Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 15

brosti og horfði ó dúfuna.
— Ég geri mér það Ijóst, Réne.
En með hliðsjón af þessari einkenni-
legu vísbendingu fannst mér ég ætti
að tala við þig fyrst og treysta dóm-
greind þinni.
— Ég skil. Vaubois leit á það
sem hann hafði klórað í blokkina
sína. — Þú segir að ákveðinn kassi
detti af flutningabifreið ákveðins
flutningafyrirtækis, á kveðnum stað
í París og ef þessi kassi verði þá
rannsakaður til þess að komast að
því hvort eitthvað af innihaldi hans
hafi skemmzt, muni glataða Watt-
eau-málverkið finnast óskemmt.
— Svo var mér tjáð f þessari
nafnlausu vísbendingu, Réne.
— Og það verður ógerningur að
rekja spor kassans eða innihalds
hans aftur á bak til sendandans?
— Já.
— Og þú lætur í Ijósi þá ósk að
blaðamaður verði af tilviljun stadd-
ur þar sem þessi uppgötvun ger-
ist, svo fréttirnar komist í dagblöð-
in?
- Já.
— Það varar þá seku við eins
og þú gerir þér væntanlega Ijóst,
svo þeir gera ekki tilraun til að
nálgast kassann á ákvörðunarstað.
— Ég geri mér það Ijóst, sagði
Tarrant. — Það veldur lögreglunni
vonbrigðum, en aðalatriðið er að
Watteau málverkið hefur fundizt
aftur, óskaddað. Heldur þú, að þú
getir gert nauðsynlegar ráðstafan-
ir?
Vaubois andvarpaði: Þetta eru
andskotans óþægindi, Gerald, sagði
hann kurteislega. — En það er miklu
erfiðara að koma tveimur mönnum
að sem ökumanni og aðstoðarmanni
á þessum vörubíl, heldur en að
sviðsetja innbrot eða stela skjala-
tösk.u ambassadors.
Tarrant hló í símann. — Ég veit,
Réne. Ég veit. Það eru alltaf smá-
atriðin sem valda manni höfuðverk.
En geturðu gert þetta?
Vaubois teiknaði nakta konu á
blokkina. — Já. Láttu mig um það,
kæri vinur. Ég skal sjá um að lög-
reglan fái allan heiðurinn. En þú
ert samt andskoti heimtufrekur.
— Ég er þér afar þakklátur. —
Tarrant meinti það. Þessir tveir
menn hjálpuðust alltaf að þegar
þeir gátu og þegar hráskinnaleik-
ur stjórnmálanna gerði þá andstæð-
inga um hríð f þeim undarlega
heimi sem þeir bjuggu í, börðust
þeir af hörku og skeytingarleysi, án
þess að það hefði nokkur áhrif á
persónulega vináttu þeirra.
Vaubois teiknaði skírlífisbelti á
konuna og horfði með andstyggð
á árangurinn. Hann sagði: — Hvers-
vegna gerir hún þetta? Fyrst þetta
í Beirut, að glata öllu þessu. Og nú
þjófnaðurinn, sem ekki er þjófnað-
ur. Ég á erfitt með að botna nokk-
uð f þessu.
— Reyndu að spekúlera ekki,
Réne, sagði Tarrant, hóglátlega. —
Ég skal skýra þetta fyrir þér strax
og ég get.
— Allt í lagi En má ég nú spyrja
hvort þú sért ekki sjálfur að spekú-
lera, Gerald? Er hún að þefa uppi
eitthvað samkvæmt þínum duttlung-
um?
Það var andartaksþögn og svo
sagði Tarrant: — Ég er að spekú-
lera, já.
— Ef Modesty Blaise er að leika
þetta fyrir þig hlýtur það að vera
stórt.
— Það getur verið að ég hafi
rangt fyrir mér, Réne.
— En ef þú hefur ekki rangt fyr-
ir þér?
Þá er það stórt — mjög stórt.
Vaubois horfði á dúfuna fljúga
burtu. Hann sagði: — Ég hef aldrei
hitt hana. Mig myndi langa til að
hitta hana.
— Ég hef heyrt hana tala um
þig. Með aðdáun. Ég veit að henni
þætti gaman að hitta þig, Réne. Ég
skal reyna að koma því f kring.
— Þakka þér fyrir. Ég hlakka til
— ef þér heppnast ekki að láta
drepa hana fyrst, Gerald. Vaubois
talaði léttilega, hann reiddist við
sjálfan sig þegar hann heyrði þung-
ann í svari Tarrants:
— Já, Réne. Ef mér tekst ekki að
láta drepa hana fyrst.
— Til hamingju, sagði Mike Del-
gado.
Hann lá öðrum megin í rúminu
með sængina til hálfs ofan á sér
og horfði á Modesty Blaise. Hún
var enn sofandi, lá á grúfu og sneri
höfðinu í áttina til hans, andaði
hægt og jafnt, líkaminn mjúkur og
afslappaður, andlitið ungt, ánægt
og viðkvæmt.
Svefherbergisgluggarnir í ein-
býlishúsinu stóðu opnir. Hvít glugga-
tjöldin voru dregin fyrir og morg-
unsólin skein f gegnum glufurnar
á tjöldunum og lögðu gullnar rend-
ur á sólbrennt bakið á henni og
sængina sem huldi hana upp að
mitti.
Delgado studdi fingri á nefbrodd-
inn á Modesty, ýtti lítið eitt á og
sagði: — Til hamingju.
Hún gretti sig um leið og hún
vaknaði, dró höfuðið aftur á bak,
opnaði augun og sagði:
— Mmmm?
Hann hló: -*■ Ég sagði bara til
hamingju.
Hún velti sér á bakið, rétti hand-
leggina upp fyrir höfuð og teygði
úr sér, sparkaði ofan af sér sæng-
inni og strengdi á hverjum vöðva
f líkamanum eins og köttur sem
vaknar af svefni. Svo slakaði hún
á, lyfti höfðinu lítið eitt og leit nið-
ur eftir sér.
— Sjáðu, ég er með gullrendur.
— Afar sérkennilegt. Hann reis
upp við dogg og fikraði sig eftir
einum sólargeislanum með fingur-
gómunum. Augu hennar hvíldu á
andliti hans, glaðvakandi og full af
glettni.
Hann renndi fingurgómunum yfir
kvið hennar og út yfir mjöðmina,
þar sem gullna röndin hvarf.
— Þetta er eins og völundarhús
fyrir börn, sagði hann. — Kalli er
að reyna að finna leið heim að
litla húsinu sfnu, það er afar erf-
itt, getið þið fundið réttu leiðina
fyrir hann, börnin góð?
Hann renndi fingurgómunum eft-
ir annarri rák sem lá út yfir lærið
á henni utanvert.
— Kalli er klaufi, sagði hún.
— Kalli heldur, að völundarhús-
ið sé svikið. Færðu þig hingað um
það bil fjóra þumlunga.
— Það væri svindl.
— Kalli kaldi sérhæfir sig í
svindli.
— Ég veit. Hún tók um hönd
hans og hvíldi hana milli brjósta
sér. — Hvað er klukkan?
— Þú sérð það á úlnliðinum á
mér.
Hún sneri hönd hans og leit á
úrið. — Fimm mínútur yfir átta.
— Er það mikilvægt, spurði hann.
— Nei. En ég þarf að hitta Will-
ie Garvin seinna í dag, við þurfum
að ganga frá svolitlu.
— Ná f Watteau myndina?
— Hún lyfti augabrúnunum. —
Hvaða Watteaumynd?
— Bara einhverja gamla Watte-
aumynd sem gæti hafa horfið síð-
ustu daga. Hver er kaupandinn þinn,
elskan?
Hún sagði hógværlega: — Kalli
kaldi ætti að hafa vit á því að reka
ekki litla, bleika nefið ofan f mín
málefni.
Hann glotti: — Mig minnir, að
þú hafir sagt mér það áður.
— Láttu þér það að kenningu
verða, Mike. Hreimurinn var vin-
gjarnlega kæruleysislegur.
— Allt í lagi. En leyfðu mér að
segja að ég gleðst þín vegna. Ég
var ekki ánægður með þá tilhugs-
un að þú værir á hausnum og það
var snjallt að velja Lissabon. Þar
geturðu verzlað fyrir gull, það eru
engar hömlur á því hér. Er Willie
ánægður?
— Ég held að hann hafi skemmt
sér, núna síðustu dagana. Honum
gazt heldur ekki að þeirri hugmynd
að ég væri blönk.
— Ég get ímyndað mér það.
Hún hleypti ofurlítið f brýrnar,
eins og hún væri að reyna að rifja
eitthvað upp, sneri sér síðan að
honum og sagði: — Þú varst að
segja eitthvað, rétt í því er ég vakn-
aði. Hvað var það?
— Til hamingju.
— Nú. Aftur Watteau?
— Nei. persónuleg hamingjuósk.
— Með hvað.
— Með framfarirnar sem þú hef-
ur tekið, sfðan við vorum saman
svona síðast. Nóttin f nótt var stór-
kostleg reynsla.
Hún lá á bakinu, andlitið þögult.
Hann hallaði sér yfir hana og horfði
með forvitni framan í hana og þeg-
ar hann tók til máls á ný var hreim-
urinn enn meir áberandi en nokkru
sinni fyrr.
— Það eru fimm ár, sagði hann.
— Jafnvel þá bjóstu yfir þessum
dásamlega hæfileika til að gefa og
taka, elskan, En nú er það
meira Ah, það er gull í eld-
inum og langt, langt gleðihróp.
Hún greip lágt framm í fyrir
honum: — Kanntu aldrei að þegja,
þú græneygi, loðhærði vaðfugl?
Hann tók viðbragð og starði á
hana: — Heldurðu að ég sé að
smjaðra fyrir þér?
— Nei.
— Af hverju ætti ég þá að
þegja?
Hún hristi höfuðið hægt, brosti
ofurlftið meðan hún horfði upp til
hans, svo lyfti hún höndunum og
spennti greipar fyrir aftan hnakka
hans: — Þetta er til þess að hafa og
gera og vera, Mike. Ekki til að tala
um.
— Ah. . . Blágræn augun yfir
henni skildu og samþykktu: — Jæja
þá.
Líkamir þeirra runnu saman og
sólargeislarnir gegnum gluggatjöld-
in byrjuðu sinn langa dans, sfkvik-
an og breytilegan og mynduðu
hundrað mynstur á þeim.
I
Klukkan var tíu, þegar Modesty
kom út úr baðherberginu og batt
að sér fölgulan nælonslopp. Gegn-
um opnar dyrnar, inn í setustofuna
sá hún aftan á Mike. Hann var
klæddur í bláar strandbuxur og
fiskimannaskyrtu og stóð við upp-
búið morgunverðarborð og horfði
á dagblað sem hann hélt á.
Nokkur önnur dagblöð lágu á
borðinu sem komu flugleiðis, er-
lendis frá. Portúgalska stúlkan sem
var innifalin í húsaleigunni hafði
komið með þau. Nú var hún frammi
í eldhúsinu að útbúa morgunmat-
inn
Modesty kallaði: — Fimm mínút-
ur til að klæða mig og svo kem ég.
Hún gekk áfram í áttina að svefn-
herberginu, en rödd Mike stöðvaði
hana: — Bíddu. Það var undarleg
flatneskja í rödd hans. Hún sneri
aftur inn í setustofuna. Hann sneri
nú að dyrunum. Þegjandi rétti hann
fram dagblaðið, hún leit snöggt á
hann og tók við því.
Blaðið var L'Aurore. Aðalfyrir-
sögnin, þvert yfir forsíðuna æpti:
IE WATTEAU RETROUVÉ! Hún stóð
grafkyrr og augu hennar hvörfluðu
um feitletraðan innganginn af frétt-
inni.
— Helvítis kassinn féll aftan af
vörubílnum og opnaðist, sagði
Mike. — Það voru styttur ( honum.
Waheaumálverkið var falið innan
í einni.
Hann fylgdist með henni, þegar
hún hélt áfram að lesa. Andlits-
svipurinn breyttist ekki, en að lok-
um var eins og ásjóna hennar væri
meitluð úr marmara. — Loks rétti
hún honum blaðið aftur, sneri sér
undan og fór inn í svefnherbergið.
Hann fylgdi henni eftir og lokaði
dyrunum á eftir sér. Hún settist á
rúmið með hendurnar f sloppvösun-
um og horfði út um gluggann, sem
nú var galopinn.
— Þeir geta ekki rakið leið kass-
ans, hvorki áfram né aftur á bak?
spurði hann.
— Ekki aftur á bak. Ekki áfram
lengur. Ef blöðin hefðu ekki kom-
izt í það, hefði verið hægt að láta
Framhald á bls. 41.
42. tbi. VIKAN 15