „Við skulum vera hamingjusöm, vinur minn, við skulum vera hamingjusöm og njóta unaðar okkar.“ Og hún varp öndinni svo þungt, að hjarta mitt ætlaði að bresta. „Dína“, sagði ég, „hví andvarpar þú?“ Hún brosti gegnum tárin og svaraði: „Vinur minn, vertu góður og segðu ekki neitt.“ Ég þagði og spurði einskis frekar. En mér var órótt og ég beið þess dags er hún segði mér ástæðuna. IV. Síðla dags nokkurs kom ég að heimsækja hana. Hún var í leyfi frá hjúkruninni, sat í herbergi sínu og saumaði nýjan kjól. Ég tók í kjólfaldinn, sléttaði hann út og horfði á hana. Hún leit í augu mér og mælti: „Ég hef kynnst öðrum manni.“ Hún sá, að ég skildi ekki til fulls hvað hún átti við, og skýrði það fyrir mér. Hjarta mitt engdist og það fór hrollur um mig. Ég þagnaði og mælti ekki orð frá vörum. Loks varð mér að orði: „Það hefði mér aldrei komið til hug- ar.“ Eftir þau orð töluð, sat ég undrandi og orðvana. Undrandi yfir minni eigin rósemd og orð- laus yfir því, að hún skyldi ekki hafa talið slíkt fyrir neðan virð- ingu sína. Ég kom þó ætíð fram við hana eins og ekki hefði ryk á hana fallið, enda var hún mér jafn ástfólgin og fyrsta daginn. Er henni skildist það, ljómaði brosið á ný og lék á vör- um hennar. En augu hennar voru sviplaus eins og hjá þeim, er gengur frá myrkri til myrk- urs. Ég spurði hana: „Hver er sá maður, sem hefur látið þig lönd og leið og skirrist við að gera þig að eiginkonu sinni?“ Hún vék sér undan að svara því. Ég hélt áfram: Þú skilur þó, Dína, að ég ber enga þykkju tii þín. Ég spyr svona aðeins fyrir forvitni sakir. Og segðu mér nú, ástin mín, hver hann er.“ „Hverju ertu bættari, þó þú vitir hvað hann heitir", ansaði hún. „Ekki er þó laust við það“, sagði ég. Þá sagði hún mér nafn hans. Ég spurði hana: „Er hann dósent eða prófess- or?“ „Embættismaður", svaraði hún. Ég minntist þess, að hátt- settir embættismenn komu oft til foreldra hennar, vísindamenn, fræðimenn og hugvitsmenn. Auðvitað hafði hún glatað hjarta sínu til hins göfugasta þeirra allra. Eiginlega skipti það engu máli hver hafði unnið ást- ir konunnar, sem ég elskaði heitar en allt annað, en til að villa sál minni sýn, sagði ég við sjálfan mig: „Það er mikilhæfur maður, skarar fram úr öllum öðrum.“ Og ég sagði við hana: „Em- bættismaður? í hvaða stöðu? „Hann er ritari í ríkisþinginu.“ „Ég furða mig á þér, Dína“, sagði ég, „að þú skulir hafa orð- ið svo hrifin af lítilfjörlegum skrifara. Og ekki nóg með það, heldur að hann skuli hafa yfir- gefið þig, sem sýnir, að hann hefur verið þín óverðugur frá upphafi.“ Hún laut höfði og þagði. Upp frá þessu minntist ég aldrei á fortíð hennar, ekki fremur en á kjólinn, sem hún klæddist í gær. Og kæmi það fyrir, að mér dytti það í hug, varpaði ég þeirri hugsun frá mér — þar til við héldum brúðkaup okkar. V. Við giftum okkur í kyrrþey og án mikilla hátíðahalda, eins og flestir í okkar ætt. Sjálfur á ég ekki foreldra á lífi. Og hún hafði fjarlægst skyldfólk sitt eftir að hún tengdist mér. f þá daga var ekki mikið um veizlu- höld. Ríkisstjórnir komu og rík- isstjórnir fóru, og milli einnar stjórnar og annarrar var órói og ringulreið, ærsl og ófarir. Menn sem einn daginn höfðu stjórnar- taumana í hendi sér, sátu ann- an daginn í fangelsi, eða földu sig erlendis. Þannig héldum við þá brul- laup okkar, að hvorki gestum né skyldmennum viðstöddum, utan lítilfjörlegum „Menyan“, en það eru tíu menn, er sam- kvæmt lögmáli Móse skulu vera viðstaddir trúarlega athöfn, til þess að hún sé gild. Hafði sam- kundustjórinn fengið til lítil- mólleg manngrey, sem nokkru áður höfðu verið við jarðarför og voru nú kvaddir til brúð- kaups míns. En hve leiguklæðn- aður þeirra var lélegur og kát- legir pípuhattar þeirra, og augnaráð þeirra frekjulegt og óþolinmæði Ijós yfir að athöfn- inni lyki sem fyrst, svo þeir gætu stungið sér inn á krá, til að eyða fé því, sem brúðkaup mitt hafði fært þeim í hendur. En ég var í góðu skapi og þótt mig furðaði á því, gat það ekki skert gleði mína. Látum svo vera, að aðrir gangi í hjónaband í augsýn mikils metinna auð- manna, ég gifti mig að viðstödd- um fátæklingum, er vinna fyr- ir sínu brauði. Börnin, sem við kunnum að eignast, spyrja ekki: „Pabbi, hverjir voru í brúðkaupinu þínu?“ Ekki spurði ég heldur föður minn að slíku. Ég stakk höndinni í vasann, tók nokkra aura og fól samkundustjóranum að skipta á milli þeirra sem aukagetu. Hann tók við og sagði það sem venja var. Ég var smeykur við, að þeir kynnu að koma og ausa yfir mig þakkar- gjörð. Bjó mig undir að segja, að það væri ekkert að þakka. En það kom ekki einn einasti. Einn studdi sig við staf sinn, annar teygði úr sér. til að sýn- ast hærri, og sá þriðji glápti dónalega á brúðina. Ég spurðist fyrir um hann hjá samkundu- stjóranum, er sagði, að hann 44 VIKAN 42- tbl-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.